Destroyer Review (Blu-ray) - Net even te complex om geloofwaardig te zijn

Agenten lopen niet alleen het risico om tijdens dienst gewond te raken of dood te gaan. Ze worden ook dagelijks blootgesteld aan psychologische ellende. In deze Destroyer review zien we LAPD-detective Erin Bell met de gevolgen van een undercover operatie kampen. Het levert een interessant dramafilm op die enerzijds een goede insteek kent, maar kapot geslagen wordt door ongeloofwaardige elementen.

Als je aan een agent denkt die undercover gaat, denk je al snel aan iemand die dan een paar weken met een boef meeloopt en deze vervolgens op heterdaad in de boeien slaat. Vervolgens loopt de agent fluitend weg om de volgende zaak op te pakken. In werkelijkheid heeft een dergelijke operatie soms flink wat gevolgen voor de geestelijke gesteldheid van een dergelijke agent. In Destroyer van regisseur Karyn Kusama zien we het andere uiterste als Nicole Kidman in de hoofdrol kruipt als Erin Bell, een aan lager wal geraakte FBI-agente.

Bell is 16 jaar geleden undercover geweest bij een bende geleid door de geschifte Silas. Tijdens een bankoverval die gruwelijk mis is gegaan wordt ze ontmaskerd, maar weet weg te komen. Nog altijd zijn de psychologische littekens aan haar te zien: ze heeft ingevallen wangen, donkere kringen rondom haar ogen en schommelt over straat alsof ze constant dronken is.

Je zou haar kunnen omschrijven als een junkie in dienst van de staat. Als er op een dag een lijk gevonden wordt en Erin op de plaats delict aankomt, lijkt het alsof ze meteen weet wie de dader is. In de twee uur die volgen spring je als kijker vervolgens heen en weer in de tijd, waarbij de film de FBI-agente volgt in haar tocht op zoek naar Silas, maar waarbij je ook een kijkje krijgt in de verwoestende factoren in haar leven.

Het is een goede opzet voor een diepgaand verhaal dat eens niet de clichés volgt van een agent die een moord oplost of op een crimineel jaagt. De focus van Destroyer ligt namelijk compleet op de agente zelf die vol zelfhaat rondloopt en daarbij complexer in elkaar steekt dan je zou denken.

Zo zie je beelden voorbij komen uit de tijd toen Erin undercover was bij Silas, slim afgewisseld met beelden van Erin in de huidige tijd. Op die momenten is ze aan het jagen op Silas die terug in de stad is en zien we de agente proberen om contact te krijgen met haar vervreemde dochter. Een oplettende kijker heeft de eindjes hierbij al redelijk snel aan elkaar gepuzzeld, terwijl er voor de minder oplettende kijker steeds verder in het brein van Erin gegraven wordt om tot een verrassende conclusie te komen.

Terwijl het verhaal zich langzaam ontvouwt krijg je als kijker een hele berg ongeloofwaardige elementen voorgeschoteld. Zo heeft Erin blijkbaar geen vaste verblijfplaats, maar zit ze constant in haar auto. Een vreemd gegeven voor een FBI-agente. Daarnaast is ze telkens alleen op pad en vraagt haar collega meermaals waar ze uithangt.

Het meest ongeloofwaardige moment van de film is wanneer een bank overvallen worden door zeven bendeleden. Erin pakt hierop een automatisch wapen uit haar auto en gaat het drama met twee andere agenten wel 'even' oplossen. Het zorgt voor aantal ongeloofwaardige momenten van een anders behoorlijk sterk verteld verhaal. Jammer genoeg mondt het verhaal vervolgens ook nog eens in een enorm cliché uit.

Waar het verhaal nogal eens tekort schiet door de ongeloofwaardige stukken, geldt dat niet voor het acteerwerk én de make-up. Kidman is degene die de film draagt in een rol die je niet van haar zou verwachten. We kennen haar allemaal van films als Aquaman, Moulin Rouge, Australia, Eyes Wide Shut, Lion en de serie Big Little Lies. Allemaal rollen waarin ze iets totaal anders doet dan in Destroyer.

Hier is Kidman een aan lager wal geraakte agente die verlept rondloopt, een soort anti-held zoals ze in een van de extra features besproken wordt. Dit, in plaats van de elegante dame die ze vaker dan eens vertolkte. De make-up bij Kidman doet wonderen voor haar rol, al is het wel heel erg duidelijk dat het hier om make-up en een pruik gaat in plaats van een overtuigende representatie van een junkie.

Naast Kidman schittert Toby Kebell als de bendeleider Silas in een mooie rol. Hij wordt neergezet als een gewelddadige overvaller en die rol beeldt hij met verve uit. Jammer genoeg komt hij minder in beeld dan je zou willen zien. Zijn momenten spelen zich voornamelijk af in het verleden en dus de herinneringen van Erin.

Deze scènes komen uit de betere tijd van de agente, waarin ze nog undercover was. Gek genoeg is er gekozen om juist deze scènes wat donkerder te schieten. Het geeft enerzijds duidelijk aan dat je in een andere tijd zit, maar anderzijds is het gek dat het contrast niet omgedraaid is. In de momenten dat Erin er als een junkie bij loopt is er vaak juist gekozen voor een overmatig felle opname, met een verhoogde saturatie van kleuren. Een gekke keuze.

De audiomix op de Blu-ray is verder prima te noemen en geeft je een lekkere mix van 5.1 DTS in HD. Conversaties zijn goed te volgen en de bassen zijn voor de verandering eens normaal gemixt. Wel merk je goed dat de omgevingsgeluiden versterkt zijn op de schijf.

Destroyer is wat geluid en beeldkwaliteit betreft dus een prima film en een aanrader als je Kidman eens een andere rol wil zien spelen. Wat betreft het verhaal heb je dan ook nog een positieve verrassing in het verschiet, want dit is stiekem ijzersterk.

Je moet dan wel de ongeloofwaardige momenten in de film van je af laten glijden. Die gooien namelijk behoorlijk wat roet in het eten en zorgen ervoor dat bijna alle geloofwaardigheid verdwijnt. Als je op zoek bent naar een sterke film die je nog lang bij blijft dan kun je beter verder kijken, want Destroyer is alles behalve memorabel.