Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit Review

Konijntjes zijn toch lief? Dat zou je denken tenminste. In Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit kruip je in de huid van een minder onschuldig konijn, maar dat maakt het plezier er niet minder op.

Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit (vanaf hier aangeduid als Hell Yeah) laat zich het beste omschrijven als een actievolle 2D platformgame. Het hoofdpersonage van de game ben jij, konijn Ash. De ene keer ben je naakt uitgerust en moet je slim te werk gaan, en de andere keer ben je voorzien van een wiel met wapens, dat gelijktijdig dient als jetpack. Hoe dan ook, Ash zint op wraak. Want op 'hellternet' zijn genante foto's van jou uitgelekt, en dus heb je maar één ding in gedachten: revanche. Want niet iedereen hoeft te weten dat jij een zwak hebt voor rubberen eendjes. Ash heeft maar één missie: tien werelden doorlopen om 101 vijanden op de meest vreemde (zeer vreemde!) manieren uit te moorden. Hell yeah!

Bizarheid ten top
Wat je vervolgens tegenkomt in de game valt niet te beschrijven in één tekst. Het is namelijk enorm bizar. Hell Yeah bevat ontzettend veel humor en zeer vreemde situaties. In totaal zijn er tien zones om te doorlopen en elke zone kent zijn eigen vrolijke uitstraling. Als je eenmaal denkt dat je alles gezien hebt, kom je op een gegeven moment in een zone terecht waarbij je nuchter het gevoel hebt stomdronken of stoned te zijn.

Want opeens kom je zingende bloemen tegen. Het zijn deuntjes die een hoog 'Loco Roco'-gehalte hebben. Zodra je tegen zo'n bloem aanloopt, krijgt je besturing problemen en moet je alles tegengesteld doen. Intussen ben je ook nog op een missie: want dat rubberen eendje dat aan je hangt, moet geroosterd worden. Het is slechts een voorbeeld van hoe bizar Hell Yeah is.

Het verslaan van alle vijanden
Die vreemdheid komt elke keer ook weer tot uiting bij de 101 vijanden. In elke zone baan je je een weg door een wereld doorspekt met diverse vijanden. Je moet ze allemaal afknallen met de wapens die je overhandigd krijgt en tot je beschikking komen door loot te verzamelen. Van die loot kun je later ook wapens kopen of jezelf upgraden. Tijdens al het gespring, gepuzzel en geknal zul je her en der vijanden zien, in elke zone zitten er tien. Zo'n vijand moet je eerst kapot knallen om daarna te belanden in een soort minigame. De minigame is als het ware de genadeklap voor de vijand. Veel minigames bestaan uit quick-time-events, maar ook andere opdrachten moeten uitgevoerd worden.

Zo zul je met een trampoline maïs moeten opvangen, een knots moeten maken, op tijd honing moeten stelen en meer. Elke minigame vraagt om timing en snelheid. Want bij foutief of traag handelen zul je doodgaan en het weer opnieuw moeten proberen. Doe je het goed, dan zul je versteld staan van wat er dan gebeurt. Eén groot vuurwerkspektakel op je scherm met een kleurenpalet dat je tv opkleurt. Dit gaat gepaard met veel humor. Niets is te gek. Met een knots die je net fijn geslepen hebt, zul je flink de hersens inslaan van je tegenstanders als ultieme genadeknap. Zoiets, maar dan nóg gekker.

Het verslaan van al die vijanden is op zich niet moeilijk, en toch zul je vaak doodgaan. Hell Yeah is een uitdaging omdat er op voorhand niets wordt uitgelegd. Het doet wat Japans aan op dat vlak: 'speel een game en red je er maar mee'. Genoeg mensen zullen daardoor afhaken, maar dat is jammer. Want Hell Yeah biedt uitdaging en doet qua moeilijkheidsgraad wat denken aan de vroegere games op de Gameboy. Ook toen had je niet veel leven in bepaalde spellen en moest je het doen met maar een paar kansen. Lukte het niet, dan deed je het weer opnieuw. Dat zul je in Hell Yeah ook doen. Maar man, wat zul jij je een trots, glunderend konijntje voelen als je eenmaal hebt uitgevonden wat je doen moet en die ene lelijkerd verslagen hebt.

Leuke aspecten
Qua save points is de game wat achterhaald, maar dat past ook wel weer in de stijl van dit spel. 'Trial en error', doodgaan en doorgaan. Daar komt het elke keer weer op neer. Soms zul je even een stukje moeten lopen, maar heel veel opnieuw doen is er niet bij. Dus eigenlijk valt ook dat wel weer mee. De kracht van de game zit dus vooral in de humor . Hell Yeah verwijst herhaaldelijk naar andere games. Regelmatig zul je bij het verslaan van een vijand iets terugzien van Space Invaders. Maar niet alleen zijn er knipogen naar het verleden, ook wordt er gespeeld met het heden. Tijdens het laadscherm zie je vaak een melding dat het lastig is om iets interessants binnen 140 tekens te melden met de hashtag 'meh', overuidelijk een knipoog naar Twitter.

Een ander sterk punt van de game is de verslavende factor van loot verzamelen. Eigenlijk is het niet echt loot, maar zo wordt het wel genoemd in de game. Het gaat erom genoeg geld en diamanten te verzamelen. Daar kun je later in de shop wapens van kopen, of gekke pakjes, of een nieuw wiel, of je kunt natuurlijk je wapens upgraden. Erg handig om nog sneller vijanden de baas te worden. Overigens kun je ook op een snellere manier geld verdienen en dat is naar een gokautomaat gaan. Op twee plekken in de game kan dat. Het is het proberen waard, want bij jackpot zul je een achievement/trophy vrijspelen. Zorg dan wel dat je geduld hebt, want bij die achievement/trophy is geluk allesbepalend. Ondergetekende was er twee uur mee bezig.

Paar nadelen
Toch kent het toffe arcadespel ook een paar nadelen. Zo zal elke vijand die je verslaat apart worden opgeslagen ergens en in 'The Island' kun je ze dan aan het werk zetten. Het is een leuke optie, maar heel diep gaat het niet. Het is duidelijk als extraatje bedoeld, maar er had meer ingezeten. Voor de rest kon de kaart in het spel duidelijker. Elke keer zul je moeten kijken op de map waar je heen moet en hoe je ergens komt, maar het is meer een gobaal overzicht dan dat het écht goed weergegeven wordt. Je leert ermee leven en een ramp is het niet, maar beter kon het wel. Tot slot is het jammer dat het terugreizen naar eerdere gebieden heel rechtlijnig is. Naast het hoofdverhaal kent de game per zone nog drie aparte missies om uit te voeren, en als je ze niet meteen in een zone wil uitvoeren kun je terugreizen. Dit terugreizen kan echter niet meteen in de game, maar pas over de helft. Bovendien zul je in het verhaal tegen het einde ook moeten terugreizen naar eerdere zones, maar een keuze heb je niet. Het ligt allemaal vast welke lijn je moet volgen om de game te voltooien. Het maakt het backtravellen wat kunstmatig.

Toegevoegde waarde van minigames
Maar terugreizen naar zones om minigames te doen, is zeker de moeite waard, want ze voegen een stuk speelplezier toe. Zo zul je met Ash binnen een bepaalde tijd een X-aantal muggen moeten doodschieten waarbij de moeilijkheidsgraad oploopt per zone. Dus in het begin zijn het er bijvoorbeeld 25 binnen een bepaalde tijd en later 50. Een ander voorbeeld is dat je met Ash gekke sprongetje sin de lucht moet maken, als een ware acrobaat, binnen een bepaalde tijd. Net zoals de hoofdgame zelf, geldt voor veel minigames dat ze uitdaging bieden.

Hell Yeah!
Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit is dan ook zeer de moeite waard. Voor slechts vijftien euro haal je een arcadegame in huis waar je uren zoet mee bent. Als je alles uit de game wilt halen, alle zijmissies wilt doen en alle achievements/trophies wilt halen, ben je wel zo'n vijftien uur bezig. Ga je gewoon voor de hoofdverhaallijn dan ben je ook zeker wel tien uur bezig. Tien uur waarin je op je wenken bediend wordt van absurde humor, een wereld waarin je steeds ondergedompeld wordt in een andere omgeving met andere vijanden. Tel daarbij op dat het een uitdagende game is en Ash zorgt ervoor dat het spel een plekje in je hart veroverd. Misschien geen onschuldig konijn, maar hij steelt dus zeker wel de show.