GRID 2 Review

Geen cockpitview. GRID 2 ligt nog niet eens in de winkels of de mailbox van Codemasters barst van de boze berichtjes en brieven dat we de opvolger op Race Driver: GRID niet met het zicht vanachter het stuur kunnen spelen. Een discutabel besluit van de ‘koning van de racegames’. Het origineel werd per slot van rekening juist door een indrukwekkende cockpitview goed tot zelfs uitstekend door het gamejournaille ontvangen. Wat gaat Codemasters in GRID 2 doen om dit grote gebrek te compenseren?

Het is een raar verhaal met GRID. Qua populariteit en fanschare legde het eerste deel het zwaar af tegen Colin Mcrae: DiRT. Codemasters zag daarom meer succes in die game en besloot om het tot een volwaardige franchise uit te bouwen, met vorig jaar nog een spin-off in de vorm van DiRT: Showdown. Maar Race Driver: GRID schreef wel geschiedenis. Immers was het de eerste racegame waarin je de tijd kon terugspoelen. Toen controversieel, vandaag de dag doodnormaal. Plus natuurlijk die waanzinnige cockpitview. Het zette destijds een standaard voor vele andere racegames en zorgde voor een intense race-ervaring waar we anno 2013 nog geregeld aan terugdenken.

Bon, GRID 2 heeft het niet en dat is nu eenmaal zo. Voor de rest heeft Codemasters het bestaande concept uitgewerkt en geperfectioneerd. Dat betekent: heel veel hersenloos en razendsnel arcade-racen. Niks geen gele, groene en gele lijn die je dient te volgen volgen, geen tegenstanders die keurig in een rij achter elkaar op een circuit scheuren of bolides die als in een Forza Motorsport of Gran Turismo onkwetsbaar lijken. Nee, GRID 2 is spektakel ten top waarin de tegenstanders je het leven zuur proberen te maken en waar de strijd van het beeldscherm spat, net als in het origineel.

In GRID 2 is dat gegeven natuurlijk geperfectioneerd. En dan met name het schademodel. Vandaag de dag zijn er te weinig racegames die een volledig schademodel in huis hebben. GRID 2 heeft dat wel. Alles kan kapot aan je auto, maar dan ook alles. Zo zie je de ene keer een wagen voor je rijden met twee kapotte voorruitspiegels, de andere keer bots je tegen de vangrail en vliegt je rechter band de baan op. Als je het helemaal bont maakt en een horrorcrash des doods veroorzaakt kan je wagen eindigen als een wrak met én geen deuren én geen voor-en achtervleugel én geen banden.

Heel realistisch is het door het over-the-top gehalte allemaal niet, maar dat maakt in het geval van GRID geen donder uit. Het is arcade in hart en nieren. Al driftend je tegenstanders in een flauwe bocht met volle snelheid passeren behoort hier gewoon doodgewoon tot de mogelijkheden. Eén van de kritiekpunten op het eerste deel kwam neer op de dubieuze besturing van veel wagens, die bij bepaalde snelheden de neiging hadden om plots gekke dingen te doen. Dat probleem is aan banden gelegd. De game bestuurt geweldig, met een opvallend lage instapdrempel. Je hoeft dus geen ster te zijn om andere wagens met tweehonderdvijftig kilometer per uur voorbij te scheuren. Pas als je ongeveer over de helft van de carrièremodus bent, word je uitgedaagd om alles uit je kunnen te halen.

Die uitdaging komt in onze ogen te laat. Het is niet zo dat GRID 2 op een gegeven moment saai of te gemakkelijk wordt, maar iets meer competitie zou hier niet hebben misstaan. Dit komt ook deels omdat er geen straf lijkt te zitten op het terugspoelen van je race. Het origineel strafte je genadeloos af als je bepaalde stukken over wilde doen, door bijvoorbeeld minder grote geldbedragen uit te schrijven. Hier lijkt het niet uit te maken of je nu één of twintig keer de zogeheten flashback inzet. Codemasters heeft in GRID 2 sowieso het hele progressie maken compleet op de schop gegooid.

Zo verzamel je geen geld, maar fans. Naarmate je meer races wint, krijg je een grotere fanschare waarmee je nieuwe auto’s en circuits kunt ontgrendelen. Om eerlijk te zijn worden we niet echt warm van dit systeem. Je kunt namelijk geen auto’s meer kopen, maar die krijg je soms zomaar cadeau. Je hecht hierdoor minder waarde aan je bolides en dat is vooral voor de verzamelfreaks een doorn in het oog. Komt nog eens bij dat er verder weinig aan deze wagens valt aan te passen. Dat betekent dat je in de carriére modus eigenlijk nauwelijks van het bestaande pad kunt afwijken.

Anders gezegd staat alles vast in GRID 2. De game komt daarnaast ook niet echt met bijzondere racemodi op de proppen. Wel introduceert Codemasters de Liveroutes. Dat komt er een beetje op neer dat het spel automatisch een eigen route voor je uitstippelt. Hierdoor worden races wat onvoorspelbaar en daardoor net wat spannender. Naast bestaande racecircuits race je in de carrièremodus ook op verschillende fantasiecircuits, in landen als Dubai, Frankrijk en Chicago. Deze banen zorgen voor een andere aanpak dan op de racecircuits. Hier race je namelijk vaak ook door de wilde natuur en niet over brede asfaltwegen waar je dus ruimere bochten kunt nemen.

De hoeveelheid banen is voldoende, al word je eigenlijk iets te vaak dezelfde circuits opgestuurd. Hierdoor besluipt vaak het gevoel dat het circuitaanbod in GRID 2 aan de lage kant is, terwijl dat feitelijk niet eens het geval is. Gelukkig heeft Codemasters daarvoor wat bedacht en dat is door er verschillende disciplines erdoorheen te gooien. Je komt wel steeds weer op dezelfde circuit terecht, maar toch ook weer niet omdat de disciplines weer voor een andere route zorgen. Een goedkope oplossing misschien, maar het is in ieder geval beter dan telkens weer van punt A naar punt B gaan.

Bovenstaande informatie is eveneens van toepassing op de multiplayer, die eigenlijk als de online versie van de carriéremodus kan worden beschouwd. Matchmaking is gekoppeld aan een systeem dat spelers beoordeelt op basis van hun prestaties. Dat betekent dat je in GRID 2 tegen coureurs van je eigen niveau rijdt. Dit komt de spanning van de races natuurlijk ten goede. Wonder boven wonder bevat GRID 2 ook een splitscreenmodus, hetgeen in deze tijden toch wel bijzonder is voor een racegame. Niets meer dan lof voor deze feature.

Je merkt wel dat in splitscreen de game er minder mooi uitziet, maar desondanks volstaan de beelden nog steeds. Toch genieten we vooral van de grafische pracht in de singleplayer-races, want man, wat behelst GRID 2 een fantastisch (audio)visueel aspect. Codemasters heeft de EGO-engine van een flinke update voorzien en dat resulteert in mooie grafische effecten zoals een dynamisch dag- en nachtsysteem, prachtige schaduw- en lichteffecten, reflecterende bolides en natuurlijk het al besproken schademodel. Hier tegenover staan wel de lange laadtijden en hier daar wat framerate-problemen. Een technisch wonder is GRID 2 dus helaas niet.

Eerlijk gezegd hadden we GRID 2 niet meer verwacht, maar de race-liefhebber mag in zijn handjes wrijven dat Codemasters de serie weer heeft opgepakt. Het is weliswaar niet zo indrukwekkend als het eerste deel destijds was, maar een intensere race-ervaring ga je op de huidige generatie spelcomputer niet meer meemaken, Gran Turismo 6 daargelaten. De game bestuurt fantastisch, is spectaculair, over-the-top en ziet er ook nog eens verbluffend mooi uit. Zet je je over de minpunten heen, dan doe je beslist een goede lenteaankoop met GRID 2.