Death Stranding Review - Is de grootmeester terug?

Zwevende spookbaby's, meer navelstrengen dan dat er water op aarde is en een bizar verhaal waarover je nog weken ligt na te denken. Het kan maar één ding betekenen: Hideo Kojima is terug met een nieuwe titel. Weet de grootmeester zijn legendarische werk met de Metal Gear Solid-reeks op te volgen met een gloednieuwe wereld of gooit hij zijn eigen ruiten in? Je leest het in de Death Stranding review.

Na jaren aftasten in het duister is één van de vreemdste titels van deze generatie dan eindelijk binnen handbereik. Death Stranding, de nieuwe titel van Hideo Kojima, komt eraan, maar tot voor kort had niemand ook maar enig idee waar de game over zou gaan. De trailers waren vaag en wierpen alleen maar meer vragen op. Het enige wat duidelijk was, is dat het niet je typische game zou worden en volgens Kojima is er niet echt een stempel die je op de game kan drukken betreffende het genre.

Kojima zelf noemt het een game die draait om connecties maken en dat is misschien wel de beste manier om Death Stranding te omschrijven. Zowel letterlijk als figuurlijk. Het is namelijk aan jou om in de schoenen van Sam Porter Bridges (gespeeld door Norman Reedus uit The Walking Dead) de restanten van de Verenigde Staten met elkaar te verbinden.

In eerste instantie zou je denken dat dit figuurlijk genomen moet worden en dat het aan Sam is om iedereen weer met elkaar in contact te brengen. Al snel wordt het tegendeel bewezen en ontdek je dat Sam een reusachtige trektocht moet ondernemen door het Death Stranding verwoeste landschap van de VS. Dit in een poging om verschillende posten die de Verenigde Staten nog hebben in aanraking met elkaar te brengen en ze uit isolatie te sleuren. Hierdoor kan informatie uitgewisseld worden en zou samenwerking kunnen ontstaan in de wederopbouw van de VS.

Natuurlijk speelt er nog veel meer en dit zou geen Kojima-game zijn als Death Stranding niet vol bizarre wendingen, vreemde taferelen en bovennatuurlijke elementen zit. Die zijn er dan ook in overvloed en zijn op meesterlijke wijze door het verhaal geweven, waardoor je op het puntje van de bank zit om te zien hoe het verhaal verder gaat.

In korte tijd weet Kojima je in deze unieke wereld te zuigen en ben je benieuwd naar de kleinste beetjes informatie over de tijd voor de Death Stranding. Hier kun je langzaam maar zeker achter komen dankzij de verschillende interviews met je contactpersonen die je geleidelijk aan in het verhaal vrijspeelt. Eigenlijk zijn dit hele lappen tekst met achtergrondinformatie over de wereld, maar deze lees je met liefde om meer over de wereld te weten te komen.

De wereld zoals wij die vandaag de dag kennen bestaat namelijk niet meer door een grote ramp genaamd de Death Stranding. Door de ramp zijn vreemde monsters, die bekend staan als BT's, in de wereld beland en deze wil je zeker niet tegen het lijf lopen. Zodra je met ze in contact komt, proberen zij je namelijk met alle macht de dood in te sleuren en dat wil je koste wat kost voorkomen.

Hoewel Sam zelf niet echt dood kan gaan (en een game over scherm komt daarom vrijwel niet voorbij), is het telkens weer doodeng wanneer je in een gebied met de BT's strandt. Hierdoor wordt de game namelijk ineens een intense horror/thriller waarbij sluipmechanics je beste vriend zijn. Dankzij een robot die samenwerkt met een speciale baby (BB genaamd) kun je de BT's nog enigszins zien, want dat is het andere angstaanjagende: BT's zijn onzichtbaar voor het blote oog.

Stalen zenuwen en geduld zijn dan ook je grootste troefkaarten in deze spannende situaties en deze zijn met gemak één van de hoogtepunten van de game. Als je wel gepakt wordt, slaat de wanhoop toe. Dan is het vechten voor je leven tegen de ondoden die uit de zwarte smurrie rijzen om je de dood in te trekken. Iets wat telkens weer voor hartkloppingen zorgt en hier en daar zelfs een gilletje van angst meebrengt.

Wel moet hierbij gesteld worden dat dit niet vanaf het eerste moment zal gebeuren, want de game komt vrij traag op gang. Als we terugkijken op onze 35 uur-durende reis, is het duidelijk dat de eerste uren voor sommigen een grote turn-off kunnen zijn. Die staan namelijk volledig in het teken van het verhaal dat door cutscènes van ongekende pracht en praal wordt verteld in combinatie met missies die niet veel variatie kennen.

Missies die Sam moet uitvoeren staan in het teken van pakketten bezorgen van de ene naar de andere locatie. Hierdoor krijg je al snel het gevoel dat je een wonderschone, bovennatuurlijke variant van Pieter Post aan het spelen bent die veelal leunt op het balanceren van Sam en zijn vracht. De game is dan ook niet voor iedereen weggelegd en zeker niet voor hen die een actiespektakel verwachten van begin tot aan het einde.

Wel is het zo dat iedereen die hier doorheen weet te prikken en doorgaat al snel ontdekt dat de game veel dieper is, in zowel gameplay als verhaal, en dat de reis het meer dan waard is om te beleven. Sinds we begonnen zijn met spelen, konden we nergens anders meer aan denken. Van de vroege ochtendgloren tot in de diepte van de nacht, we hadden alleen maar oog om terug te gaan naar de wereld die Kojima op briljante wijze heeft gecreëerd. Het leven in deze wereld gaat namelijk ook door wanneer jij niet aan het spelen bent.

Death Stranding is namelijk constant een multiplayertitel, ondanks dat je geen andere spelers tegen zal komen. Andere spelers en jijzelf spelen namelijk in dezelfde wereld, waardoor je geregeld bouwwerken van anderen tegenkomt die je weer verder helpen in het bezorgen van de pakketten en het volbrengen van missies. Denk hierbij aan bruggen en speciale opslagplaatsen waar je voorwerpen achter kunt laten die vervolgens door andere spelers bezorgd kunnen worden.

Hiermee verdienen beide spelers punten waarmee hun rang binnen Bridges (het bedrijf dat je opdrachten geeft en tevens als pseudo-regering fungeert) stijgt. Het hele systeem achter de multiplayer stoort dan ook nooit en staat je bij op momenten wanneer je het daadwerkelijk nodig hebt. Logisch natuurlijk, aangezien andere spelers hetzelfde hebben meegemaakt en soms al oplossingen hebben gevonden voor mogelijke problemen. Toch valt er altijd nog wel iets bij te dragen aan het geheel, waarvoor je vervolgens natuurlijk wordt beloond.

De manier waarop Kojima multiplayer in de game verweeft, verdient natuurlijk een klein applausje. Alleen is dat slechts het begin, want de staande ovatie geef je voor de personages (en de acteurs die deze spelen). Reedus staat natuurlijk centraal als hoofdpersoon Sam Porter, maar hij is lang niet het enige personages met wie je een blijvende band vormt.

Mads Mikkelsen levert namelijk ook een topprestatie af als Cliff en zo kunnen we eigenlijk de hele hoofdcast wel opnoemen. Norman Reedus, Mads Mikkelsen, Lindsay Wagner, Léa Seydoux, Margaret Qualley, Tommie Earl Jenkins en Troy Baker leveren simpelweg allemaal een fantastische performance, waarbij de motion capture natuurlijk ook een grote rol speelt. Toch zijn het niet alleen de grote sterren die je bijblijven.

Eén van onze favoriete momenten in de game heeft namelijk met een optioneel verhaaltje te maken dat nog lang na het einde van de missie door wordt verteld. Van tijd tot tijd krijg je namelijk e-mails binnen van allerlei personages, groot en klein, die je ooit in de game hebt ontmoet. Hiermee gaan zijmissies nog lang na het einde verder en dit draagt op een op briljante wijze bij aan de beleving. De wereld draait ook voor de NPC's, die veelal onder de grond leven, gewoon door of jij er nou bent of niet.

Hideo Kojima's eerste titel na zijn tijd bij Konami is een schot in de roos, maar dan wel een roos voor een specifieke doelgroep. Death Stranding is ondanks het fantastische verhaal, ijzersterke acteerwerk en een wonderschone wereld een game die niet voor iedereen is. Wel is het een titel waarover je nog lang na de credits zal nadenken dankzij de intrigerende wereld en de interessante personages die hier in leven.

De game neemt daarvoor ruim de tijd in de eerste uren en hetzelfde geldt voor de verschillende gameplay-elementen. Die worden stukje bij beetje toegevoegd, net als de multiplayer-aspecten, waardoor het vooral in het begin lijkt alsof er geen variatie te vinden is. Gelukkig is niets minder waar. Death Stranding is een modern meesterwerk dat je moet spelen als je ook maar enigszins interesse hebt in Kojima, stealth, thrillers en/of mysteries.