LEGO The Hobbit Review

Het was slechts twee maanden geleden dat TT Games The LEGO Movie Video Game uitbracht, maar de franchise loopt zo goed dat daar gemakkelijk heel snel een LEGO The Hobbit achteraan kon. Te snel, of is LEGO The Hobbit vernieuwend genoeg voor de LEGO-moeë gamer?

Het is wat pijnlijk om te zeggen van een franchise die al zoveel jaren meegaat en jong en oud op schattige en grappige wijze weet te vermaken, maar inmiddels volgen de releasedata van LEGO-games elkaar in een steeds rapper tempo op. Op de next-gen consoles kun je inmiddels al met drie titels aan de slag: Marvel Super Heroes, The Movie Video Game en nu dus The Hobbit. Wordt het niet wat teveel? Juist in deze serie is er zoveel te verzamelen dat je hem best intensief moet spelen als je hem op 100 procent wilt uitspelen.

Het grappige aan LEGO-spellen is dat ze een heel breed publiek aanspreken. De ene gamer is niet zo dol op de Star Wars-delen omdat deze veel schietactie bevatten, terwijl de ander juist Harry Potter niet zo kan waarderen door het vele zoeken en rondlopen op Hogwarts. Het is een van de meest aantrekkelijke spelseries om co-op te spelen, hoewel het in de meeste gevallen zo is dat Speler 2 geen achievements of trophies krijgt. Om die olifant alvast uit de kamer te halen: ook in LEGO: The Hobbit hoef je als tweede speler niet te rekenen op gamerpoints of trophies voor je inspanningen. Heel erg spijtig.

Gelukkig heeft de franchise daarnaast heel veel heerlijke gameplay te bieden, zo ook dit nieuwe deel. Er wordt nooit heel veel verandering aangebracht in een keer, maar The Hobbit weet juist uit diverse eerdere spellen van TT Games inspiratie te halen. Zo is het handleidingen bouwen uit The LEGO Movie Video Game weer terug, maar dan verbeterd (en iets lastiger zelfs!), maar moet je ook nog steeds in een gamewereldhub je weg vinden zoals in LEGO Lord of the Rings. Plus, af en toe komen er hordes vijanden op je af zoals het geval was in Star Wars.

Nog altijd is een belangrijk element aan LEGO-spellen het veranderen van figuurtje. Dat stelt je namelijk in staat om verder te komen in een wereld. Zo moet Bilbo regelmatig die bekende ring gebruiken om LEGO-blokjes te vinden die voor anderen niet zichtbaar zijn. Radagast kan op zijn beurt weer diertjes helen met zijn magie. Het allertofste en vrij vaak gebruikte nieuwe figuurtjes-element in deze game, is echter het kunnen opstapelen van dwergen. Zo is het niet langer alleen maar mogelijk om hoger in een level te komen door trapjes los te snijden of andere attributen te gebruiken, maar kun je ook met alleen mankracht verder komen.

Grootste nieuwigheidje is het verzamelen van grondstoffen. Denk daarbij aan houten planken, blokken brons, touw en edelstenen. Deze kun je oprapen bij het stukslaan van bepaalde objecten, maar ook wanneer je bijvoorbeeld een Orc verslaat (daar vallen vaak kippenpoten uit). Regelmatig moet je een beroep doen op je bronnen, door een bouwwerk te maken met een x aantal stuks van die grondstoffen. Erg tof, want het betekent dat je je inventory in de gaten moet houden om zeker te zijn dat je al dat bouwen wel aankunt. Bovendien wordt daarna direct die eerdergenoemde handleiding-bouwmodus gestart die in de vorige LEGO-game werd geïntroduceerd, dus dat zorgt voor aantrekkelijke afwisseling.

In elke review van een LEGO-game kun je er weer over beginnen: verzamelen. Er zijn weer veel 'aftel-verzameldingen' te vinden in het spel, zoals het kapotslaan van een x aantal skeletjes in een level. Natuurlijk is er ook de felbegeerde 'True ...'-titel als je een bepaald aantal studs (LEGO-muntjes) weet op te halen, maar welke dat precies is, verklappen we niet. Geen rode en gele blokjes meer om te verzamelen, alleen witte Mithril en tot slot zijn er ook weer minikits te zoeken in elk level. Kortom, je speelt het verhaal eigenlijk nooit maar één keertje.

Mocht je de films The Hobbit: An Unexpected Journey en/of The Hobbit: The Desolation of Smaug niet hebben gezien, dan is dat in principe geen probleem. Het is natuurlijk lastig om deze films uit te leggen in cutscenes, zeker omdat dat een heleboel humor uit het spel zou halen. Vandaar dat TT Games heeft gekozen voor een andere oplossing. Nog steeds cutscenes gelukkig (want daarin zie je de game op zijn mooist) maar ook een voice over van niemand minder dan Christopher Lee, beter bekend als Saruman. Hij vertelt via tekeningen het verhaal van beide films. De game neemt je namelijk mee van de ene in de andere film. De laatste film(s) worden toegevoegd als DLC.

Heb je de films wel gezien, dan zal je waarschijnlijk door het spelen van dit spel nog enthousiaster worden over die producties. In de game valt namelijk pas echt op wat voor bizarre en grappige situaties er allemaal voorkomen in die reis van Bilbo en zijn ‘vrienden’. Bovendien voel je je, vooral als je helemaal alleen speelt en niet met z'n tweeën, ook echt deel uitmaken van dat reisgezelschap. Het is een game die je in 10 uur wel uitspeelt, maar wel eentje die je echt meeneemt op dat avontuur van Bilbo. Zeker omdat de muziek en de stemmen (sterker nog, complete quotes) uit de originele films worden gebruikt, kom je heel gemakkelijk weer in dat hobbitsfeertje en dat is heel fijn. Zelfs als je oog in oog komt te staan met de gevreesde Smaug.

Een heel groot nadeel aan deze game is dat hij soms erg haperig is. LEGO-poppetjes kruipen soms waar ze niet gaan kunnen en kunnen dan akelig vastzitten. Dat kan knap frustrerend zijn, maar vaak is een wisseling van mannetje genoeg om het op te lossen. Tijdens de review van dit spel op de PlayStation 4, hebben wij echter een veel vervelender probleem gehad. Drie kwartier liepen we rond in een gedeelte van een level, zonder dat we eruit kwamen hoe we verder moesten. Uiteindelijk bleek de enige oplossing opnieuw opstarten zijn, want toen leerden we direct dat er eerder essentiele objecten niet waren geladen, waardoor we tijdens onze eerste spelsessie letterlijk tot de remake van de Hobbit-films hadden kunnen wachten omdat we nooit verder zouden komen.

Zulke gamefouten zijn natuurlijk afschuwelijk, juist omdat de LEGO-franchise er eentje is waarin je regelmatig moet puzzelen hoe je verder moet, waardoor je wordt aangeleerd om gedachten als: “Zou dit een fout in de game zijn?” meteen te verbannen en in plaats daarvan te denken: “Wat ben ik dom dat ik hier al zo lang vast zit, want de oplossing is vast kinderlijk eenvoudig”. Dat zul je zeker een paar keer tegenkomen in deze game en dat is erg tof, het is alleen spijtig dat de mogelijkheid dat het toch niet aan jou ligt ook zeer realistisch is gebleken. Erg slordig en dat doet je afvragen of TT Games niet wat gas terug moet nemen met al die LEGO-releases achter elkaar. Eentje per half jaar is wellicht een beter plan.

LEGO: The Hobbit doet verder veel wat een vette LEGO-game moet brengen. Klunzige humor, aandoenlijke figuurtjes met aansprekende gezichtsuitdrukkingen en natuurlijk de mogelijkheid om vanalles en nog wat te verzamelen. Deze game lijkt weer een klein tikkeltje lastiger te zijn dan zijn voorganger en dat is mooi, want The LEGO Movie Video Game was erg makkelijk. Nog steeds is het niveau laag, maar desondanks wordt jong en oud uitgedaagd tot puzzelen en is het ondanks dat uitblijven van trophies een van de leukste games om samen met wie dan ook te spelen.

TT Games heeft goed begrepen wat fans graag zien en weten met The Hobbit niet alleen de films (en daarmee de boeken van Tolkien) humoristisch en interactief te vertellen, maar ook de fijnste gameplay-elementen uit eerdere LEGO-games te verenigen en versterken in een mooi avontuur. Nu alleen nog die achievements voor de tweede speler mannen.