Double Fine Happy Action Theater Review

De inleiding van deze recensie willen we graag aangrijpen voor een huishoudelijke mededeling betreffende het artikel. Het gaat over de ‘game’ Double Fine Happy Action Theater. 'Game' tussen enkele aanhalingstekens inderdaad. Happy Action Theater is namelijk meer een soort gadget, een demonstratie van de technieken van Kinect. Daarom is het moeilijk deze titel te recenseren. Cijfer is cijfer namelijk, en daar leiden jullie lezers vaak veel uit af, terwijl dat cijfer bij deze game van tevoren al onlosmakelijk verbonden is aan een dubbele uitleg van Happy Action Theater, wat dat cijfer ook mag zijn.

Nu hebben we jullie misschien nieuwsgierig gemaakt. We zullen in het kort het idee van Happy Action Theater proberen uit te leggen, om deze vervolgens zo compleet mogelijk te beoordelen en af te rekenen. Daarin trachten we de titel natuurlijk niet blindelings te straffen omdat het geen echte game is. We zullen echter toch ook enigszins kritisch moeten kijken vanuit game-perspectief. Wij zijn immers XGN en wij recenseren videogames om jullie een indicatie te geven van de kwaliteit ervan. We hopen in ieder geval vurig dat jullie vooral deze inhoud lezen. Een cijfer geven is lastig, ziet u hopelijk. Het leidt af en misleidt als je enkel het cijfer ziet. Enfin, laten we beginnen.

Zoals je in de titel kunt lezen, is ontwikkelaar Double Fine verantwoordelijk voor Happy Action Theater. Deze studio is bekend van Brütal Legend. Met Kinect heeft het bedrijf al ervaring aangezien Sesame Street: Once Upon a Monster, een game voor jonge kinderen, ook door Double Fine is ontwikkeld. Double Fine Happy Action Theater, zo de volledige titel luidt, is een applicatie (zo zullen we het vanaf hier maar betitelen) die achttien kleine spelletjes, probeerseltjes, demonstraties, of hoe je het ook wilt noemen, bevat. De ontwikkelaar richt zich ogenschijnlijk ook op de jongere doelgroep. De achttien spelletjes die je kunt spelen variëren van ballonnen kapot trappen tot virtueel vuurwerk afsteken en van vogels wegjagen tot het bedolven worden onder lava.

Hetgeen dat deze applicatie maakt wat het is, is dat deze achttien activiteiten eigenlijk geen doel hebben. Natuurlijk, er zijn wat achievements, want bij iedere ‘game’ op de Xbox 360 horen nu eenmaal achievements. Maar neem dat maar niet te serieus. Achievements in deze situatie zijn ‘prestaties’ als het volledig bedolven worden onder een lavastroom of voor het eerst een spelletje kiezen in het hoofdmenu. Neen, het heeft er alle schijn van dat Double Fine heeft getracht om zo veel mogelijk te laten zien wat Kinect kan, om kleine kinderen maximaal te amuseren. Die hoeven geen verhaallijn te spelen, daar begrijpen ze namelijk toch niets van. Gewoon een beetje klooien op het tv-scherm waarop je jezelf ziet, en lekker bewegen in de huiskamer. Ballonnen kapotmaken, achter vogels aanrennen, dat zijn primitieve activiteiten die ieder kind in zijn jeugd weleens doet.

Het enige waar we Happy Action Theater op kunnen afrekenen, is de mate waarin de Kinecttechnieken werken en hoe het er op het scherm uitziet. Te beginnen met het eerste. Daarover zijn we aardig positief, hoewel er absoluut niet van perfectie te spreken valt. Je hebt regelmatig het idee dat je die ballon toch echt hard raakte, terwijl er geen enkele beweging in komt. Maar dat wat wel gebeurt, gebeurt goed. Voor Kinect is dat al heel wat. Heel leuk allemaal dat er partygames voor Kinect zijn verschenen met tientallen minigames waarin je rare bewegingen moet maken, maar als je bewegingen op het scherm totaal anders worden weergegeven dan dat jij ze voor je tv uitvoert is dat natuurlijk erg vervelend.

In Happy Action Theater worden je bewegingen, op enkele gevallen na dus, goed geregistreerd. Je ziet dus ook daadwerkelijk op het scherm wat je staat te doen, al dan niet met een halve seconde vertraging. Maar goed, dat nemen we dan op de koop toe. Dat het al werkt, voelt gewoon heerlijk als je bijvoorbeeld het ouderwetse Pong speelt, waarbij je je balkje beweegt door zijwaarts heen en weer te bewegen door de ruimte waarin je je bevindt.

Op het scherm ziet het er over het algemeen goed uit. Sommige spelletjes zijn grappig bedoeld en met hele droge vervormingen van jezelf op het scherm moet je er soms daadwerkelijk om lachen. Het is echt een flink pluspunt dat je jezelf ziet op het scherm via de camerafunctie van Kinect. Ook al maakt het voor de techniek niets uit, je krijgt in ieder geval al het idee dat je bewegingen beter worden geregistreerd. Nu zie je jezelf aan je neus krabben. Bij games waarin je door een animatiepoppetje wordt vervangen, gaat Kinect al als een razende tekeer wanneer je simpelweg je broek optrekt. Jammer zijn de relatief lange laadschermen. Want zo veel grafische pracht valt er nu ook weer niet te laden. Het ziet er niet beter uit dan een willekeurige EyeToy-game voor de PlayStation 2, om maar iets te noemen. Bovendien had Double Fine meer gebruik mogen maken van de camerafunctie door actiefoto’s te nemen in alle spelletjes. Nu wordt er slechts in enkele minigames een foto genomen.

Double Fine Happy Action Theater, wat moeten we ermee? Het is niet echt een game, maar het toont heel goed de mogelijkheden van Kinect. Het komt op regelmatige basis voor dat Kinect een armzwaai van je mist en er geen interactie is tussen de minigame en jouw beeltenis, maar het meeste wat je doet wordt wel uitgevoerd en in tegenstelling tot het gros van de Kinect-games tot nu toe worden je bewegingen correct doorgevoerd naar het scherm. Vraag is of je aan een techniekdemo tien euro wilt uitgeven. Enfin, we willen nog eenmaal benadrukken dat het moeilijk is ons oordeel in een redelijk cijfer uit te drukken, maar we hebben ons best gedaan. Laten we in ieder geval hopen dat degenen die alleen het cijfer bekijken ook deze laatste zin lezen, waarin we oproepen het artikel, op z’n minst globaal, door te lezen.