Freedom Wars Review - Origineel, maar toch niet zo leuk

Dit is je nieuwe thuis. Vergeet het verleden. Vergeet je familie, kennissen en vrienden. Het enige waar het nu om gaat is dat je doet wat je gevraagd wordt. Doe je dat niet, dan hangt er een levenslange gevangenisstraf boven je hoofd. Dit is Freedom Wars in een notendop, misschien wel dé hoogst geanticipeerde titel exclusief voor de Vita.

Freedom Wars is, om maar meteen met de deur in huis te vallen, het schoolvoorbeeld van hoe een groot potentieel totaal niet benut wordt. Op papier had de van origine Japanse shooter alles om uit te groeien tot de magnum opus van alle Vita-games: een origineel concept, een angstaanjagend plot, enerverende shoot-outs en visuals waar menig Vita-game jaloers op mag zijn. Toch is Freedom Wars het niet geworden, simpelweg doordat de makers verzopen zijn in hun eigen ideeën.

Dit terwijl de opzet van Freedom Wars hartstikke verfrissend is. Je personage, die je naar hartelust kunt aanpassen en van een (kekke) naam kunt voorzien, wordt veroordeeld tot een exorbitante gevangenisstraf van een miljoen jaar voor het kwijtraken van zijn geheugen. Kennelijk is dat in de futuristische wereld van Freedom Wars een misdaad die niet onbestraft mag blijven. Eenmaal in je cel krijg je van je trouwe sidekick te horen dat je niet uit je neus hoeft te vreten.

Sterker nog, er is een kans om die extreme straf te ontlopen. Je kan een opleiding tot soldaat volgen om vervolgens in zogenoemde 'Panopticon'-steden belangrijke en gerenommeerde dokters en professoren te bevrijden van 'Abductors', groteske en bijzonder vormgegeven wezens die ronddwalen in de industriële stadjes. Voor het voltooien van missies en het inleveren van grondstoffen/wapens (eigen keuze) gaat je straf omlaag, al gebeurt dit wel in een slakkentempo.

Maar pas op, voor zelfs de meest stupide overtredingen als praten met andere gevangenen of het langer rennen dan vijf seconden in de gevangenis kan de straf weer oplopen. De game probeert je te motiveren om die straf zo snel mogelijk naar beneden te halen, maar aangezien dat in een waanzinnig traag tempo gebeurt kan het je eigenlijk weinig schelen of je nu 300 jaar achteruit of vooruit gaat. Met dit in het achterhoofd gaf het einde dan ook weinig voldoening.

Terug naar je cel, die als het ware als een hub fungeert. Je kunt hier je personage aanpassen, wapens uitkiezen en modificeren, missies selecteren en met je assistent praten. Alhier wordt duidelijk dat de makers eigenlijk iets te ambitieus zijn geweest tijdens het maken van Freedom Wars. De mogelijkheden voor je eigen speelstijl zijn legio, maar gaan eigenlijk ten koste van de kern van de gameplay. Zie nog maar een wijs te worden van het woud aan menuutjes, submenuutjes, buttons en meer van dat soort ongein. Ons lukte het in ieder geval nauwelijks.

Na een behoorlijk lange introductie word je in de tutorial de basistechnieken van de game geleerd. Ook hier neemt Freedom Wars behoorlijk de tijd, met ‘missies’ waarbij je simpelweg over hekjes moet springen of stilstaande poppetjes moet neermeppen. Pas na een uur word je samen met wat medegevangenen op een missie gestuurd. Speltechnisch heeft Freedom Wars duidelijk wat weg van andere third-person shooters als Gears of War. Ook hier verplaats je je makkelijk, kun je achter objecten schuilen en heb je een legio aan wapens onder je beschikking.

Anders dan in Gears of War is je karakter een stuk behendiger. Met je Thorn, een gekapte versie van de grapple hook, kun je gemakkelijk hoger gelegen gebieden bereiken en op groteske monsters klimmen. Maar het ding blijkt ook behoorlijk handig in gevechten. Zo kun je vijanden naar je toe slepen en bij de Abductors ledematen afrukken, zodat je teamgenoten vervolgens met hun krachtige melee-aanvallen los kunnen gaan.

Is een Abductor eenmaal vernietigd, dan kun je een doktor/professor uit het ding bevrijden. Taak is dan om hem binnen de tijd naar een capsule te brengen. Helaas is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Terwijl je je gijzelaars meeneemt kun je de camera niet draaien, waardoor je om de haverklap tegen een muur oploopt en zo het slachtoffer laat vallen. Eén van de vele slordigheden die het tempo behoorlijk uit de game haalt.

Daarnaast vallen de missies al vrij snel in herhaling. Dat komt niet alleen doordat de Abductors eigenlijk het enige kwaad in de game vormen, maar ook door de uitgekauwde omgevingen die na verloop totaal geen identiteit meer uitstralen. Je blijft rondbanjeren in dezelfde grauwe industriële gebieden, wat meer variatie en vooral kleur was welkom geweest. Na verloop vecht je weliswaar tegen andere gevangenen hetgeen de missies wat uitdagender en spannender maken, maar rond die tijd heeft Freedom Wars onze interesse allang verloren.

De kunstmatige intelligentie onderstreept overigens hoe technisch zwak Freedom Wars is. De laadtijden zijn zenuwslopend, alsook de inkakkende framerate tijdens belangrijke shoot-outs. Vooral bij het verbinding maken met andere spelers wil Freedom Wars nog wel eens protesteren. Ja, de game wordt een stuk leuker als je coöperatief met andere spelers de strijd aangaat tegen het gespuis, maar dan moeten de servers wel stabiel genoeg zijn. Dat gaat helaas niet op voor Freedom Wars.

Zodoende maakt Freedom Wars de hooggespannen verwachtingen niet waar. Het idee was uitstekend, maar de uitwerking laat te wensen over. Niet alleen komt de shooter traag op gang, ook weet de game ondanks zijn enerverende shoot-outs nooit écht indruk te maken. Afschrijven doen we Freedom Wars echter niet. Mocht er een vervolg komen met meer variatie in de missies en omgevingen, dan is de Vita alsnog een shooter van formaat rijker.