Cemetery Of Splendour Review - Een treintje naar dromenland

Wie van arthouse films houdt heeft vast kunnen genieten van het Cannes Film Festival van afgelopen maand. Elk jaar komen creaties langs met een bijzonder verhaal. Een van deze films was Cemetery of Splendour. Omdat het een relatief onbekende film is neemt XGN.nl een kijkje in de wondere wereld van deze kunstzinnige film met de Cemetery of Splendour review.

Apichatpong won in 2010 de Gouden Palm voor de film Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives. Erg bijzonder dat de hoofdprijs gewonnen werd door een film die maar weinig mensen konden begrijpen. We zagen hoe mysterieus en hypnotisch elkaar tegenkwamen in een visueel gedicht. Nu, 5 jaar later, kunnen kijkers wederom genieten van een van Apichatpong's cine-poems.

Cemetery of Splendour vertelt het verhaal Jenjira, een eenzame verpleegster uit Thailand. In een dorpje langs de Mekong rivier heeft ze zich opgegeven als vrijwilliger om te zorgen voor 27 soldaten die lijden aan een onverklaarbare slaapziekte met vreemde hallucinaties. In het bijzonder ontfermt ze zich over Itt. Itt is een jongeman die als enige geen visite van familie krijgt.

Net als Itt zijn de andere soldaten getroffen door een vreemde ziekte. Het grootste deel van de dag brengen ze door op een slaapzaal die vroeger een klaslokaal was. De korte momenten die wakker zijn worden vaak onderbroken door spontaan in slaap te vallen. Zo eindigt Itt weer terug in de slaapzaal.

Hoewel niet duidelijk wordt waarom Jenjira zo gehecht raakt aan Itt, ziet ze Itt als haar zoon. Wellicht komt ze dit te kort bij haar Amerikaanse man die lijdt aan dementie. Itt toont interesse in Jenjira op momenten dat hij wakker is, maar ook als hij slaapt. Via een medium genaamd Keng neemt Itt haar mee in zijn dromen.

Volgens Keng is de reden dat de soldaten lijden onder de slaapziekte het verstoren van een oud koningkrijk. Vroeger stond er namelijk op de plaats van de basischool een kasteel waarin koningen leefde. De koningen uit het kasteel waren constant in een oorlog. Het medium denkt dat de koningen deze oorlog nog steeds voeren en hun energie halen uit de soldaten.

De soldaten hebben tijdens hun slaap erg last van nare dromen en visioenen. Via lichtbuizen krijgen ze een soort lichttherapie om zo beter te kunnen slapen. Weerasthakul heeft gebruik gemaakt van deze lichtbuizen om een bepaald dromerig gevoel te creëren. Zonder enige actie op het scherm staar je als kijker naar een zaal vol kleurrijke lichten.

Naast de shots van de slaapruimte worden er in Cemetery of Splendour nog veel meer scenario's geschetst waarin weinig verhaal aan bod komt. Scènes met een lege veranda, rondraaiende ventilatoren of een perkje in het bos komen regelmatig langs en duren soms wel 3 minuten. In eerste instantie lijkt dit erg saai maar het zet juist een bepaalde sfeer neer.

Dit bepaalde sfeertje van Cemetery of Splendour is een unieke ervaring. Op het moment dat Jenjira in contact komt met Itt begint de spirituele tocht. Waar je eerst denkt dat alles waardeert kan zijn blijkt dat er vaker een brug tussen de echte wereld en de geestenwereld gelegd. Dit in combinatie met de visuele prikkels zorgt voor een narcotisch effect op de kijker.

Door de lange tijd die wordt gebruikt voor het tonen van erg statische shots ontstaat er een bepaalde rust die de hele film aanhoudt. Het is niet zo zeer van belang dat wat er getoond wordt een belangrijke rol speelt in het verhaal zolang het gevoel maar wordt overgebracht. Dit laatste is iets wat nadrukkelijk wordt uitgebeeld. Het vergt alleen wel veel geduld om door de statische beelden te komen.

Lange shots is niet het enige wat Weerasthakul een legende maakt. Door de hele film wordt geen muziek gebruikt. Wel hoor je een grote hoeveelheid natuurgeluiden zoals krekels of de wind. Je bent als kijker daardoor een met de Thaise natuur.

De beste manier om Cemetery of Splendour te beschrijven is dromerig en apart. Wanneer je openstaat voor een indiefilm van een maker die bekend staat om zijn mysterieuze manier van filmmaken, is Cemetery of Splendour zeker een film voor jou. De film is zelfs nog raarder als je als kijker niet bekend bent met Weerasthakul's werk. Ga er dus met een open houding voor zitten en laat het allemaal op je afkomen.