Coco Review (Blu-ray) - Een lach en een traan voor Pixars nieuwe film

Coco. Zo heet de nieuwste animatiefilm uit de stal van Pixar. Hoewel de naam misschien doet vermoeden dat we te maken krijgen met een dier in de hoofdrol, is niets minder waar. In deze Coco review maak je kennis met het jongetje Miguel en diens familie.

Miguel is een Mexicaans jongetje met een brede lach op zijn gezicht die eigenlijk geregeld als masker dient. Want waar zijn familie een bepaald pad voor hem heeft uitgestippeld - één die eerder in de buurt komt van lokale schoenpoetser dan iemand met een mooie toekomst - twijfelt elke haar op Miguels hoofd. Hij denkt er niet aan om alles te doen wat zijn familie wil. Want elk deel in zijn lichaam schreeuwt om muziek maken!

Vanaf zijn aller jongste jaren aanbidt hij namelijk zijn idool: Ernesto de la Cruz. Een succesvol muzikant, die vroeger in zijn woonplaats bivakkeerde. De manier waarop de la Cruz tokkelde op zijn gitaar en met zijn Mexicaanse volksmuziek menig hart wist te beroeren, is precies dé ambitie van Miguel. Hij moet en zal gitaar spelen, zingen en het volk vermaken. Alleen loopt dit plan iets anders dan verwacht als hij van de één op de andere dag in het rijk van de doden belandt.

Overigens zou Pixar niet Pixar zijn als dit een wel heel kleurrijk dodenrijk is. De film is bedoeld voor zes-jarigen en ouder en hoewel het thema dood een veelvoorkomend thema is in de film, wordt alles niet té serieus behandeld. Dus de kleuren spatten van het scherm en zodra skeletten met elkaar bekvechten of muziek maken, zal dat enkel voor een lach op het gezicht zorgen. Coco is namelijk uiterst charmant.

De naam verwijst overigens naar de oma van Miguel. Een zeer oude vrouw en uiterst belangrijk voor de wannabe muzikant. In het dodenrijk ontmoet Miguel vervolgens mensen (lees: skeletten) die allang overleden zijn, maar ooit een belangrijke rol hebben gespeeld in het leven van Coco. Daar komt bij dat het de Dag van de Doden is, wat zoiets inhoudt als dat sommigen nog doder dan dood kunnen worden. Vergeten in de wereld van de mensen. Uit het oog uit het hart. En niemand, ook geen skelet, zit daar op te wachten.

Zodra Miguel in het dodenrijk in contact komt met ene Héctor, en als klap op de vuurpijl zijn idool de La Cruz tegenkomt, ontvouw zicht een verrassende queeste! Eén waarbij familiebelangen voorop staan en daarmee is Coco een echte familiefilm geworden. Kleine kijkers kunnen genieten van knotsgekke figuren in de film en grappige gesprekken, terwijl de volwassen kijker erop het einde een boodschap uit zal halen. Maar niet alleen dat: Coco is goed voor een lach en een traan. Menig volwassen kijker zal het niet droog kunnen houden aan het einde van de animatiefilm. Pixar weet vanaf het begin af aan de juiste snaar te raken.

Dit alles heeft te maken met een sterke soundtrack. Zo zit het nummer Remember Me in de film, een titel die zeer veel betekenis heeft voor het verhaal. En bovendien is het een mooi emotioneel nummer dat menig kijker lang zal onthouden. Dood gaan we allemaal. Maar de meesten zullen ongetwijfeld van hetzelfde dromen: om niet vergeten te worden.

Wat dat betreft stijgt Coco boven zichzelf uit, want dit is een Pixarfilm die niet snel vergeten zal worden. De film kent weinig minpunten, behalve die Jordy aangaf in zijn bioscoopversie. Coco weet vooral indruk te maken met animaties waar je U tegen zegt!