Danganronpa 1.2 Reload Review - Versla een sadistische teddybeer!

Danganronpa? Wat? De niet-kenner zal de titel drie keer moeten lezen om het goed uit te kunnen spreken en dan nog altijd geen flauw benul hebben wat voor gamerserie het is. Zonde! Iedereen met enige fascinatie voor gestoordheid zou deze Danganronpa 1.2 Reload review moeten lezen.

Sadisme. Dat is eigenlijk hét kernwoord in de Danganronpa reeks. De gameplay is er amper, gezien het gaat om visual novels. Des te belangrijker zijn de verhalen en die zijn in de twee games compleet gestoord. En dat terwijl je bij de plaatjes en het zien van een teddybeer misschien heel wat anders zou verwachten. Er wordt flink gemoord en jij bent in één klap gepromoveerd tot ‘detective’, al is het maar om jezelf veilig te stellen in een slachthuis.

Twee games dus. Danganronpa 1.2 Reload heeft een goede prijs-kwaliteitverhouding! Het brengt twee succesvolle eerder uitgebrachte portable games naar een groter scherm: de PS4. Het gaat om Danganronpa: Trigger Happy Havoc en Danganronpa 2: Goodbye Despair. En die titels zijn bepalend. Alles draait namelijk om ‘hope’ en ‘despair’. Deel één zoomt in op hoop, maar in deel twee krijg je juist de andere kant van het verhaal voorgeschoteld: wanhoop.

Maak kennis met Makoto Naegi. Een jonge student die carrière wil maken. Dit kan op de elitaire school Hope’s Peak Academy. Deze school accepteert alleen maar mega getalenteerde studenten die ergens in uitblinken. Bijvoorbeeld iemand die al een succesvolle carrière heeft in de popmuziek, iemand die op het hoogste niveau een sportcarrière heeft, et cetera. Jij daarentegen, Makoto, bent eigenlijk helemaal niet zo speciaal. Al beland je via veel geluk toch op deze school.

En daar begint je avontuur. Je eerste schooldag; iets wat de aanzet moest vormen voor een glansrijke carrière, verandert in je ergste nachtmerrie. Al maak je één grote ontwikkeling door: van verlegen nobody transformeer je naar ‘detective’, iemand die via veel aanwijzingen en gezond verstand te weten komt wat er gaande is, in een nachtmerrie die werkelijkheid is geworden.

Wat is er gaande? Je zit samen in de klas met nog 14 klasgenoten als al snel blijkt dat jullie allemaal ontvoerd zijn, door.. een teddybeer! Deze beer, genaamd Monokuma, is alles behalve een knuffel teddybeer. Hij introduceert in de school een soort Hunger Games idee. Want als je de school levend wilt verlaten, moet je iemand anders doden! En daar ook nog ongezien mee wegkomen. Oef, wat een opgave.

Je zit dus opgesloten met wildvreemde mensen, waardoor je geen idee hebt wie je moet vertrouwen. En dat terwijl je wel vertrouwensrelaties moet gaan opbouwen, anders kom je er niet. Een lastige opgave! En ondertussen word je flink geconfronteerd met de realiteit. Er zijn ramen, maar die zijn dichtgetimmerd. Er zijn deuren, maar de uitgang is dicht en andere deuren worden alleen geopend als Monokuma dat wil.

Om nog maar te zwijgen over de rest van alle regels die hij hanteert. Niet de gang op na tien uur ’s avonds, ook is er vanaf dan geen water et cetera et cetera. En ondertussen hangen er overal camera’s en voel je elke seconde dat “Big Brother is watching you”. Geen pretje dus.

Nu klinkt dit helemaal geweldig en dat is het qua verhaal absoluut. Alleen qua gameplay zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen. Gameplay is er weinig, immers staat de beleving in een visual novel voorop. Dat houdt in dat je dus enorm veel teksten gepresenteerd krijgt en veel aan het lezen bent. Hier valt op dat de games al een tijdje meegaan. Een stuk spannender zou het zijn geweest om in cutscenes het verhaal gepresenteerd te krijgen en vooral op een wat meer aantrekkelijke manier.

De Danganronpa games zien er niet bepaald mooi uit. De overgang van portable naar PS4 is netjes gedaan, alleen zijn de spellen best wel gedateerd. Weinig kleurgebruik, weinig details en simpelweg platgetekende personages vormen het decor van de game. De aankleding van een visual novel zou vandaag de dag ongetwijfeld meer om het lijf hebben.

Dat neemt niet weg dat als je jezelf over deze drempel heen hebt gezet, je geabsorbeerd wordt door het verhaal en de vele interessante personages. Al snel volgen de eerste doden en dan ben je hard op zoek naar aanwijzingen, die je kunt vinden in ruimtes waar je steeds meer van vrijspeelt. Qua gameplay houdt dit in: je van locatie naar locatie begeven, via point and click op zoek naar details en in gesprek gaan met de rest van je studiegenoten.

Let op: dit kost veel tijd! Met één Danganronpa game ben je zeker wel 25 uur bezig. Het tempo van de games ligt laag en voor sommigen ongetwijfeld té laag. Er is alles aan gedaan om de speler tijd te geven voor het vinden van clues én relaties op te bouwen met studiegenoten. Pas als je daar flink wat tijd in hebt gestoken, komt er een rechtszaak. En daarin wordt bepaald wie de dader is. Een soort Weervolven dus!

Het gehele proces is ontzettend fascinerend. Want je krijgt het gevoel zelf detective te spelen. Je hebt geen idee wat er aan de hand is steeds en elke keer zit de vork anders in de steel dan je denkt. Bij deel twee wordt het verhaaltechnisch zelfs allemaal nóg beter uitgewerkt. Juist daardoor is het eigenlijk jammer dat dan achteraf blijkt hoe lineair het verhaal is. Je hebt, uiteindelijk, nergens invloed op en dat hoop je wel. Ga daar dus niet van uit.

En juist omdat je nergens invloed op uit kan oefenen, zijn de trials te lang. Hier komt een stukje gameplay bij kijken, omdat je opeens ietsje meer moet doen dan wat je daarvoor deed. Maar veel stelt het nog steeds niet voor en het tempo van de games is hier veel en veel te traag. Het is elke keer weer afzien om daarna weer naar een nieuw stuk van het verhaal meegenomen te worden. Even door de zure appel heen bijten dus!

Weet alleen wel dat beide games fenomenaal zijn. Zo’n verhaal in een game heb je nog niet eerder gespeeld. Nieuwkomers kunnen kiezen of ze beginnen met deel één of deel twee. Eigenlijk doen ze hetzelfde, maar dan met een nieuwe setting en nieuwe personages. Dus houd je meer van het strand, kies dan voor twee. Ben je meer van high school, kies dan deel één. Al is het logischerwijs zo dat je beter met het eerste deel kunt starten. En verhaaltechnisch gezien toch ook wel een beetje: want deel 2 biedt veel meer diepgang en gaat nog meer in op het gegeven dat je relaties moet opbouwen met andere mensen.

Dus ben jij iemand die houdt van iets dat lijkt op een mix van Saw, Weerwolven en The Hunger Games, dan moet je zeker eens aan de slag met Danganronpa. Veel gameplay is er niet, maar je zal merken dat visual novels uitermate fascinerend zijn om te volgen. Jammer dat het soms te traag is, maar de verhalen maken alles goed. Houd er alleen wel rekening mee dat je nooit meer hetzelfde naar teddyberen zult kijken!