Charon's Staircase Review – Volop griezelen of hard wegrennen?

Horrorgames komen in alle vormen en maten. De ene game laat je vechten tegen monsters die rechtstreeks uit je nachtmerries komen, terwijl de andere game je laat overleven door weg te rennen of je te verstoppen. Een derde categorie biedt je een ervaring waar je puzzelend doorheen loopt en daarin valt Charon’s Staircase. De game doet je rillen, maar lang niet altijd op de goede manier.

Charon’s Staircase draait om een man genaamd Desmond. Hij werkt voor een mysterieuze organisatie genaamd The Ministry, die wil toetreden tot de Europese Unie. Het probleem is alleen dat de organisatie wat dubieuze en inhumane dingen op haar kerfstok heeft die uitgevoerd zijn rondom het landgoed Oack Grove. Aan Desmond de simpele taak om naar af te reizen om daar alle sporen rondom The Ministry uit te wissen.

Het klinkt bijna te makkelijk: zoek alle documenten op het landgoed en vernietig alles dat naar de organisatie kan leiden. Alleen zo simpel is het natuurlijk niet. Al snel blijkt namelijk dat er op het landgoed meer sporen van die activiteiten achter zijn gebleven dan alleen wat papieren. Gedurende de vier uur dat je het landgoed verkent, zie je steeds meer van wat Project Alpha blijkt te zijn en word je meegenomen in het mysterie dat zich op het landgoed afgespeeld heeft.

De game start wanneer je het landgoed betreedt en dan vallen er meteen een paar dingen op. De game heeft namelijk niet een al te mooi smoel meegekregen. Texturen zien er over het algemeen hoekig uit, terwijl ze echt rond zouden moeten zijn, bladeren aan bomen zijn gemaakt zoals dat op de originele Xbox voorbij kwam en meer. Nu is de grafische kant van een game niet het allerbelangrijkste, laat staan in een horrorgame die zich voornamelijk in het donker afspeelt en het van de sfeer moet hebben, maar hoe deze game eruit ziet is alsof je drie generaties aan platformen terug de tijd in gaat. Gelukkig wen je redelijk snel aan de mindere graphics en kun je je focussen op je missie.

Terwijl je missie vordert zal het verhaal van Oack Grove zich langzaam ontvouwen. Terwijl dat gebeurt hou je je vooral bezig met het ontdekken van de omgeving, dingen als sleutels en documenten vinden en puzzels oplossen. Dit doe je in de donkere bossen op het landgoed, een kerkhof en in verschillende vervallen gebouwen. Het vormt bijna de perfecte setting voor een griezelige avond, terwijl de stem van Desmond als een sterke voice-over fungeert. Je kunt wat dit betreft Charon’s Staircase het beste vergelijken met titels als Layers of Fear, een horrorgame waarbij je door een eng huis loopt en je met grote regelmaat een stuip schrikt.

Charon’s Staircase weet de spanning door middel van een sterke soundtrack en goed geplaatste geluiden in de game goed op te bouwen. Alleen in tegenstelling tot Layers of Fear die je op een gegeven moment bij elke deur angstig weet te maken, zul je in deze game amper kippenvel krijgen. De game is namelijk té gescript. Je ziet regelmatig spookachtige verschijningen, maar zelden zul je daar van schrikken. Veel dingen komen namelijk op grote afstand voorbij en voelen daardoor niet echt gevaarlijk aan. Bovendien zal de game telkens je aandacht vestigen op datgeen er komt door de camera er automatisch langzaam op te richten. Deze twee dingen halen de meeste schrikeffecten weg die anders mogelijk wel effectief zouden zijn.

Daarbij laat de game je de omgeving wel verkennen, maar die je dat op een niet al te hoog tempo. De besturing van de game voelt vrij stroef aan en het lopen gaat met een slakkengang. Gelukkig kun je ‘rennen’ in de game, al is het tempo dan niet heel veel hoger. Het blijft helaas niet bij een laag tempo, maar ook de andere elementen in de game zijn niet altijd even sterk uitgewerkt. Het oppakken van voorwerpen en het openen van deuren en dergelijke werkt prima, maar zodra je ergens een code in moet drukken heb je in ieder geval op de Switch -het platform waarop wij de game speelden- een uitdaging.

Ook is de game soms erg onduidelijk in wat je nou precies moet doen. Hoewel de omgevingen behoorlijk lineair zijn en je eigenlijk altijd de goede kant op loopt, moet je soms even terug omdat er ergens een deur geopend is. Het is ondanks de grafische kant geen straf om te backtracken in de game, maar soms loop je je een ongeluk voordat je eindelijk de juiste plek of dat ene voorwerp vindt.

Dat geldt ook tijdens de vele puzzels die de game je voorschotelt. De een is duidelijker uitgelegd dan de ander. De game geeft je meestal een aantal hints in de omgeving of in documenten om een puzzel op te lossen, maar andere keren sta je als het ware met een blinddoek voorgebonden. Bovendien heb je een probleem als je documenten niet leest en de dingen erin onthoudt, want achteraf teruglezen kun je vergeten.

Een van de puzzels is het hoogtepunt van onduidelijkheid, waarbij je met slechts één zin als aanwijzing een aantal beelden op de juiste plek moet plaatsen. Hier zul je onnodig lang in een doodse omgeving moeten puzzelen voordat je verder kunt en daarmee stelt de game je geduld flink op de proef.

Charon’s Staircase was potentieel een oprecht enge game geweest als veel van de aanwezige elementen beter uitgewerkt waren. Nu mist de game de echte schrikmomenten en is er grafisch te weinig aandacht geweest voor de puntjes op de i. Datzelfde geldt voor de puzzels die je tegenkomt en de besturing. De game voelt simpelweg niet af aan en dan is 40 euro echt te veel geld om neer te leggen.