Darksiders Genesis Review - Beter dan Diablo?

In een wereld waarin we in 2019 nog steeds onze handen niet hebben gelegd op Diablo IV komt de ene actie-RPG kort na de andere om een frisse wind in het genre te blazen. Zo ook Darksiders Genesis, het nieuwste deel in de bekende reeks over de Four Horsemen van Apocalypse. Of het een duivels goede titel is lees je in onze Darksiders Genesis review.

Darksiders Genesis is alweer de vierde game binnen de Darksiders-serie en geeft je voor het eerst de mogelijkheid om te spelen als Stife, het enige personage uit de reeks als wie je nog niet hebt gespeeld in eerdere delen. Tevens speelt de game zich af voor de mainline-titels waarmee het direct een gemakkelijke titel is voor nieuwelingen om op te pakken. Je hoeft geen kennis te hebben van wat er in andere delen speelt, want in de chronologische tijdlijn is dat allemaal nog niet gebeurd.

In de game heb je de keuze om als Strife en War te spelen, twee koppen van de viertallige Horsemen of the Apocalypse. Het tweetal is de kwaadaardige Lucifer op het spoor en moet er alles aan doen om hem een halt toe te roepen. Om hun doel te bereiken werken ze samen met een paar andere NPC’s die vooral dienen als opdrachtgevers.

Level na level ga je hordes van demonen te lijf, puzzel je hier en daar met de vaardigheden die Strife en War vrij spelen en neem je het af en toe op tegen een opperdemoon die met een paar speciale aanvallen het zweet op je voorhoofd weet te werken. Hoewel de afwisseling tussen de levels wat te wensen laat is, zorgt de structuur wel voor constante actie waarbij je telkens weer verschillende aanvalscombinaties op kunt zetten.

Zo kan Strife door een aantal keer te ontwijken een lavaspoor achterlaten en heeft War een heerlijke tornado-aanval die via een toffe animatie laat zien dat War door te draaien met zijn zwaard een storm van de natuur is. Verder zijn er ook nog speciale aanvallen die je door middel van het opbouwen van je Chaos-meter kunt gebruiken. Deze bouwt in een redelijk tempo op, waardoor je altijd het gevoel hebt alsof je nog een heerlijke troefkaart achter de hand hebt.

Tussen het vechten door worden constant kleine puzzels aangeboden die je breinvermogen testen. Zo wordt de weg hier en daar geblokkeerd met kristal dat alleen vernietigd kan worden met een lavabal. Aan jou om die lavabal te vinden en bij het kristal te krijgen. Het klinkt misschien simpel, maar dat is het allerminst. Soms moet je namelijk een portaal maken, terwijl je op een ander moment in een specifieke volgorde een aantal tekens moet raken met je werpbijl.

Soms kan het puzzelen wel op je zenuwen werken, maar dat heeft meer te maken met de kaart dan de puzzels zelf. Waar de puzzels redelijk goed te doen zijn, is het grootste mysterie de weg vinden op de onoverzichtelijke kaart. Deze laat namelijk alleen via een lichtgevend vlak zien in welk gebied je bent en geeft totaal niet aan waar Strife of War zich bevinden op de kaart.

Dit is verreweg de grootste ergenis wanneer je aan het puzzelen bent of wanneer je een van de vele verzamelobjecten in de game probeert te vinden. Deze zijn namelijk niet alleen tof om te verzamelen, maar voegen ook nog eens een extra dimensie toe aan de gameplay. Zo zijn Boatcoins essentieel als je nieuwe vaardigheden wil kopen en heb je Trickster Keys nodig om extra gebieden in een level te betreden (waarna je een flinke lading verzamelobjecten kunt vinden en extra geld).

Toch zal het je niet altijd lukken om alles in een level in de eerste ronde te halen. Je mist sommige vaardigheden die je pas later in de ongeveer 15-uur durende campagne vrijspeelt, waardoor je een reden hebt om terug te keren naar de game. De tweede ronde kun je misschien samen met een vriend of vriendin spelen, want de game is volledig via splitscreen co-op (en online) te spelen.

Als je besluit om niet alleen de game te spelen zal je ongetwijfeld sneller met de game klaar zijn, want je vecht dan immers als een team en niet in je eentje. Laatstgenoemde sluit goed aan bij een van de thema’s van de game, want de dialogen tussen Strife en War zijn een constant genot. Waar Strife een lolbroek is als Nathan Drake, lijkt War meer op Drax uit Guardians of the Galaxy waardoor er een toffe dynamiek ontstaat tussen de twee.

Mocht het verhaal je niet aanstaan of als je geen genoeg krijgt van de combat heb je ook nog de mogelijkheid om in de Arena te vechten. Hier vecht je ronde na ronde tegen hordes van demonen die in allerlei soorten en maten komen. Hiermee verdien je, net als in de campaign, geld en Creature Cores.

Die Creature Cores zijn een essentieel onderdeel van het sterker worden in de game. De Cores moet je namelijk als een soort krachtbron aan beide personages verbinden via een apart menu. Doe je dit goed, krijg je een extra bonus en nemen de Power Levels van beide personages extra toe, iets wat wel nodig is eigenlijk.

De balans in Power Levels is bij de latere levels ver te zoeken namelijk. Voor je ieder level betreedt, geeft de game aan wat het aangeraden Power Level van ieder personage is. Tot je schrik merk je dat deze vaak, zelfs met Creature Cores optimaal ge-equipped, ondermaats zijn waardoor je met een brok in je keel het level betreedt.

Vaak kun je met veel moeite het einde van het level wel halen en is de uitdaging fijn, maar het is een vreemde keuze van de ontwikkelaar om je te vertellen dat je eigenlijk nog niet klaar bent voor het level. Misschien is het een onderdeel waar geen tijd meer voor was om het te perfectioneren, iets wat tevens lijkt te gelden voor wat bugs en glitches. Daar loop je eens in de zoveel tijd namelijk ook tegenaan en dat is toch doodzonde. Al helemaal wanneer je dat tegenover Diablo zet, waarbij polish altijd op de eerste plek staat.

Al met al is Darksiders Genesis een uitstekende toevoeging aan het actie-RPG genre en kunnen we spreken van een spin-off die beter is dan de games die hiervoor kwamen. Dankzij een fantastische dynamiek tussen de twee hoofdrolspelers en heerlijk combat ben je constant verknocht aan je controller en speel je zonder moeite door het verhaal. Ook al is dat niet heel sterk.

Wanneer je dat verhaal, alleen of via co-op, hebt uitgespeeld is het tijd om de Arena onveilig te maken waarbij je moet vechten tot de dood. Doe je dit goed door gebruik te maken van de vele toffe mechanics en je voelt je als een God die de Hel eigenhandig onder handen neemt. Het is dan ook jammer dat er een paar vreemde keuzes zijn gemaakt door de ontwikkelaar betreffende de bugs. glitches, Power Levels en onoverzichtelijke kaart. Als hier nog wat meer tijd in had gezeten had Genesis maar zo de Diablo-reeks kunnen overtreffen.