Fire Emblem Warriors: Three Hopes Review - Een lied met twee tonen

Veel Nintendo-liefhebbers zullen inmiddels bekend zijn met de Warriors-spinoff. Fire Emblem-fans kunnen nu zelfs voor de tweede keer het bekende over-the-top slagveld op. Of je ten strijde moet trekken in Fire Emblem Warriors: Three Hopes lees je in onze review.

Het is alweer even geleden dat we konden kennismaken met het continent Fódlan in Fire Emblem: Three Houses. Maar wie geen genoeg kan krijgen van de setting en personages van die game kan nu zijn hart ophalen, want je kunt terug. Het is alleen in een iets andere vorm dan je misschien had verwacht.

In Fire Emblem Warriors: Three Hopes vind je namelijk geen turn-based RPG zoals in ‘gewone’ Fire Emblem-games. In plaats daarvan word je het slagveld opgestuurd in een extravagante actie-RPG. In elk gevecht komen er hordes vijanden op je af die je zonder al te veel moeite over de kling kunt jagen.

Ondanks dat je dus qua gameplay op een heel andere manier te werk gaat, zullen sommige spelers het uitgangspunt van de game maar al te goed herkennen. Je speelt als een huurling (Shez), die op een dag de leerlingen van de Officers Academy te hulp schiet. Iedereen is erg onder de indruk van je prestaties in dat gevecht en je krijgt het aanbod om aan die school de kunst van de oorlog te leren.

Als dat lijkt op het verhaal van Byleth in Fire Emblem: Three Houses, dan komt dat doordat dat zo is. Maar ondanks dat Shez en Byleth op een vergelijkbare manier kennismaken met de adel van Fódlan, hebben we hier niet te maken met een hervertelling van hetzelfde verhaal. Three Houses-veteranen hoeven zich geen zorgen te maken dat ze dezelfde ervaring tegemoet gaan.

Qua gameplay is de ervaring al helemaal niet vergelijkbaar. Zoals we al even benoemden werkt het slagveld in Fire Emblem Warriors: Three Hopes heel anders dan in Three Houses. Desondanks zal het bekend klinken als je eerder een Warriors-titel hebt gespeeld.

Met maximaal vier speelbare personages (en soms wat extra troepen die je indirect bestuurt) trekt je ten strijde tegen hordes vijanden. Je doel is om de strongholds van de vijand voor jezelf te winnen, specifieke vijanden te verslaan, een positie of persoon te verdedigen, of een combinatie van dat soort doelen. Je kans van slagen hangt af van onder andere je level en de kwaliteit van je wapen.

In dat opzicht is deze Warriors-game geen haar veranderd ten opzichte van Dynasty Warriors of Hyrule Warriors. Evolutie van de basisformule is er helaas niet bij en ook de performance is nog altijd wat wankel (al stoort het meestal niet heel erg). Wel leent de game de nodige mechanics uit Three Houses om de boel een beetje op te schudden.

Tussen de gevechten door kun je namelijk allerlei dingen doen die je zult herkennen uit Fire Emblem: Three Houses. Je kunt bijvoorbeeld verder kennismaken met je troepen, en de onderlinge banden tussen jou en de andere personages zo versterken. Personages met een sterke band kunnen vervolgens op het slagveld vernietigende gezamenlijke aanvallen loslaten.

Ook is het klassensysteem uit Three Houses overgenomen. Afhankelijk van de klasse die je personages hebben wordt het makkelijker of juist lastiger om bepaalde vijanden te verslaan. Dat kan van Three Hopes een behoorlijk strategisch spelletje maken, want misschien zijn jouw sterkste personages in hun huidige klasse wel helemaal niet geschikt voor het gevecht waar je ze op af stuurt.

Het loont dus zeker om je niet alleen maar met het vechten bezig te houden. Af en toe de tijd nemen om eens verder kennis te maken met je bondgenoten is dus zeker de moeite waard. Niet aleen omdat je er voordeel van hebt in het gevecht, maar ook omdat je bondgenoten in gesprekken nog wel eens een detail willen laten vallen dat je begrip over het verhaal en de wereld vergroot.

Uiteindelijk heb je daarmee het grootste deel van de game beschreven. Als je niet op het slagveld staat, ben je maatjes aan het worden met je troepen en als je geen maatjes aan het worden bent met je troepen sta je op het slagveld. Je zult je ook hier en daar bezighouden met bijvoorbeeld je wapens sterker maken, maar uiteindelijk zijn er twee soorten gameplay.

Die afwisseling is fijn, want puur en alleen vechten zou snel eentonig worden. Maar nu is de game nog steeds maar tweetonig en op die manier zijn er niet veel liedjes die je kunt zingen. We hebben ons niet per se verveeld met de game, maar omdat alles wat je tussen de grote veldslagen door doet directe impact heeft op de volgende veldslag is er niets in de game om je aandacht even naar iets anders dan progressie in de game.

Het gevolg is dat we niet vaak de neiging hadden om eindeloos door te spelen, gewoon omdat we opgingen in de game. Sterker nog, het kwam af en toe voor dat we Three Hopes even wilden neerleggen. Niet omdat de game frustrerend of niet leuk was, maar gewoon omdat we er in de meest letterlijke zin van het woord even ‘genoeg’ van hadden.

Dat is jammer, want de wereld die we voorgeschoteld kregen was er juist ééntje waar we graag in vertoefden. Fódlan heeft een rijke geschiedenis en zelfs na de slordige veertig uur die we in Fire Emblem Warriors: Three Hopes hebben zitten, voelt het alsof we nog maar een fractie hebben beleefd van wat er te beleven is.

Dat is niet omdat we het einde van game niet hebben bereikt, maar omdat er veel meer te doen en te zien is dan je in één keer spelen kunt zien. Net als in Fire Emblem: Three Houses kies je aan het begin van de game een huis uit, wat je route door de game bepaalt. De route die we speelden vertelde een goed en interessant verhaal, maar het is duidelijk dat als je alles uit de game wil halen, je er heel wat uurtjes aan kwijt kunt zijn.

Natuurlijk is dat tegelijkertijd ook een positief bericht. Net als de wereld zijn ook de personages van de game om geen genoeg van te krijgen. Als je de tweetonigheid van de game wat beter kunt verdragen hoef je je met deze game voorlopig dus zeker niet te vervelen.

Fire Emblem Warriors: Three Hopes is in het beginsel een vrij sterke game. De mechanics die de game leent uit Fire Emblem: Three Houses brengen wat welkome complexiteit naar de verder zeer bekende Warriors-gameplay. Helaas is dat net niet genoeg om te voorkomen dat het toch voelt alsof je met steeds dezelfde dingen bezig bent.

Met net wat meer variatie was het misschien wat uitnodigender geweest om de game meer te spelen. Er is veel reden om dat te willen: van de wereld en de personages hebben we nog lang geen genoeg. Maar helaas konden we de game maar al te goed neerleggen.