Crossing Souls Review - Een al te bekende reis naar het verleden

Vijf kinderen, een mysterieuze steen en een gemene schurk: drie ingrediënten voor een klassiek avontuur. Weet deze game van ontwikkelaar Fourattic dit avontuur naar een geweldige game te vertalen? Het antwoord is ja, maar ook een beetje nee. Lees er alles over in onze Crossing Souls review!

Ontwikkelaar Fourattic haalde in 2014 meer dan 50000 dollar op via Kickstarter om Crossing Souls te maken. Een slordige vier jaar verder en de game ligt dan toch echt in de digitale schappen. Weet dit retro-avontuur ons hart een nostalgische sprong te laten maken, of brengt het alleen maar pijnlijke herinneringen naar boven?

Crossing Souls vertelt het verhaal van een groepje kinderen in de jaren 80. De groep komt na een storm in contact met de Duat, een eeuwenoud object dat je verbinding laat maken tussen de wereld van de levenden en de doden. Natuurlijk blijft zulke kracht niet onopgemerkt en valt de schurk Major Oh Rus het dorpje van de kinderen binnen op zoek naar de Duat. Vanaf dat moment is het een avontuur om Major Oh Rus te ontwijken, de Duat van hem te beschermen en de wereld redden van zijn snode plannen.

Als dit klinkt als een verhaallijn rechtstreeks uit een film als Goonies of It, dan is dat ook niet gek. Crossing Souls is trots op zijn retro invloeden en doet ook geen pogingen om te verbergen wat tot invloed is geweest op de setting en de verhaallijn. Normaal gesproken is dit prima; het wordt tenslotte vaak genoeg gedaan in verschillende tv series, films en andere games.

Jammer genoeg past het in dit geval niet helemaal bij de wat Crossing Souls probeert neer te zetten. Aan de ene kant zijn de verwijzingen leuk, maar het is uiteindelijk ook afleidend en onnodig wanneer de game soms serieus een verhaal probeert te bestellen. Als een compleet punt in het verhaal draait om een uitgebreide knipoog naar Back to the Future, is het niet meer zeker hoe serieus het verhaal zich presenteert. Dat terwijl je op andere momenten duidelijk meelij moet hebben met de personages en de gebeurtenissen.

De game heeft een typische minimalistische pixel art grafische stijl die we inmiddels gewend zijn van talloze indie games. Niet uniek, maar zeker fraai genoeg en bijpassend bij de sfeer die Crossing Souls probeert neer te zetten. Een stuk beter is dan ook de achtergrondmuziek. In plaats van de clichématige chiptunes die we misschien wel iets te vaak horen, kiest Crossing Souls voor een soort retro filmsoundtrack.

Zo krijg je filmische muziek voorgeschoteld die doet denken aan muziek uit Back to the Future of Ghostbusters, afgewisseld door elektronische synthwave muziek. In tegenstelling tot het verhaal klinkt de muziek meer als een knipoog naar deze films in plaats van een directe parodie of verwijzing. Het is de goede soort inspiratie die ontbrak in de presentatie en het verhaal, maar wat dus sterk naar boven komt in de muziek.

De gameplay fungeert vergelijkbaar met een actie RPG zoals Secret of Mana, zonder de RPG elementen. Vanaf een birds-eye perspectief zie je de personages van bovenaf. Je hebt wel te maken met vijanden en levensbalkjes, maar dingen als levels omhoog gaan of equipment komen niet van pas. Gevechten worden hierdoor helaas een beetje saai richting het einde van de game.

Het meest interessante wat Crossing Souls met de gameplay doet is hoe alle kinderen hun eigen krachten en vaardigheden hebben. Chris heeft een honkbalknuppel en kan klimmen, Matt kan zweven en schiet een laserpistool, Charlie heeft een zweep en kan zichzelf als een katapult wegschieten, Big Joe is zo sterk dat hij zware objecten kan verslepen. Tot slot is er ook Kevin, die vroeg in het verhaal overlijdt. Niet getreurd, want hierdoor kan je door middel van de Duat hem besturen in de dodenwereld.

Dit is ook meteen waar Crossing Souls het meest interessant is. De game doet genoeg interessante dingen met de vier ‘normale’ personages, maar het is tussen de levende en dode wereld waar de meeste potentie ligt om de gameplay ècht interessant te maken. Jammer genoeg komt dit nooit echt lekker uit de verf. Er zijn zeker momenten waar het wisselen tussen personages zin heeft (dode personages kunnen bijvoorbeeld door gesloten deuren), maar het lijkt alsof deze momenten schaars zijn.

Jammer, want het voelt alsof de ontwikkelaars hier veel meer mee hadden kunnen doen. Net op het moment dat je de smaak te pakken krijgt, wordt de Duat van je weggenomen. Het komt erop neer dat je het grootste gedeelte van de tijd met Chris speelt, het saaiste personage. Het is simpelweg teleurstellend dat de puzzels in de game nooit echt eruit springen en dat het vooral een dikke voldoende blijft.

Het is moeilijk om echt boos te worden op Crossing Souls, maar er echt van houden gaat wel heel ver. De game is een gemiddelde indie game geworden die veel van de inmiddels clichématige elementen uit andere indie games prima nadoet. Het nadeel is alleen dat de game weinig voortborduurt op de elementen in de game die wèl uniek en/of origineel zijn. Crossing Souls is dus een game die doet wat het moet doen en daar te weinig een eigen stempel op durft te drukken.

Uiteraard zijn de nieuwe elementen zoals het wisselen tussen personages in de levende en dode wereld alleen maar ontzettend gaaf. Ook de muziek is verrassend goed en gevarieerd, zeker een hoogtepunt in de game. Crossing Souls mag er dus zeker zijn, al hangt de game voor ons ergens tussen leven en dood.

Crossing Souls is nu beschikbaar op PlayStation 4 en Steam.