Coco Review - De Mexicaanse feestdag is aangebroken

Coco is de jongste telg van Disney en Pixar, de studio verantwoordelijk voor hits als Toy Story (1995) en Finding Nemo (2003). Coco gaat over de Mexicaanse feestdag 'Día de Muertos', de dag van de doden. In onze Coco review lees je of deze feestdag een genot is om te beleven.

Pixar Animation Studios wist door de jaren heen het meeste indruk te maken met hun originele animatiefilms. De komende twee jaar brengt Pixar ons vervolgen op bekende films, zoals Toy Story 4 en The Incredibles 2, wat betekent dat Coco de laatste originele Pixar-film zal zijn voor de komende tijd. Heeft Coco genoeg indruk achtergelaten om ons te laten smachten naar meer originaliteit?

Coco gaat over de jonge Miguel en zijn liefde voor muziek. Binnen zijn familie is muziek echter verboden door gebeurtenissen uit het verleden die wij niet gaan verklappen. Desondanks smacht Miguel naar een kans om zijn muzikale talent te laten zien. Hij haalt zijn inspiratie uit zijn idool: Ernesto de la Cruz, de meest geliefde Mexicaanse artiest van het land.

We worden snel geïntroduceerd aan de familie van Miguel, wat zowel voor- en nadelen met zich meebrengt. De film blijft altijd vlot in zijn verhaalvertelling en focust zich niet te lang op de (levende) familieleden van Miguel. Toch hadden deze iets meer aandacht kunnen krijgen, zodat je alle personages beter kunt onderscheiden. Een klein minpunt dat verder geen grote impact heeft wanneer je Coco ervaart in de bioscoop.

Zoals gezegd gaat het verhaal van Coco over 'Día de Muertos', de feestdag ter ere van de doden. Door mysterieuze omstandigheden belandt Miguel in het land van de doden waar hij herenigd wordt met oude familieleden die al jaren zijn overleden. Vanaf dit punt kan het avontuur beginnen!

Eenmaal aangekomen in het land van de doden weet de film je te verbazen met de vormgeving van deze wereld. Hoe alles eruit ziet is niks minder dan spectaculair! Een kleurrijke wereld die op een ingenieuze manier laat zien hoe het leven in het hiernamaals kan zijn. Hoe de wereld in elkaar zit en te werk gaat zijn allemaal kleine details die we niet gaan verklappen, maar die je zelf moet ontdekken.

Miguel ontmoet in het land van de dood zijn voorouders, waaronder zijn over-overgrootoma 'Mamá Imelda'. De kleine muzikant moet samen met zijn familie een plan vinden om terug te keren naar de wereld van de levenden. In deze wereld ontmoeten we ook Hector, een personage met een tragisch verleden. Miguel en Hector hebben allebei de steun nodig van de ander en vormen daarom een gouden duo.

Dit duo wordt versterkt door de aanwezigheid van de komische straathond Dante. Een hond die het zeker voor elkaar gaat krijgen om de kleintjes aan het lachen te maken. Met zijn enorm lange tong en momenten van stupiditeit is Dante wederom een Disney-dier dat door velen geliefd gaat worden.

Waar Coco verder in uitblinkt is de muziek. Deze Pixarfilm is geen musical waarin alle personages elke tien minuten in zingen uitbarsten, maar een muzikale ondertoon is zeker aanwezig. Zo bevat de film precies genoeg liedjes. Nooit te weinig en nooit te veel, de film weet precies in welke mate ze de muziek voorschotelen.

Zoals in het plaatje hierboven te zien, zijn Miguel en Hector een duo om van te genieten. Hun muzikale nummer Un Poco Loco is zo vrolijk en charmant dat je er geen genoeg van kunt krijgen. Coco bevat genoeg nummers die een lach op je gezicht toveren, maar laat het emotionele aspect niet achterwege. Het nummer Remember Me bevat een prachtige tekst die je emotioneel weet te raken en niet snel uit je geheugen zal verdwijnen.

Het verhaal van Miguel is er één waarmee je jezelf kunt identificeren. Zoals in de kop hierboven beschreven staat, zoekt Miguel de muzikant in zichzelf. Dit is een mooie vergelijking naar de echte wereld, aangezien iedereen wel een passie of droom heeft die de moeite waard is om te achtervolgen. Maak je passie of droom waar en laat je door niemand tegenhouden!

Waar het avontuur zeker voor jong en oud toegankelijk is, zijn het de diepe thema's die het volwassen publiek moeten aantrekken. Coco focust zich zoals gezegd op familieleden, ook degenen in het hiernamaals. De film gaat een stuk dieper dan je denkt en stelt belangrijke vragen als: wat gebeurt er wanneer een familielid wordt vergeten? Of als een overleden persoon geen familie meer heeft om diegene te herdenken?

Deze volwassen thema's maken de film niet alleen emotioneel, maar geven je ook aspecten om over na te denken in het echte leven. Coco moet geapplaudisseerd worden voor het feit dat de film met deze diepzinnige thema's aan de slag gaat. Er is daarom een grote kans dat Coco een traantje bij het publiek weet weg te pikken.

Breng alle punten bij elkaar en er is weinig op Coco aan te merken. De animaties zijn prachtig en kleurrijk, het land van de dood is ingenieus neergezet, emotioneel is de film ijzersterk en de muziek is niet uit je hoofd te krijgen! Sommige personages worden naar de achtergrond verplaatst en de film is misschien even inkomen aan het begin, maar buiten deze punten om laat Coco een diepe impressie achter.

Met Coco heeft Pixar weer een homerun geslagen. Een originele film die net als Inside Out (2015) geprezen kan worden vanwege de volwassen thema's en grote hoeveelheid emotie. Dat Pixar leuke vervolgen kan maken is zeker, maar waar de echte kracht van de studio vandaan komt is originele films. Coco is hier het levende bewijs van.