Final Fantasy XIII-2 Review

Deel dertien is nog niet af. Nog lang niet af. Het is zó niet af, dat er een tweede deel van deel dertien moet komen. We hebben het dan ook over Final Fantasy XIII-2, die na een enigszins lange ontwikkeling eindelijk uitkomt. De vraag is dan ook; is zo’n deel twee van deel dertien nodig of eigenlijk overbodig?

De mensen die van een goed verhaal houden zullen ongetwijfeld zeggen: zo’n deel twee is absoluut niet overbodig. Daar moet de ondergetekende hen al meteen gelijk geven. Final Fantasy staat bekend als een franchise met een donders goed in elkaar stekend verhaal. Dus ja, je weet wat je krijgt.

Lightning is zoek
Onze heldin uit Final Fantasy XIII, Lightning, is zoek. Nou ja, zoek, het is voor velen immers bekend dat ze zich heeft opgeofferd voor de planeet Gran Pulse. Zij heeft namelijk de bewoonde planeet Cocoon gekristaliseerd en zodoende ervoor gezorgd dat die planeet niet ‘in’ Gran Pulse zal vallen. Ze is dus dood. Overleden. Of toch niet? Volgens Noel, een mysterieuze jongen uit de toekomst, niet. Hij zag namelijk Lightning in Valhalla vechten met de kwaadaardige Caius. Kort daarna werd hij plotseling geteleporteerd naar Gran Pulse, waar Serah leeft.

Serah is het zusje van Lightning. Zij heeft de laatste tijd last van dromen over Lightning. Elke keer weer krijgt ze de indruk dat Lightning nog leeft. Maar ja, het zijn enkel dromen. Toch zegt het misschien wat, ondanks dat de rest van de bewoners van Gran Pulse je proberen te bewijzen dat Lightning toch echt dood is. Totdat Noel dus komt. Noel heeft Lightning gezien en is in volle overtuiging dat ze nog leeft. Serah gelooft hem meteen, ondanks zijn onbekende achtergrond. Ze besluit met hem op avontuur te gaan.

Een tijdmachine
Het avontuur begint met een portaal dat ineens in Gran Pulse verschijnt. Niemand snapt er wat van, behalve Noel. Noel komt namelijk uit de toekomst en heeft per ongeluk in de tijd gereisd. Hij is van mening dat, om Lightning te redden, de portalen door hem en Serah moeten worden gebruikt om zo vervolgens ervoor te zorgen dat de zus van Serah gered wordt.

Hoe doen ze dat? Nou, het principe is simpel; ervoor zorgen dat de gebeurtenissen veranderd worden. Alle, maar dan ook alle gebeurtenissen in de geschiedenis kunnen veranderd worden. Op elke plek waar Serah en Noel komen is er iets aan de hand. Een zogenaamde paradox is aanwezig. Deze paradox moet weg worden gehaald, om zo ervoor te zorgen dat een gebeurtenis in de toekomst niet meer zal plaatsvinden.

Een goed voorbeeld daarvan is het verslaan van Atlas in de Bresha Ruins, wat ervoor zorgt dat Bresha in de toekomst minder vernield is en er beter voor staat, wat weer goed is voor een bepaalde gebeurtenis later in de toekomst. En dat is eigenlijk best tof aan Final Fantasy XIII-2. Alles heeft met elkaar te maken. Vooral als je erachter komt dat de Historia Crux, een unieke feature, best tof in elkaar zit.

Een historische crux?
De Historia Crux zorgt er namelijk voor dat je in een groot menu komt waar je zelf kunt kiezen welke werelden je in welke tijd wil bezoeken. Natuurlijk is de keuze niet ongelimiteerd, dus je hebt de keuze uit een aantal levels, maar het geeft je wel de vrijheid om je eigen weg een beetje te bepalen. Het mooie aan dit systeem is, nadat je een wereld hebt uitgespeeld, je hem op een later moment nog een keer kunt doen.

Het aanbod aan werelden is vrij groot. En ook erg verschillend van elkaar. De ene keer zit je in een jungle, de andere keer op een plek waar blijkbaar net een zandstorm is geweest. Veel variatie in de omgevingen dus, wat de toch ietwat repetitieve (wat heel erg logisch is bij role-playing games) gameplay wat aangenamer maakt. Maar zo erg is het ook weer niet. Het aanbod aan vijanden is groot en verschillend, en dan heb je ook nog natuurlijk de eindbazen.

Die eindbazen, die zijn namelijk heel goed in de game verwerkt. Misschien kom je aan het begin van de game wel in een wereld terecht waar de eindbaas veel te sterk voor je is. Dan kun je later gewoon terugkomen om het alsnog te proberen. De eindbazen passen zich namelijk niet aan je level aan, dus mocht je wat sterker zijn geworden, dan hebben ze opeens een groot probleem.

Alles wat je doet tijdens zo'n tijdreis heeft dus invloed op het verloop van de game. Natuurlijk niet letterlijk alles, maar je hebt wel het gevoel dat je echt een verschil maakt. Hetzelfde geldt bij de Live Trigger, waar je de mogelijkheid hebt om zelf een bepaald antwoord te geven in gesprekken. Een bepaald antwoord kan soms vergestrekte gevolgen hebben en cruciaal zijn voor het einde van het spel. Want ja, het spel zit vol met verschillende eindes, gewelde eindes.

Snelle gameplay
Dan de gameplay. Ten opzichte van Final Fantasy XIII is dit aspect een stuk veranderd. Het is allemaal veel sneller geworden. Meer actie, meer intens, dat moet Final Fantasy XIII-2 worden. En gelijk hebben ze daar bij Square Enix. De lineaire, trage wereld van het vorige deel is ingeruild voor een flexibele, snelle wereld waar je gewoon snel aan de gang kunt gaan.

Vijanden verschijnen nu ineens, waarna je de mogelijkheid krijgt om meteen toe te slaan zodat je een bonus krijgt met je aanvallen. Dat is handig, aangezien gevechten soms pittig kunnen zijn. Gelukkig krijg je de hulp van auto-attack, wat ervoor zorgt dat je niet alles zelf hoeft te doen om te aanvallen.

Een enorme handige toevoeging, misschien wel één van de betere voor role-playing games, is de Paradigm Shift. Deze zorgt ervoor dat je tijdens het gevecht de rollen kunt verwisselen. De ene keer is Serah een healer en Noel een aanvaller, de andere keer zijn ze beiden de aanvallers. Erg handig als je op een bepaald moment erachter komt dat je tactiek niet werkt.

Mooie sfeer
En dan de graphics. Ja, die zijn goed. Erg goed zelfs. Het is toch weer typisch Square Enix, dat met de cutscenes en de prachtig vormgegeven omgevingen ervoor zorgt dat je een prettig gevoel krijgt tijdens het spelen. En de vrolijke sfeer die er omheen hangt, met de nodige humor, is zeer aangenaam. Daarom zul je totaal niet gek worden van de irritant klinkende Moogle en het muziekje als je de Chocobo gebruikt, want stiekem zijn ze toch best leuk. Daar kun je vrij weinig aan doen.

De enige echte kritische vraag die je kunt stellen bij Final Fantasy XIII-2 is of het wel episch genoeg is. Hiermee wordt bedoeld of er genoeg momenten in het spel zijn waar je echt denkt: "Wauw, dit is wel heel erg tof." Dat je soms achterover kunt leunen op je stoel en even geniet van de dingen die er gebeuren. De cutscènes in de game zijn prachtig en geven het gevoel dat je met een uniek avontuur bezig bent, maar er zijn er simpelweg niet genoeg van. De echt epische momenten in het verhaal ontbreken of worden niet optimaal overgebracht. Dat is jammer en is iets dat beter had gekund.

Geslaagde opvolger
Maar ondanks die aanmerking op het verhaal, is Final Fantasy XIII-2 een geslaagde opvolger van deel dertien. De lat voor Japanse role-playing games wordt weer iets hoger gelegd. De toevoegingen zijn namelijk geweldig, iets wat bij directe vervolgen als deze lang niet altijd het geval is. Daarom verdient Square Enix een schouderklopje. En een aanschaf van jou.