Chocobo's Mystery Dungeon EVERY BUDDY! Review

Als je vraagt naar de mascotte van Final Fantasy zal iedereen Moogle roepen. Maar er is nog een iconisch wezentje vol met schattige veren. Chocobo stond al vaker met zijn snavel op de kaft van zijn eigen spin-offs. Hoewel het gele gevederte schattig is, blijkt in deze Chocobo’s Mystery Dungeon EVERY BUDDY! review dat zijn ‘nieuwste’ roguelike-avontuur een beest verbergt.

Chocobo is een lief vogeltje dat in nagenoeg ieder Final Fantasy avontuur voorbij komt. Je kan in de vele RPG’s van de franchise racen met Chocobo’s of ze gebruiken om sneller te reizen. Zo kun je ze in Final Fantasy XIV en Final Fantasy XV als een soort Uber huren voor een paar minuten om jezelf zo sneller van A naar B te verplaatsen.

Naast deze bijrollen heeft de held al vaker geschitterd in zijn eigen games zoals Chocobo Racing, waarin met skeelers, steps en andere gekke ‘voertuigen’ geraced kon worden. In Final Fantasy Fables: Chocobo’s Dungeon voor de Wii kreeg het kuikentje in 2007 een heel eigen roguelike avontuur. Deze game komt nu voor 40 euro als remaster uit voor Nintendo Switch en PlayStation 4 met een andere naam: Chocobo’s Mystery Dungeon: EVERY BUDDY!. Het laatste gedeelte van de nieuwe naam is er niet voor niets, maar daarop komen we later in deze review terug.

Niet alleen de naam van de game is veranderd. Zoals het bij een remaster hoort krijg je verbeterde graphics op je scherm, al is de upgrade op dit gebied minimaal. De karakters en het dorpje zien er als vanouds schattig uit en komen nu een stuk scherper uit de verf. De resolutie van de game is namelijk wat opgekrikt zodat het geheel wat moderner oogt.

Toch is het vanaf het eerste moment dat je de game opstart duidelijk dat je met een oudere game te maken hebt. Er zijn wat onduidelijke achtergronden te zien en sommige karakters zien er wat simpel uit wat betreft design en animatie. Hoewel dit soms opvalt, belemmert dit de ervaring niet. Waar grafisch een en ander veranderd is in de game en de titel aangepast is, blijft het verhaal over Final Fantasy's gele held onveranderd.

Chocobo’s Mystery Dungeon draait zoals het origineel in zijn geheel om Chocobo die, samen met zijn maatje Cid, op pad is op zoek naar kostbaarheden. Tijdens een expeditie komt het duo in een portaal terecht, dat ze regelrecht naar het schilderachtige dorpje Lostime brengt. Het is een klein, vrolijk ogend dorpje met winkeltjes, een grote fontein en opgewekte inwoners. Iedereen kent elkaar in het dorpje en binnen twee minuten loop je van de ene naar de andere kant. Hoewel de sfeer knus oogt, blijkt al snel dat niet alles pluis is in het sprookjesachtig vormgegeven dorpje.

De inwoners van het dorp vergeten namelijk telkens wie ze zijn als er een mysterieuze klok klinkt. Zodra iemand zijn geheugen kwijt is, moet Chocobo in het hoofd van diegene kruipen om zijn of haar herinneringen op te snorren. In de hoofden van de bewoners is telkens een kerker te vinden waarin Chocobo zijn weg moet zien te vinden. Alleen door de kerker te voltooien kan hij het geheugen van diegene opfrissen en uiteindelijk het dorp letterlijk van de vergetelheid redden.

Hoewel het dorpje behoorlijk klein is, is de wereld in de game flink wat groter doordat ieder verward hoofd een nieuwe kerker biedt. Met 20 bewoners, die nagenoeg allemaal hun geheugen verliezen, betekent dat ongeveer net zo veel kerkers. Daarnaast zijn er nog kerkers die los van de geheugens van de bewoners een avontuur brengen. Jammer genoeg lijken de kerkers behoorlijk veel op elkaar, waardoor de game voor je gevoel op dit gebied wat weinig afwisseling biedt.

Gelukkig is dat met de vijanden wel anders. Tijdens je missies in de hoofden van de bewoners word je steevast belaagd door bekende vijanden uit de franchise zoals de Cactuar, Behemoth, Tonberry en Adamantoise. Er zijn genoeg vijanden in de kerkers te vinden die voor afwisseling zorgen en daarbij kent iedere kerker een baas die een kippetje als jou wel rauw lust. Althans, als je zover komt. Want eerst moet je een hele kerker doorlopen vol vijanden die het op jou gemunt hebben.

Gelukkig kun je, zoals bij veel Final Fantasy games, verschillende rollen of jobs aannemen. Je begint als een Freelancer, maar al snel kun je bijvoorbeeld een Knight, White Mage of Black Mage worden. Vervolgens ben je dan sterker in mêlee-aanvallen of sterker in magische aanvallen, omdat je vuurballen of ijspegels op vijanden kan afvuren. Er zijn nog veel meer rollen met elk een eigen set aanvallen. Naast de nieuwe aanvallen die Chocobo in iedere rol heeft, krijgt het kuikentje telkens weer ander schattig uiterlijk.

Die diepgang die je door de verschillende rollen krijgt komt ook naar voren in je uitrusting. Onderweg vind je bijvoorbeeld Talons. Deze geven je klauwen meer aanvalskracht en mogelijk een extra element zoals vuur, water of gif. Daarnaast vind je zadels die je defensieve eigenschappen verzorgen. Alle uitrusting kan in de smidse van Lostime versterkt worden en gecombineerd worden tot nieuwe, sterkere uitrusting. Het zorgt voor een behoorlijke diepgang die je niet zou verwachten in een game die ogenschijnlijk zo schattig en eenvoudig van opzet is.

Die schattige eenvoud is dan ook niets anders dan een façade, want het avontuur van deze gevederde vriend is alles behalve lief of eenvoudig te noemen. Nu is Chocobo’s avontuur geen Sekiro of Dark Souls, maar afstraffen doet de game je regelmatig. Na een relatief eenvoudige start neemt de uitdaging ineens in een rap tempo toe. De kerkers worden groter, er zijn meer vijanden en deze vijanden worden ook nog eens steeds sterker. Rondwandelen in een kerker kost daarnaast energie en als deze op is, zal je leven langzaam leeglopen tenzij je Chocobo een Gysahl Green (het favoriete snackje van de vogel) voert. Als je het loodje legt in een kerker verlies je niet alleen al je geld, maar ook alle kostbaarheden die je gevonden hebt of bij je had.

Chocobo’s Mystery Dungeon houdt je op deze manier makkelijk 20 tot 25 uur uur bezig, waarin je redelijk vaak opnieuw zult moeten beginnen in een kerker. Telkens als je aan een kerker begint (of deze opnieuw speelt) is alles compleet anders. Dat betekent dat je nooit kunt anticiperen op wat je route naar het einde is, maar telkens opnieuw op zoek moet naar de trap naar de volgende verdieping om uiteindelijk bij de laatste verdieping met de baas aan te komen. Soms heb je daar geluk mee en doorloop je een kerker binnen tien minuten en vind je allerlei waardevolle schatten, maar meestal ben je een half uur of langer bezig met zoeken waar de uitgang is en de nodige vijanden van je af slaan.

Het is over het algemeen een goed bedacht systeem dat je bezig houdt met telkens veranderende labyrinten. Toch zit hier een frustratiepunt, want als je net de pech hebt (en dit gebeurt regelmatig) dat je én een lange route hebt én veel vijanden krijgt én weinig items vindt, moet je een kerker soms wel drie tot vier keer doorlopen. Op deze momenten komt het roguelike element van de game flink ongebalanceerd over, terwijl dat op andere momenten nauwelijks voelbaar is. Hierdoor dwingt Chocobo’s Mystery Dungeon je om veel te grinden en kerkers opnieuw te spelen, omdat je anders te zwak bent om verder te komen.

Het element dat in de game van Square Enix wel ijzersterk uitgewerkt is, is het vechtsysteem. De game kent in de kerkers een soort turn-based-vechtsysteem. Tijdens het verkennen van een kerker merk je dit niet, want alles loopt vloeiend, maar tijdens gevechten komt dit heel duidelijk naar voren. Elke actie die je uitvoert (een stap zetten, aanvallen of een voorwerp gebruiken) kost je een beurt. Na jouw actie mogen vijanden een actie uitvoeren en dan ben jij weer aan de beurt.

Het grote verschil met de originele versie van de game, en het voornaamste gedeelte in de titel (EVERY BUDDY!), is dat je in de kerkers een buddy mee kunt nemen. Dit kan een monster zijn waarvan je voldoende BP (buddypoints) verzameld hebt door ze te verslaan of een van de karakters uit de game zoals Cid. Elk maatje heeft zo zijn eigen voor- en -nadelen en ondersteunt jou in de strijd. Alle buddies vallen vijanden automatisch aan als het jouw beurt is geweest, tenzij je ze een speciale aanval laat uitvoeren. Het toffe is dat deze buddies ook door een tweede (lokale) speler bestuurd kunnen worden.

Een leuke toevoeging in de game die alleen maar toegejuicht kan worden. Jammer genoeg zijn de aanvallen van de buddies bij lange na niet zo uitgebreid als die van Chocobo, waardoor de tweede speler altijd in de schaduw van speler één blijft lopen.

Chocobo’s roguelike avontuur heeft met de multiplayer en het buddy systeem een toffe toevoeging gekregen die de game de 40 euro die de game kost meer dan waard maken, zelfs als je het origineel al doorlopen hebt. Kies wel een vriend die geen kort lontje heeft, want Mystery Dungeon voert de uitdaging flink op gaandeweg je verder komt.

Het grootste nadeel van de game komt hierin naar voren, namelijk de ongebalanceerde kerkers. Met een beetje geluk doorloop je de game zonder al te veel kleerscheuren, maar als je pech hebt wandel je rechtstreeks een helse tocht tegemoet. Square Enix heeft met deze remaster niet de kip met de gouden eieren te pakken, maar zet wel een game neer die urenlang vermaak weet te verzorgen.