Ghostwire: Tokyo Review - Geesten verdrijven in Tokio

Van de hand van Bethesda komt een geestenjacht waar de Ghostbusters nog een puntje aan kunnen zuigen. Tokio is de setting voor een paranormale actiefilm en jij speelt de hoofdrol. De Ghostwire: Tokyo review vertelt je of dit spokenavontuur de reis waard is.

Games zijn het ultieme medium om je de gekste avonturen en scenario’s voor te schotelen. Ook ontwikkelaar Tango Gameworks kan er wat van op dat gebied. Met The Evil Within werd je al ondergedompeld in een horrorachtbaan vol gestoorde monsters en andere zweverige trips. Dat is ze goed bevallen, zo blijkt nu. Ghostwire: Tokyo zet die lijn namelijk rustig door.

In dit nieuwe spookachtige avontuur reis je, zoals de naam al een beetje verklapt, af naar Tokio. Helaas valt er weinig te genieten van je tripje, want het moment dat je wakker wordt en de game begint, is er stront aan de spreekwoordelijke knikker.

Jij kruipt in de huid van Akito en ontwaakt op een kruispunt midden in de Japanse metropool. Dat klinkt al een beetje apart, maar wat er om je heen gebeurt is nog veel raarder. Alle inwoners lijken namelijk van de aardbodem verdwenen en daarvoor in de plaats lopen er allerlei geestachtige verschijningen om je heen.

Als klap op de vuurpijl blijkt er ook nog eens een mysterieuze stem in je hoofd te zitten die jouw lichaam kan besturen én je de beschikking geeft over krachten waar zelfs Doctor Strange jaloers van zou worden. Volg je het nog een beetje?

Ghostwire: Tokyo gaat meteen in het begin in de vijfde versnelling vol gas vooruit wat betreft gekke gebeurtenissen en dat houdt het grotendeels vol tot je de aftiteling bereikt na een kleine twaalf uur. In die uren probeer je er vooral achter te komen waar iedereen nog gebleven is en wat al die gekke wezens nou in Tokio doen.

Bovendien heeft de mysterieuze gedaante die met je meelift ook een eigen agenda. KK, zoals de beste man heeft, is een detective en lijkt meer te weten over wat er allemaal voor je neus afspeelt. Vriendelijk zijn alle gekke geesten om je heen en tijdens je avontuur in Ghostwire: Tokyo spendeer je de meeste tijd in gevecht tegen alle verschillende wezens.

Met je Ethereal Weaving, zoals de krachten die je bezit in de game genoemd worden, kunnen heel erg vergeleken worden met Aang die rondzwaait met de verschillende elementen. Beeld je een kruisbestuiving van Death Stranding en Avatar The Last Airbender voor. Je start met een simpel windprojectiel dat je kunt afvuren, wat later wordt uitgebreid met een vuuraanval voor langeafstandsschoten en een wateraanval voor het raken van meerdere vijanden op korte afstand.

Op papier klinkt die combat natuurlijk super vet en in grote lijnen is dat het ook zeker. Alleen zijn er twee grote kanttekeningen die het plezier een beetje verpesten, zowel aan het begin als verderop in het avontuur. In het begin zijn je krachten relatief zwak, waardoor je snel door je munitie heen bent. Munitie die niet altijd voor het oprapen ligt, wat soms frustrerend kan werken.

Dit valt te compenseren met upgrades die je gaandeweg het spelen vrijspeelt, maar tegen die tijd heb je alle aanvallen wel gezien en wil je wat meer variatie. Variatie die er helaas niet in zit, want bij de drie bovengenoemde krachten blijft het. En dat is jammer, want al die paranormale gevechten zien er op beeld juist altijd spectaculair en kleurrijk uit.

En de term variatie galmt verder door de game heen, want ook qua vijanden valt de diversiteit een beetje tegen. Na een derde van de game te hebben doorkruist, is het rooster met geesten wel op en worden bekende vijanden alleen nog herhaaldelijk voor je neergezet. Het vechten is zeker leuk, maar bij de zoveelste aanvaring met een man met een paraplu heb je het wel gezien.

Je kent het trucje en wil dan wel weer verder. Door dat gebrek aan variatie lukt het Ghostwire: Tokyo helaas niet om écht te imponeren en een blijvende indruk achter te laten. En dat is jammer, want de paranormale versie van Tokio is echt een leuk digitaal pretpark vol activiteiten. Want naast het bevrijden van Tokio zijn er ook volop zijactiviteiten te vinden die de context van de wereld aan je uitleggen.

Ondanks dat Ghostwire: Tokyo dus geen NPC’s bevat die rustig door de stap lopen, voelt Tokio verrassend levendig aan. Bovendien wordt de band tussen hoofdpersoon Akito en diens compagnon KK gaandeweg de game verrassend vermakelijk. Aan sfeer geen gebrek dus.

Het is des te spijtiger dat Ghostwire: Tokyo door zijn grootste struikelblok niet de memorabele spirituele achtbaanrit is geworden die de flitsende beelden doen vermoeden. Het mysterie aan de start van de game nodigt uit om verkend te worden, maar al snel merk je dat je alles vrij snel hebt ontdekt en dat de herhaling toeslaat.

Waar de Avatar-ogende aanvallen in het begin super vet zijn om te gebruiken, blijft het uiteindelijk maar bij die drie variaties. Hetzelfde voor de vijanden, er is net wat te weinig diversiteit en dat valt op. Zeker omdat paranormaal Tokio als setting wel tof in elkaar is gezet. Ghostwire: Tokyo voelt nu een beetje als een eerste pannenkoek die uit de koekenpan komt. Hij smaakt gewoon prima, maar de echte wow-factor blijft helaas uit.