Inversion Review

Emulatie is in alle vormen van het leven te ontdekken. Van dat ene geslaagde tandenborstelontwerp dat plotseling door alle fabrikanten wordt overgenomen, tot hipsters die oudere hipsters nadoen. Ook videogames ontkomen niet aan het ‘inspiratie opdoen bij andere producten’. Kijk maar naar Inversion.

Wij van XGN realiseren ons terdege dat het belangrijk is games als eigen entiteit te beschouwen; elke game is een product dat op zichzelf staat en ook als dusdanig beoordeeld moet worden. Maar soms komt het voor dat spellen zich overduidelijk willen vergelijken met een andere titel. Hier valt Inversion onder, die zichzelf met een brandende passie in de schaduw van Gears of War positioneert. Een vergelijking tussen beide spellen is dan ook onvermijdelijk, hoewel we Inversion als eigen entiteit nooit uit het oog zullen verliezen. De vraag is hier, zoals altijd, als volgt: is Inversion een goede game?

Doodgewone agenten
Inversion volgt de doodgewone, gespierde agenten Davis Russel en Leo Delgado op een doodgewone werkdag. Binnen de kortste keren wordt hun rustige stadje echter aangevallen door Mad Max-achtige figuren. Wat de plots verschenen vijanden willen of waar ze überhaupt vandaan komen, is onduidelijk. Samen met de invasie blijkt er nog iets aan de hand; de natuurwetten liggen aan diggelen. Bepaalde gebieden blijken namelijk plotseling gewichtsloos. Vanaf dat moment draait het verhaal om Russels zoektocht naar zijn verloren dochter, die hij koste wat het kost terug wil vinden. Zijn trouwe partner helpt hem daar natuurlijk bij.

Laat meteen duidelijk zijn dat je Inversion voor het verhaal niet dient te spelen. Dit is een spel dat zich voornamelijk op de schietactie richt, hoewel ontwikkelaar Saber Interactive wel de intentie leek te hebben een goed verhaal te bedenken. De gebeurtenissen gaan verder dan het standaard ‘ik vermoord iedereen om iemand/de wereld te redden’. Het probeert het verhaal weliswaar grootser te maken dan je van een gemiddelde actiegame zou verwachten, maar slaagt daar niet in. Het feit dat de actie op de voorgrond is geforceerd, zorgt voor talloze onlogische gebeurtenissen en slecht uitgewerkte scenario’s. Jammer, want meer nadruk op het verhaal had Inversion kunnen onderscheiden van de vele genregenoten.

Actie, actie, ik wil actie!
Gelukkig steekt de actie van Inversion in essentie prima in elkaar. Het laat zich als een cover-based third person shooter spelen en bestuurt nagenoeg hetzelfde als Gears of War. Je neemt dus veel cover achter lage muurtjes en schiet vandaar de enorme vijanden een voor een neer. Daarbij maak je gebruik van een groot geweer met een stevig zwaard – waar zouden ze dat vandaan hebben – en tot slot resulteert het trekken van een sprintje in een vreemd gebogen hoofdpersoon en een schuddende camera. Zoals we al aangaven; de vergelijking is onvermijdelijk. Echter, goed gejat is beter dan slecht bedacht, waardoor Inversion prima speelt. Natuurlijk mist het de finesse van het grootse en duurdere Gears of War, maar zelfs dan kan hersenloos schieten best leuk zijn. En dat is het hier.

Spelen met zwaartekracht
Bovendien geeft deze titel je de mogelijkheid om met zwaartekracht aan de gang te gaan. Na een tijdje krijg je namelijk de GravLink van de vijanden, waarmee je de zwaartekracht tijdelijk en in beperkte mate kunt beïnvloeden. De wijze waarop je het speeltje verkrijgt is overigens wat vreemd; de vijand drukt je het ding zelf in de handen, maar begint vijf minuten later wel op je te schieten. Zelfs de hoofdpersonen vragen zich af waar dit vreemde gedrag op slaat. Wij zijn er in ieder geval blij mee, want de GravLink stelt ons in staat om vijanden tijdelijk gewichtsloos te maken. Hierdoor komen ze een meter of twee boven de grond (en beschutting) te zweven, waardoor ze makkelijk neer te halen zijn. Realiseer je wel dat ze gewoon door zullen schieten!

Later in het spel krijg je ook de mogelijkheid om vijanden extra zwaar te maken. Dit zorgt ervoor dat ze zich even niet meer kunnen verplaatsen of zelfs door de zwaartekracht uit elkaar worden gedrukt. Erg handig! Als laatste dient de GravLink als gravity gun, bekend uit Half-Life. Wanneer objecten gewichtloos in de lucht zweven, kun je deze gebruiken om op de vijand af te schieten. Een olievat wordt dus een gevaarlijke bom. Vooral in het begin is het vermakelijk om met de zwaartekracht te prutsen, hoewel de GravLink nauwelijks een belangrijke impact heeft op de speelwijze. Het is en blijft een traditionele shooter, maar dan met een gimmick.

Zwaartekracht op hol
Daar stopt de invloed van de zwaartekracht echter niet. Tijdens het spelen zul je regelmatig een gebied tegenkomen dat geheel zwaartekrachtloos is. Degelijke stukjes doen denken aan Dead Space, waar af en toe ook door een gebied zonder zwaartekracht gezweefd dient te worden. Zoals eigenlijk ook in die game het geval is, klinkt het concept leuker dan het is. In Inversion kun je namelijk slechts van beschutting naar beschutting zweven en heb je geen enkele vrijheid. Daardoor zijn de gebieden nauwelijks meer dan een slachtveld zonder vloer.

Leuker zijn de stukken waar de zwaartekracht op hol slaat. Op bepaalde punten in het spel kom je een soort portalen tegen, die de zwaartekracht ‘draaien’. Plotseling is dan het gebouw waar je net nog tegenaan keek, de ondergrond. Hier is de vergelijking met het recente Gravity Rush snel gemaakt, hoewel die game veel verder ging met dit concept. Inversion kiest zelf wanneer het de definitie van ‘ondergrond’ wil veranderen en geeft de speler geen keuze. Dat is erg jammer, maar het zorgt af en toe wel voor interessante schouwspellen. Zo is het noodzaak om niet enkel recht voor je naar tegenstanders te zoeken, maar ook boven of onder je!

Niet meer dan een gimmick
Op dit punt kunnen we concluderen dat Inversion een toffe ervaring biedt. Tegelijkertijd moeten we ons realiseren dat het spel nooit verder gaat dan gimmicks. Dat de game allerlei dingen met zwaartekracht doet is leuk, maar nimmer krijgen we echt de controle die we willen. Wij denken dan ook dat ontwikkelaar Saber Interactive met een groter budget meer had kunnen doen en van Inversion een topper had kunnen maken. Dat blijkt ook uit de graphics. Die kunnen zich nauwelijks meten met de eerste Gears of War en worden bovendien geteisterd door texture pop-up. Vooral Leo Delgado is gewoonweg lelijk te noemen.

Een verder teken van geldarmoe is de opvulling die in de latere levels plaatsvindt. Op de laatste eindbaas na wordt elk baasgevecht bijvoorbeeld herhaald. Een bepaalde eindbaas komt zelfs vier maal voor! Na de eerste keer heb je het echter wel gezien. Bovendien vraagt een aantal eindbazen veel beweging en ontwijkingmanoeuvres van je, een punt waarop de cover-based shooter niet uitblinkt. Na verloop van tijd verliest Inversion dan ook stoom en begint de verveling erin te sluipen. Natuurlijk kun je op die momenten gewoon een vriend inschakelen, want het spel smeekt erom met twee personen gespeeld te worden. Juist daarom is het een onvergefelijke schande dat de co-op modus enkel online te spelen is. Splitscreen schittert helaas door afwezigheid.

Verplichte multiplayer
Wel aanwezig is de verplichte multiplayermodus, die nu al moeite heeft spelers te trekken. Met veel geduld konden we een handjevol spelers bij elkaar sprokkelen om een aantal potjes te spelen en eerlijk is eerlijk; het is tamelijk standaard. De mogelijkheid om de GravLink te gebruiken is leuk en het is frustrerend om hulpeloos in de lucht te zweven, maar ook hier is het niet meer dan een gimmick. De multiplayer is dus geenszins een reden om dit spel aan te schaffen. Bovendien maakt het zeer geringe aantal spelers deze multiplayermodus meer een spel dat je wacht- dan schietvermogen op de proef stelt.

Verrast of vernieuwd niet
Inversion schiet prima weg en heeft een aardige gimmick gevonden. Verrassen of vernieuwen doet het spel echter nooit, waardoor het nooit boven een gemiddelde ervaring uitkomt. Daar weten het verhaal of de multiplayer geen verandering in te brengen, en het ontbreken van een splitscreen co-op is dan een enorm gemis. Voeg daarbij dat de singleplayer naar het einde toe wat aangelengd voelt en grafisch achterhaald is en je hebt een matige game.