Carrier Command: Gaea Mission Review

Het was 1988 toen de game Carrier Command uitkwam. Het spel, dat op een floppy geleverd werd, gaf je de controle over een vliegdekschip. Vanaf dit schip kon je eenheden commando’s geven en ze met eigen hand besturen. Bijna 25 jaar later komt er een remake uit. Lukt het Carrier Command: Gaea Mission om het oude recept aan te passen om te voldoen aan de standaard voor games in de 21e eeuw?

Het is oorlog op aarde. De voorraad drinkwater wordt steeds schaarser en de 'United Earth Coalition' en 'Asain Pacific Alliance' zijn er niet over uit wie er nou de leiding heeft. Uiteindelijk winnen de 'Oosterlingen' de strijd. Vanaf dat moment zwaaien zij de scepter over onze planeet. Gelukkig is er nog één laatste redmiddel, de planetoïde 'Taurus'. Als deze miniplaneet overgenomen wordt, is er nog een kans om de aarde te bevrijden.

Een slechte eerste indruk
De planetoïde bestaat uit een reeks kleine eilanden en jij komt op een van die eilanden terecht. Vanaf hier stopt de video en mag je voor het eerst de vrije wereld in. Helaas mag dit niet op de manier die je zou verwachten. Je krijgt namelijk niet de rol van commandant die eenheden moet aansturen, maar die van het hoofdkarakter van de game. Je bevindt je in een first-person shooter. Niet alleen past dit totaal niet bij het concept van Carrier Command, maar ook is te merken dat de engine van de game niet gemaakt is voor dit bepaalde genre. Wanneer je je voortbeweegt, lijkt het alsof je benen niet bewegen en ook het schieten werkt agressie-opwekkend.

En zo is de eerste indruk dus gezet. Een eerste cutscene waaraan veel te veel mankeert en een FPS-gedeelte dat regelrecht in de prullenbak geworpen had mogen worden, wat ons betreft. Het is dan ook jammer dat de eerste 15 minuten van de game, die vaak de toon zetten binnen een spel, kwalitatief gezien uitermate teleurstelend zijn. Dit omdat hetgeen de game nog meer te bieden heeft, een stuk beter is dan het eerder genoemde.

Je eerste wagen
Als je je eerste vijanden van het eiland hebt geschoten, krijg je de controle over een 'Walrus', het primaire landvoertuig in de game. Je krijgt te horen hoe je met je nieuwste aanwinst moet schieten en rijden, en schiet de laatste bad guys aan flarden. Dan is het (eindelijk) zover, je krijgt de controle over een vliegdekschip, je eigen carrier.

Helaas is het schip flink beschadigd. Daarom wordt er een route uitgestippeld naar verschillende eilanden, om zo onderdelen op te pikken en de Carrier te repareren. Verder zul je meer Walrussen oppikken, tot een maximum van vier stuks, en ook krijg je de controle over kleine vliegtuigjes, ook wel 'Manta’s' genoemd. Omdat je hier ook vier van kunt transporteren, bestaat jouw leger maximaal uit acht voertuigen.

Een laatbloeier
Pas dan komt de game écht tot leven. De vele menu’s openen zich en de kaart breidt zich uit. Nu wordt ook pas duidelijk dat Bohemia zijn bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling van de game. De hele spelwereld wordt namelijk zonder laadschermen weergegeven. Net als bij ArmA II, een andere game van de ontwikkelaar en uitgever. Het laden van eenheden in en uit je schip voltrekt zich, terwijl je ergens anders op een eiland aan het vechten bent. Zelfs op de Xbox 360 is dit het geval en daarvoor verdient de game toch wel een plusje.

Ook de gamers die van het aanpassen, verbeteren en toevoegen zijn, kunnen opgelucht ademhalen. De game biedt namelijk tal van kanonnen, pantsers , droids en meer. Die kun je gebruiken om je Walrussen en Manta’s sterker te maken, of om je eigen schip te verdedigen tegen vijandelijke troepen. Voor die extra’s heb je natuurlijk wel wat nodig. Door eilanden over te nemen, kun je ze bepaalde rollen geven: een defensieve , mijnende of producerende funtie. Het verzamelen van grondstoffen is in die zin van belang dat je ze nodig hebt voor het bouwen van voer- en vaartuigen en nederzettingen. Het is natuurlijk aan jou om te bepalen aan welke eilanden welke functie wordt toebedeeld.

Onnodig wachten
Toch zijn er hier ook wat gebreken te vinden. Je hebt dan wel geen laadtijden, daar komen wel onnodige wachttijden voor in de plaats. Als jij namelijk een Walrus verliest, wil je die natuurlijk vervangen. Daarvoor zul je er wel eerst een moeten produceren. Je spaart je voorraden bij elkaar en koopt er eentje. Een paar minuten later is de productie voltooid. Kun je op dat moment al aan de slag met je nieuwe voertuig? Nee. Je zult de nieuwe Walrus eerst moeten vervoeren naar jouw schip, want hij staat nog bij de fabriek. Hierop kun je nog eens vijf minuten wachten. Door deze vicieuze cirkel waar je al snel in verzeild geraakt duurt het dus voor je gevoel uren, voordat je steeds weer aan de slag kunt gaan. Iets wat totaal niet had gehoeven en alleen maar afbreuk doet aan het speelplezier.

Andere kritiekpunten zijn de stemmen in de game en nogmaals de cutscenes in de campagne. Deze zijn namelijk van een niet al te hoge kwaliteit en soms zelf ronduit iritant. Het voelt allemaal wat geforceerd en vooral ook nutteloos aan, terwijl deze onderdelen van de game er juist zijn om het verhaal te verduidelijken, een belangrijk doel.

Het echte werk?
Een échte campagne is de campagne van Carrier Command dan ook niet te noemen. Waarschijnlijk doelde Bohemia daar ook niet op, want het origineel had dit ook niet. Het belangrijkste onderdeel is dan ook de 'Free Roam Stategy'-modus. Hierin wordt het concept uit de campagne en het origineel weer gebruikt, maar kun je je ook uitleven op het personaliseren van de instellingen van het spel. De moeilijkheidsgraad van de tegenstander, het missiedoel, alles is naar hartenlust aan te passen.

Echter, de gameplay blijft natuurlijk hetzelfde als in de campagne. Hier wordt het feit dat Bohemia de campagne beter had kunnen schrappen, andermaal duidelijk. Dit omdat het verhaal geen hoge ogen gooit en sommige opdrachten die je moet volbrengen ontzettend geforceerd aanvoelen. Je hebt niet de vrijheid die je wel in de Strategy-modus hebt.

Teleurstellend
Als je alles bij elkaar optelt, kun je dan ook stellen dat Carrier Command: Gaea Mission tot de middenmoot van de games gerekend mag worden. Het concept voelt, ondanks dat dit inmiddels al weer bijna 25 jaar oud is, fris aan en het customizen werkt prima. Helaas zorgen de cutscenes, stemmen en het FPS-gedeelte ervoor dat de weegschaal de negatieve kant op slaat. Hoewel er (bijna) geen laadtijden zijn, worden deze ingeruild voor onnodige wachttijden tijdens het bouwen. De campagne is saai en kan eigenlijk gewoon worden gezien als een veel te lange tutorial. Carrier Command: Gaea Mission schiet zichzelf in de voet en zinkt daardoor naar de bodem van de diepste budgetbakken.