The Legend of Zelda: Skyward Sword HD Review - Naar nieuwe hoogtes?

Al een aantal jaar komt Nintendo ééns in de zoveel tijd met een remake of remaster van een oudere Legend of Zelda-titel. Dit jaar is het de beurt aan Skyward Sword, een game die zo’n tien jaar geleden voor het eerst uitkwam op de Wii en altijd wat omstreden is om onder andere zijn motion controls. Hoe Skyward Sword HD uit de verf komt op de Switch lees je in onze review!

Wanneer je Skyward Sword HD opstart zul je snel genoeg merken dat de game iets anders is dan je misschien verwacht in een Zelda-game. Je speelt weliswaar als Link, maar hij woont niet in Hyrule. Je begint de game op een zwevende rots in de lucht genaamd Skyloft. Al snel maak je kennis met Zelda. Zij is dit keer niet de dochter van de koning, maar van de schooldirecteur. Ze is bovendien Links beste vriendin.

Het echte verhaal begint zoals zo vaak wanneer Zelda op dramatische wijze onder de wolken verdwijnt, maar voor die tijd zul je wat tijd besteden op Skyloft. Dat is deels omdat de game wat tutorials voor je heeft, maar ook omdat het begin van de game een vrij hoge cutscene-dichtheid heeft. Skyward Sword wil namelijk graag dat je een goede indruk hebt van Links relaties met andere personages, vooral met Zelda.

Iets anders waar je tegen die tijd een goed indruk van zult hebben is de beeldkwaliteit. De HD-remaster zorgt voor scherpe lijnen en mooie kleuren. Je kunt natuurlijk nog steeds zien dat het eigenlijk een Wii-game is, maar het is wel een Wii-game die er verdraaid goed uit ziet. Bovendien draait deze versie op 60 fps en hebben we nergens iets gemerkt van frame drops. Dit alles geldt net zo goed voor handheld mode als op de tv.

Al die cutscenes in het eerste uur maken het begin van de game misschien wat traag, maar het verhaal van de game is er mee geholpen. Skyward Sword speelt zich — voor wie het belangrijk vindt — af aan het begin van de Zelda-tijdlijn en vertelt de ontstaansgeschiedenis van het Master Sword. Maar vergis je niet: die ontstaansgeschiedenis is niet waar het verhaal werkelijk om draait.

Het zwaard is uiteindelijk maar een middel om meer te weten te komen over de plaatsen van Link en Zelda in een groots eeuwenoud conflict. Skyward Sword mag dan een relatief recente toevoeging zijn aan de Zelda-canon, maar de onthullingen in deze game zetten veel eerdere games in een ander daglicht. Bovendien slaagt de game daarin zonder de menselijke kant van de hoofdrolspelers (die aan het begin zo worden uitgelicht) uit het oog te verliezen.

Alles goed en wel, maar hoe speelt de game? De Wii-versie was beroemd en berucht om zijn motion controls die Links zwaard voor het eerst in de geschiedenis van de franchise in jouw hand zou leggen. Die motion controls komen vrijwel onveranderd terug. Wie bekend is met de originele game kan zo de joy-cons oppakken en hoeft nauwelijks na te denken over de besturing.

Er is wel één belangrijk verschil. Motion controls gaan van nature in de loop der tijd afwijken en de Switch kan dit niet stilletjes verhelpen (de Wii gebruikte de sensorbalk om de afwijking te beperken). Je zult dus met enige regelmaat even de rechter joy-con recht voor je moeten houden en op de Y-knop moeten drukken om juist gekalibreerd te blijven. Dat is misschien balen als de Wii-besturing voor jou altijd perfect werkte, maar als je op de Wii constant opnieuw aan het kalibreren was is het goed nieuws dat dat in de HD remaster in één seconde kan zonder de game te hoeven pauzeren.

Voor wie de motion controls echt niet kan of wil gebruiken introduceert Skyward Sword HD een optie om gewoon met knoppen te spelen. ‘Gewoon’ is misschien niet het goede woord. Je bedient je zwaard met de rechter stick in plaats van een knop, dus het is evengoed even wennen. Maar wennen doet het zeker: we hebben een flink deel van het spel op deze manier gespeeld en hebben niets ontdekt wat met de nieuwe besturing onredelijk moeilijk of onmogelijk is. Er is met motion controls een mogelijkheid om je boog sneller te gebruiken die niet bestaat in de knoppenbesturing, maar deze functie is nergens vereist.

Met een controller naar keuze in de hand ga je in de wereld onder de wolken op zoek naar Zelda. Deze wereld is verdeeld in drie hoofdgebieden die je meerdere keren zult bezoeken, al zijn twee bezoekjes nooit exact hetzelfde. Doorgaans is er een verandering in hoe je je door een eerder gebied moet bewegen en vaak is er een nieuw sub-gebied als je ergens na de eerste keer terugkomt.

De gebieden op de grond zijn minder open dan in andere Zelda-games en voelen in sommige opzichten meer als dungeons waar je een weg doorheen moet vinden (de vrijere overworld ontdek je op de rug van je Loftwing in de lucht). Op zich is dat een interessante aanpak, maar het betekent wel dat er wat minder te ontdekken is dan in andere Zelda-games. Er zijn wel genoeg optionele dingen te doen, maar die zijn meestal verstopt als een kat waarvan de staart onder het gordijn uitsteekt. Het gevoel dat je iets geheims hebt gevonden ontbreekt in deze Zelda dan ook een beetje.

Uiteindelijk is het natuurlijk steeds je doel om een dungeon te vinden en aldaar een boss te verslaan. Zowel dungeons als bosses zitten in Skyward Sword doorgaans goed in elkaar: er zijn aardig wat creatieve puzzels en qua moeilijkheid is alles goed te doen zonder dat je alles maar ongedeerd overleeft. Mocht je toch ergens moeite mee hebben, dan kun je altijd je compagnon Fi om hulp vragen.

Het sleutelwoord is overigens ‘vragen’ als het gaat om Fi’s rol in Skyward Sword HD. Ook vóór Skyward Sword was het in veel Zelda-games al gebruikelijk dat er iemand met Link meereisde om hem advies te geven, maar in de Wii-versie van Skyward Sword was Fi daarin nogal opdringerig. Vaak kwam ze ongevraagd naar buiten om informatie te delen die je net had gehoord, of die je al uit je omgeving had afgeleid. Maar veel van die hints zijn nu optioneel.

Het is niet gezegd dat Fi nu perfect is. Met name vroeg in het spel zul je haar nog steeds regelmatig zien, maar ook haar latere tips zijn niet altijd nuttig. In de vijfde dungeon bijvoorbeeld, vond Fi het nodig om ons te wijzen op de deur naar de boss toen we er langs liepen. Nu zit die deur in die specifieke dungeon op een wat ongebruikelijke plek, maar ook een verdwaalde speler zou hem moeten kunnen vinden op de kaart — een functie waar je op dat punt in het spel bekend mee zou moeten zijn.

Gelukkig geeft Skyward Sword HD je de mogelijkheid om tekst over te slaan door op de B-knop te drukken. Dat maakt het een stuk makkelijker om Fi of een ander personage dat niets interessants te melden heeft de mond te snoeren. Sommige tekst is zelfs helemaal weg: beschrijvingen van insecten en materialen (zeer nuttig om items te upgraden) hoef je maar één keer per save file te zien en niet, zoals eerst, elke keer als je de game opstart na een save and quit.

Verder is Skyward Sword HD onveranderd ten opzichte van het origineel. De onderbrekingen van het avontuur zijn er in veel gevallen uit gehaald, maar het avontuur zelf is precies hetzelfde als altijd. Dat betekent in de eerste plaats dat je niets hoeft te missen dat je leuk vond aan het origineel.

Maar het betekent ook dat je alles wat je minder vond ook nog aanwezig is in Skyward Sword HD. Je moet nog steeds drie keer met dezelfde, niet bijzonder leuke, boss vechten. Dit moet je zelfs vaker doen als je het beste schild in de game wil hebben. Ook is er nog steeds de Song of the Hero quest om het einde van de game wat uit te rekken.

Dat zijn geen problemen die makkelijk aan te pakken waren geweest. Vergeleken met bijvoorbeeld de Triforce quest in The Wind Waker is het lastig om iets aan te passen in het hoofdavontuur van Skyward Sword HD zonder dat de speler merkt dat er iets uit de game is gehaald. We zullen de remaster er dan ook niet te veel op afrekenen, maar weet dat er niets is veranderd als jouw grootste probleem met het origineel zat in iets anders dan Fi of de besturing.

Skyward Sword HD is in principe precies wat er op de doos staat: Skyward Sword in HD. Maar de remaster gaat net dat stapje verder om een betere ervaring te leveren. Je kunt beter genieten van het avontuur zonder onderbroken te worden en de knoppenbesturing maakt de game een stuk toegankelijker dan hij ooit was.

Skyward Sword HD is zonder enige twijfel de beste manier om Skyward Sword te spelen. Het is niet gezegd dat de game nu perfect is, maar het is makkelijker om ervan te genieten. Als je van je Loftwing springt om dit avontuur te beleven, maak je op de Switch een zachte landing.