In the Heart of the Sea review (DVD) - Het echte verhaal achter de Essex

Moby Dick. Dit beroemde boek kent iedereen. Het is gebaseerd op de gebeurtenissen rondom het zinken van de Essex in 1820. De tragedie waarbij een enorme potvis een bemanning laat vrezen voor hun leven. Het heeft tot een fantastisch boek geleid, maar of dat ook lukt in een verfilming lees je in de In the Heart of the Sea review!

Om gelijk even een misverstand uit de wereld te helpen waar ondergetekende ook even aan gedacht heeft moeten we beginnen met het volgende: In the Heart of the Sea is niet de verfilming van Moby Dick. Moby Dick is het verhaal rondom de enorme potvis die een schip tot zinken bracht, gebaseerd op dit verhaal; een werk van fictie dus.

In the Heart of the Sea is een werk van non-fictie, gebaseerd op het gelijknamige boek van Nathaniel Philbrick. Dit verhaal gaat over de bemanning van de Essex, de walvisjager die tot zinken gebracht werd door de potvis die later bekend zou worden als Moby Dick.

De film laat ons precies dat zien, maar ook hoe de bemanning moest overleven op zee. Zonder eten en met de dreiging hun verstand te verliezen. Overgeleverd aan de genade van de zee en hopend op redding. En dat brengt de film best goed over. Maar laten we bij het begin beginnen.

Het is 1851 en de walvisvaart is, hoe afschuwelijk ook, de normaalste zaak van de wereld. Er wordt volop gejaagd om de kostbare olie uit de dieren te winnen. Het glibberige goedje is dan ook goud waard, zeker gezien het in Nantucket nog maar schaars is. De walvispopulatie is bijna uitgeroeid en walvisvaarders moeten hun best doen om nog een fatsoenlijke vangst te hebben.

Dit is het begin van het verhaal wat Thomas Nickerson (Brendan Gleeson) vertelt als hij schrijver Herman Melville (Ben Whishaw) op bezoek krijgt. Hij begint met de melding: “Ik zal je mijn verhaal vertellen, maar het einde zal je teleurstellen.”

Melville is bij NIckerson gekomen op zoek naar inspiratie voor zijn nieuwe boek. Al snel keren we terug naar het jaar dat de ervaren walvisvaarder Chase(Chris Hamsworth – Thor) aangesteld wordt als eerste stuurman op de Essex. Helaas is dat onder leiding van de compleet onervaren kapitein, George Pollard (Benjamin Walker).

Hij is koppig en alleen maar kapitein is omdat zijn papa rijk is en een vinger in de pap heeft bij de walvisvaart. Het botert dan ook niet tussen Chase en Pollard. Iets wat erg overtuigend gebracht wordt in het begin van de film. De twee gaan aan boord van de Essex met een aantal andere walvisjagers, bereid om tot het einde van de wereld te varen voor een schip vol walvisolie.

Het eerste gedeelte van de film komt veelbelovend over. We maken kennis met de cast en de omgeving waarin ze zich de komende twee uur zal bevinden. Nantucket is de thuishaven en die ziet er erg kleurrijk uit. Als de bemanning eenmaal uitgevaren is komt ook alles behoorlijk realistisch over, op het soms duidelijke gebruik van een green screen en CGI na.

Als kijker verheug je je tijdens deze scènes dan ook al op de eerste ontmoeting met Moby Dick. De film kweekt door een avontuurlijke setting een hoge verwachting van de confrontatie met de potvis, maar die laat een tijdje op zich wachten. Eerst zien we de bemanning hun eerste vangst doen en uiteindelijk blijft het daar even bij.

Totdat dan eindelijk de confrontatie met Moby Dick een feit is. De gigantische walvis vernietigt de Essex en daardoor moet de bemanning in drie sloepjes overleven. Een behoorlijk spannend moment, maar helaas ook het keerpunt in de film. Moby Dick heeft het schip tot zinken gebracht en komt daarna nog maar enkele korte ogenblikken in beeld. Dit had absoluut meer mogen zijn, hoewel het niet direct stoort hoe het nu gefilmd is.

En de walvis (alsook de andere walvissen) ziet er prachtig uit, dat moet gezegd worden. Er zijn talloze details zichtbaar waaruit je kunt opmaken dat de walvis al ontelbaar aanvaringen heeft gehad. En ook zijn bewegingen zijn bijzonder indrukwekkend in beeld gebracht, vooral wanneer hij voor het eerst opduikt.

De CGI is dan ook over het algemeen erg goed, maar kent enkele minder uitgewerkte momenten. Deze zitten vooral in de actievolle momenten, waar het wat minder opvalt. Maar zoals al gezegd slaat de film na de actievolste momenten snel om. De ogenschijnlijke avonturenfilm slaat om naar een soort overlevingsdrama.

De Hollywoodversie van The Raft, maar dan wel met de nodige stof tot nadenken. De rest van het verhaal gaat namelijk vooral over het overleven op de sloepjes terwijl er geen eten of drinken is. Daarbij blijft Moby Dick de overlevenden achterna zitten alsof hij op wraak uit is.

In the Heart of the Sea laat bijzonder goed zien hoe hopeloos de bemanning in dit deel van de film is en dat komt met name door het acteerwerk van de overlevenden. Vooral Chris Hemsworth en Tom Holland, die de jonge Thomas Nickerson speelt, brengen hun rol erg goed over.

Alleen het voelt niet goed aan. Als kijker wil je kunnen voelen als een personage boos of hopeloos is en dat is niet het geval. Dit komt voornamelijk doordat de regisseur, Ron Howard, de karakters niet diep genoeg heeft uitgewerkt. Maar een deel van het probleem ligt ook in de aaneenschakeling van gebeurtenissen in het begin.

Hier geeft de film meer het gevoel van een avonturenfilm af, terwijl deze dat absoluut niet is. En dat leidt tot verwarring en wellicht zelfs teleurstelling in de tweede helft. Er zijn wel wat momenten dat je enigszins met de karakters (inclusief Moby Dick) meeleeft, bijvoorbeeld wanneer Nickerson zijn eerste gore klusje krijgt en wanneer Chase voor het laatst in de ogen van de potvis kijkt, maar die momenten zijn veel te schaars.

Het was in dit geval wellicht slimmer geweest om de film een half uurtje langer te maken om meer achtergrond te geven van iedereen. In ieder geval om de kijker wat meer gevoel te geven bij de personages.

In the Heart of the Sea is een film die twee gezichten heeft. Enerzijds het avontuurlijke begin en anderzijds het drama wat zich gaandeweg voltrekt. Hierdoor is het lastig om de film direct als historisch drama te zien, maar dit wordt in de tweede helft rechtgetrokken.

Op enkele saaiere momenten na, is de film erg vermakelijk en overtuigend. De CGI is goed uitgewerkt, maar kent wel wat zwakke momenten. Het enige jammere is dat de film te weinig gevoel losmaakt bij de kijker, maar desalniettemin is dit zeker een film die je aandacht verdient!