Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi Review

Dragon Ball Z. Een animeserie met twee gezichten. Aan de ene kant heb je de afleveringen waar men geen genoeg van kan krijgen, en aan de andere kant heb je de videospellen die gamers liever kwijt dan rijk zijn. Al meer dan dertig Dragon Ball-titels zijn de revue gepasseerd en ontwikkelaars lijken niet te leren van hun fouten. Zo was Burst Limit vrijwel inhoudsloos en zaten Raging Blast en Raging Blast 2 speltechnisch niet goed in elkaar. Ontwikkelaar Spike erkende dit en beloofde dat Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi de ommekeer op de huidige generatie spelcomputers wordt. Verkoopt de Japanse ontwikkelaar hier onzin, of wordt dit eindelijk een goede DBZ-game voor de Xbox 360 en PlayStation 3?

We hebben niet zoveel gehoord van Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi. Spike kiest met een stille campagne klaarblijkelijk voor een andere tactiek. Maar je weet wat ze zeggen: ‘stille wateren hebben diepe gronden’. In dat geval ligt een ommekeer binnen handbereik. Een langverwachte terugkeer. Een herbeleving van Dragon Ball Z: Budokai 3, volgens veel liefhebbers de beste game in de serie.

Filmisch, doch saai vechtsysteem
Het vechtsysteem van de serie is in de loop der jaren veel op de schop gegaan. Burst Limit haalde zijn inspiratie duidelijk uit de Budokai-delen en met Raging Blast koos Spike voor een Tenkaichi-benadering, waarin spelers driedimensionaal konden vechten. Voor Ultimate Tenkaichi gooit de studio wéér alles overboord. Nu moet het vechtsysteem het cinematografische van de serie op het televisiescherm nabootsen. Ten eerste is dat gelukt. De actie spat van het scherm en de gevechten zijn misschien nog wel indrukwekkender dan in de anime. De knappe, kleurrijke omgevingen dragen bij aan de virtuele realisatie van de franchise. Ten tweede is hier echt alles mee gezegd, want speltechnisch is Ultimate Tenkaichi erg slaapverwekkend.

Die uitspraak is op het eerste gezicht natuurlijk erg vreemd. Want wat is er nu mooier dan iemand de lucht in bonjouren om diegene dan vervolgens met een allesvernietigende Kamehameha te verslaan? Of om Frieza, net als in de serie, met een Destructo Disk in tweeën te snijden? ‘Niets is mooier’, zal de doorgewinterde Dragon Ball Z-fan roepen. Die mensen hebben ‘geluk’, want in Ultimate Tenkaichi zijn deze acties door slechts één druk op de knop voor iedereen toegankelijk. De keerzijde van de medaille is dat de gevechten zo weinig van ‘jouw kunnen’ vereisen dat je je nooit er bij betrokken voelt. Ultimate Tenkaichi is meer een spectaculaire film dan een leuk te spelen game.

Nul invloed gevechten
Enigszins vergelijkbaar met Tenkaichi, zijn ook hier driedimensionale gevechten van de partij. We zeggen ‘enigszins vergelijkbaar’, want in Ultimate Tenkaichi komt Spike met een nieuw systeem op de proppen. Dit systeem houdt kortweg in dat iedere combo die de speler maakt, wordt onderbroken door een scripted tussenfilmpje dat attack clash heet. Op dat moment vraagt het spel je om één van de twee knoppen te kiezen. Wanneer je tegenstander op een andere knop heeft gedrukt, win jij het gevecht, waarna de attack clash beëindigd wordt met een actievol tussenfilmpje. De speler die verliest, kan op dat moment nog counteren door nogmaals op één van de twee knoppen te drukken, zodat de schade beperkt blijft. Meer uitleg hoeven we niet te geven. Dit zijn de gevechten in een notendop. Het is beschamend dat het succes of de flop van een aanval eerder afhankelijk is van een kans van vijftig procent, dan aan techniek en timing.

Deze keuze zorgt ervoor dat het weinig uitmaakt of je nu met Yamcha of met Cell speelt; iedereen kan op basis van geluk van elkaar winnen. Natuurlijk blijft Goku´s Kamehameha er anders uitzien dan Piccolo´s Demon Ray, maar de weg ernaar toe is exact hetzelfde. Als een van de vechters bijna het loodje legt, krijgen ze beide toegang tot hun krachtmeter. Met de ontgrendeling van deze meter gaat het uitvoeren van een speciale aanval door middel van één simpele knop. Meestal gaat zo´n aanval gepaard met totale destructie en dat ziet er in de meeste gevallen indrukwekkend uit. Maar je kunt je voorstellen dat de voldoening minder groot is, als je bedenkt dat je er geen moeite voor hebt moeten doen.

Mooiste Dragon Ball game ooit
Gelukkig maken de visuele effecten nogmaals veel goed. Ultimate Tenkaichi ziet er fantastisch uit en is met afstand de mooiste Dragon Ball game ooit. We durven zelfs te constateren dat het spel met zijn indrukwekkende omgevingen en gedetailleerde karakters mooier oogt dan de serie. Jammer dat de lipsynchronisatie in de verhaalmodus van mindere kwaliteit is, die heeft Spike in de Europese versies overduidelijk links laten liggen. Het aanbod van de verhaalmodus is overigens bewonderenswaardig. Vrijwel alle belangrijke gevechten van Dragon Ball tot aan GT zijn aanwezig. In totaal is deze modus dan ook meer dan honderd gevechten rijk, inclusief alle gesproken zinnen uit de tv-serie.

Daarnaast zijn bepaalde scènes uit de serie volledig geremastered. Soms lijkt het net alsof je een nieuwe Dragon Ball-serie aan het kijken bent. Een andere nieuwe feature zijn de Boss Battles, waar Spike naar eigen zeggen apetrots op is. Hierin neem je het op tegen groteske tegenstanders, die voortdurend hun aanvallen herhalen en nergens uitblinken in originaliteit en uitdaging. Uiteindelijk moet je ze via een suf quick-time event verslaan, waarna dit wederom gepaard gaat met een tussenfilmpje waar je nul invloed op hebt. Gaaaaaaaap!

Suffe toevoegingen
Verder bevat de verhaallijn Chase Battles. Dit zijn oersaaie achtervolgingen waarin je je personage beperkt naar links of naar rechts beweegt om zo een vijand af te schudden. Nee, van de nieuwe elementen moet de verhaallijn het niet hebben. Hetzelfde valt te zeggen over de tergende laadtijden, die om de haverklap op de meest vervelende tijdstippen opduiken. Al deze mankementen doen flinke afbreuk aan de verhaalmodus, toch wel de belangrijkste attractie van Ultimate Tenkaichi. Maar als je een echte Dragon Ball Z-fan bent en je je over de genoemde minpunten heen kunt zetten, dan is het best vermakelijk vertier.

Wanneer je niet vergevingsgezind bent kun je nog altijd je heil vinden in de Hero-modus. Voor het eerst is het in een Dragon Ball Z-game mogelijk om een eigen Saiyan-vechter te maken. Met deze vechter moet je een planeet redden door op zoek te gaan naar zeven zoekgeraakte Dragon Balls. Het creëren van je vechter is echter zéér beperkt, waardoor je nooit het gevoel krijgt met een uniek personage op jacht te gaan. Het feit dat het vechtsysteem tegenvalt, versterkt het feit dat de Hero-modus leuk geprobeerd, maar eigenlijk geheel verkeerd aangepakt is.

En er zijn meer facetten van Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi waar wij onze twijfels over hebben. Een paar voorbeelden: Waarom vlieg je in de verhaalmodus in een interactieve World Map als je alleen maar kunt vechten en items kunt verzamelen? Waarom zou je zonder beloningen en met lange laadtijden voor een optioneel gevecht kiezen? Waarom zijn de Boss Battles op de grond terwijl vechters in Dragon Ball Z gewoon kunnen vliegen? Waarom is de soundtrack zo vervelend goedkoop? Waarom lijkt Ultimate Tenkaichi meer een PS2-titel? Waarom, waarom, waarom?

Een ommekeer? Uh-huh.
Spike is geslaagd om Dragon Ball Z zo mooi en natuurlijk mogelijk naar de virtuele wereld te brengen. De game ziet er met zijn kleurrijke omgevingen en gedetailleerde personages fantastisch uit en de gevechten zijn tot in de puntjes nagebootst van de serie. Daarnaast bevat het bijna alle gevechten die nu nog steeds op ons netvlies staan, van Gohan tegen Cell tot Goku tegen Uub. Qua lofzang houdt het hier alweer op. Want Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi is slechts een spectaculaire film, geen game. De karakters opereren te repetitief en speltechnisch zijn er te veel irritaties (laadtijden!). Daarnaast vallen de Boss Battles en de Chasing Battles gruwelijk tegen en heeft de Hero-modus eigenlijk geen bestaansrecht. Een ommekeer, Spike? Wij denken van niet.