Gears Tactics Review – Heerlijk zijspoor voor Gears!

Als je denkt aan Gears of War, dan denk je waarschijnlijk de intense en bloedige shooteractie, de oerlelijke, maar o zo brute Locust en geweren waar kettingzagen op gemonteerd zitten. De franchise maakt nu een zijstap waarin de intense shooteractie verruild wordt voor een meer tactische insteek. De turn-based tactische game Gears Tactics brengt een goede afwisseling op de shooters, maar start niet onbevlekt als tactische game.

De Gears spin-off Gears Tactics speelt zich ruim twaalf jaar voor de eerste Gears of War af. Pendulum War- veteraan (en vader van Kait Diaz uit Gears 5) Gabe Diaz krijgt een belangrijke missie. Hij moet samen met majoor Sid Redburn de jacht openen op een Locust wetenschapper genaamd Ukkon. Die laatste kan het beste omschreven worden als de Joseph Mengele van de Locust, gezien hij driftig experimenteert op mensen én Locust in een zoektocht om de ultieme Locust te maken.

Ukkon is onder andere verantwoordelijk voor de gloeiende Locust-soldaten en voor de Tickers die zo gezellig vlak naast je komen zitten om vervolgend te ontploffen. Zijn experimenten gaan alleen veel verder dan dat (denk aan de Reaver, de Brumak en de Corpser) en daarom is het zaak om hem uit te schakelen en erger te voorkomen. In drie aktes die je ruim dertig uur bezig houden ga je op zoek naar Ukkons laboratorium om hem het zwijgen op te leggen.

De drie aktes bestaan uit verschillende hoofdstukken, waarin je telkens op pad gaat om én dichterbij Ukkon te komen én hem dwars probeert te zitten. Het verhaal is hierbij behoorlijk dun en dient alleen als motivatie om zoveel mogelijk Locust omver te knallen, maar daar gaat het in deze game dan ook absoluut niet om. Het gaat om pure tactiek die je op het strijdveld laat zien.

Gears Tactics kan het beste omschreven worden als Gears of War met een XCOM-sausje. Eigenlijk is alles wat Gears of War ademt behouden gebleven in de game, behalve de manier waarop je speelt. Waar je normaal gesproken als een malle van cover naar cover rent, hopend dat je geen kettingzaag in je gezicht gedrukt of een granaat op je rug geplakt krijgt, is de gameplay nu compleet anders. In plaats van de third-person actie krijg je dit keer een wat rustigere turn-based gameplay voor je kiezen, waarin tactiek prioriteit één is.

Zoals in XCOM ook het geval is, werkt Gears Tactics met beurten, maar de game is niet zomaar gekopieerd van de alienfranchise. Elke beurt krijgt elk van je karakters (waarvan er maximaal vier op het strijdveld rondlopen) een aantal actiepunten. Deze kun je inzetten om te lopen, schieten, herladen of om speciale skills in te zetten. Als jouw beurt voorbij is, dan zijn de Locust aan zet en mag je je klaarmaken voor een kogelregen van jewelste.

Wat enorm opvalt is dat Gears Tactics niet aanvoelt als een soort bord met vakjes zoals XCOM, maar je veel vrijer en soepeler laat bewegen. Het opzoeken van een goede coverplek doet wonderen in de game, gezien zowel schaduw als objecten een enorme impact hebben op de kans om geraakt te worden (of zelf iets te raken). Daarnaast is het heerlijk om te zien hoe vertrouwde Gears-elementen zoals de executies van neergeschoten vijanden en het vertrouwde steek-een-kettingzaag-in-een-Locust meegekomen zijn naar deze game.

Het vertrouwde gevoel dat Gears Tactics meebrengt is niet beperkt gebleven tot een paar elementen, een handjevol Locust en de stijl die de planeet Sera zo kenmerkt. Zo heeft de game vijf verschillende klassen (support, heavy, sniper, scout en vanguard). Elke klasse heeft daarbij zo een eigen skilltree die ervoor zorgt dat de karakters die je hebt of kunt rekruteren vier richtingen op kunnen groeien gedurende de game.

Het is nog een flinke duit in het zakje om de gameplay wat diepgaander te maken en geeft je op een gegeven moment echt het gevoel dat het uitmaakt welke keuzes je maakt in de game. Verder zorgen de uitrusting zoals het harnas en de verschillende wapenonderdelen die je vrij kunt spelen, mogelijk voor extra’s zoals meer schade, maar hier mist wel een belangrijk element. Elke klasse zit namelijk gebonden aan zijn eigen wapen.

Het was toffer geweest als de wapens (deels) uitwisselbaar waren geweest of als er wapens vrij te spelen waren. Je kunt in Gears Tactics jammer genoeg alleen andere wapens dragen als je deze opraapt van een verslagen Boomer of Theron Guard. Als je dat doet heb je in ieder geval een paar beurten in de game wel een enorm krachtig wapen in je handen. Op zich is het geen ramp, maar hier mist wat diepgang.

De diepgang ontbreekt in Gears Tactics voornamelijk in de missies. Je bent de hele game bezig met vier missietypes, waarin je alle vijanden uit moet schakelen, nieuwe rekruten moet redden, twee punten moet bewaken of kistjes moet verzamelen. Bij die laatste word je vaak opgejaagd door een allesverwoestende regen van bommen, wat soms voor de nodige uitdaging zorgt.

De afwisseling is niet enorm groot en gaat je al op driekwart van de game zelfs een beetje tegenstaan. Daarbij word je gedwongen om tussen de hoofdstukken door allerlei zijmissies te spelen. Soms moet je twee of drie zijmissies voltooien voordat je verder mag met het verhaal in de game. Hierdoor is de game onnodig lang voor je gevoel en, ook al speel je hierdoor nieuwe uitrusting vrij, worden de missies die je moet voltooien meer een taak dan een plezier.

Vreemd genoeg voelt het door al die zijmissies wel telkens als een beloning als je bij een baasgevecht aankomt. Gears Tactics kent een drietal eindbazen die je alle drie het zweet doen uitbreken. Als je het gevecht met de eerste baas, een enorme Brumak, hebt overleefd, vraag je je meteen af wat er nog volgt. En op dit gebied levert ontwikkelaar Splash Damage goud af. Sterker nog, na de game hoop je meteen op een vervolg, waarin misschien wel wat meer ruimte is voor dit soort enorme gevechten.

Met Gears Tactics slaat Gears of War een goede zijweg in. De spin off is ontzettend goed in elkaar gezet op het vlak van gameplay. Het lijkt bijna wel alsof de franchise turn-based tactiek door zijn aderen heeft stromen, zo natuurlijk voelt deze manier van spelen voor Gears.

Qua diepgang zijn er nog genoeg bruggen te slaan voor een mogelijk vervolg, want vooral de missietypes laten te wensen over. Als je de repetitieve gameplay hiervan wegstreept, blijft er een ontzettend toffe game over die je in je collectie wil hebben!