Hellboy: The Science of Evil Review

We gaan een tijd tegemoet waarin veel games hun opwachting gaan maken. Moet Hellboy: The Science of Evil ook op het lijstje komen te staan van games die aangeschaft moeten worden?

Hellboy: The Science of Evil is een typische game die het voornamelijk moet hebben van het succes van de, bijna gelijknamige, film die op hetzelfde tijdstip te zien was in de bioscoop. Deze film heeft overigens niets te maken met Hellboy: The Science of Evil. Het genre is een vak apart: je houdt er wel, of je houdt er niet van. Een tussenweg is eigenlijk onmogelijk. Zal de game, net zoals de film, de meeste mensen kunnen vermaken?

Actievol, maar geen uitdaging
Om te beginnen bevat Hellboy: The Science of Evil redelijk wat actie. Deze actie wordt mogelijk gemaakt door de krachten die Hellboy met zich mee draagt, en dan voornamelijk in zijn rechter arm. Hier kan hij talloze vijanden en de omgeving mee aan gort slaan. Om nuttig om te gaan met je krachten, heb je meerdere toetsencombinaties tot je beschikking waar je de vijand onder andere letterlijk een kopje kleiner mee kan maken. Toch zul je lang niet alle toetsencombinaties gebruiken, omdat dit simpelweg niet hoeft en je hier niet uitgedaagd voor wordt. Een eenvoudige druk op de vierkant en/of kruisjes-knop moet de gehele game voldoende zijn.

De reden waarom de meeste toetsencombinaties niet van belang zijn, is omdat de vijand niet slim genoeg is om jou bij wijze van spreke te willen opeten. In plaats daarvan blijven ze in de meeste gevallen wachten totdat jij de eerste stap zet. Op die manier heb jij genoeg tijd voor elke vijand zodat je op bijna geen enkel moment in gevaar komt. Dit haalt compleet de uitdaging uit de game.

Professioneel geluid, afwetende graphics
Ook de omgeving laat te wensen over. Niet alleen voor het oog, maar ook op technisch aspect. Zo zal je regelmatig ergens vastzitten, of probeer je ergens te komen waar dit helemaal niet kan, terwijl het wel lijkt alsof dit kan. Het grafische gedeelte is ook niet de beste kant van Hellboy: The Science of Evil. Het ziet er niet uit alsof het af is. Het geluid daarentegen klinkt wel zeer goed, echter lopen het beeld en het geluid niet helemaal synchroon. De stemmen zijn keurig verzorgd door onder andere Doug Jones, Ron Perlman en Selma Blair.

Het doel
Wat precies het verhaal mag wezen in Hellboy: The science of Evil, mag Joost weten. Het doel van het spel is in ieder geval wel duidelijk: zorg dat je tientallen vijanden uitschakelt, en je mag een poort door om verder te gaan in de game. In het begin zul je enkel last hebben van de vijand. Wanneer we verder komen, zijn de vijanden niet het enige probleem, nu zal er ook iets anders gedaan moeten worden, wil je verder raken in de game. Zo zul je bijvoorbeeld met een pistool op een soort van standbeelden moeten schieten wil de poort open gaan.

Hoe verder je in de game raakt, hoe sterker de vijand wordt. Na elk level zul je met een eindbaas moeten afrekenen. Deze worden uiteraard elke ronde groter en moeilijker te verslaan. Hier zal enkele moeite voor gedaan moeten worden om deze uit te schakelen. Maar ook voor deze monsters geldt dat ze niet al te snugger zijn.

Zowel online, als offline
De levels in The Science of Evil kun je zowel online, als offline spelen in de co-op modus. Online waren er helaas maar weinig mensen te bekennen. Wanneer je er de geduld voor opbrengt om lang te wachten, en je uiteindelijk een medespeler vindt waar je samen mee kunt spelen, dan blijkt dat deze modus zeker een waardevolle toevoeging is. Met een vriend naast je op de bank de co-op modus spelen is ook zeker een aanrader mocht je deze game in bezit hebben. Hier heb je hoogst waarschijnlijk meer plezier aan dan dat je alleen de singleplayer aan het spelen bent.

Conclusie
Om op de vraag in de inleiding terug te komen, Hellboy: The Science of Evil maakt helaas een mindere indruk dan de film die afgelopen zomer in de bioscoop te zien was. De gehele game zit je enkel op de kruisjes-knop te drukken, en af toe probeer je een andere toetsencombinatie uit. Hoewel het geluid goed verzorgd is, ontbreekt het nogal wat op visueel aspect. Met een niet lange, maar ook zeker niet korte, single player kun je jezelf best enkele uurtjes mee vermaken, al zul je hier niet teveel bij na moeten denken.