Call of Juarez: Gunslinger Review

Het verhaal van Techland is een aparte. De Poolse makers begonnen in de jaren ’90 met het ontwikkelen van kleine racetitels die de massa nooit hebben bereikt. Na vijftien jaar dweilen met de kraan open besloten ze het op een andere koers te gooien. Met succes. 2006 werd een succesjaar, toen de game ‘Call of Juarez’ Techland het eerste grote commerciële succes bezorgde. Drie jaar later kwam het bedrijf alweer met een goede opvolger, hetzij minder dan het origineel. Met het derde deel ‘The Cartel’ in 2011 raakten de Polen het spoor compleet bijster (4,5 in onze recensie) en leek het gedaan met de franchise. Toch niet – zo blijkt – want hier is nu Call of Juarez: Gunslinger.

Bij de bekendmaking van deze vierde Call of Juarez-game was er alom scepsis onder gamecritici en zelfs onder liefhebbers van de franchise. Was de koek niet gewoon op? Had Techland het niet mooi moeten laten bij twee delen? Hoeveel beter kan het worden na zo’n belabberd derde deel? Toen Techland duiding gaf en verklaarde waarom Gunslinger de serie weer op het juiste pad ging brengen, kwam er weer hoop. Met dit vierde deel ging Call of Juarez terug naar zijn roots en ging het de digitale kant op. Digitaal in de zin van enkel downloadbaar te zijn en dat voor een schappelijk prijsje.

Gunslinger kost zo’n vijftien euro en wordt enkel via de digitale kanalen van de Xbox 360 (Marketplace), PlayStation 3 (PSN) en PC (Steam) verkocht. Aan de beschikbare content zou je niet meteen denken dat je hier met een kleine titel te maken hebt. De verhaallijn neemt zo’n zeven uur in beslag, er is een arcade modus waarbij je in levels zoveel mogelijk punten moet scoren en er is nog een aparte Dual modus waarbij je het tegen de grootste schurken uit het Wilde Westen kunt opnemen. Veel voor weinig geld, maar de hamvraag blijft natuurlijk: is het inhoudelijk allemaal een beetje voldoende?

Van de grofgebekte gebroeders McCall lijkt Techland voorgoed afscheid te hebben genomen. Net als in The Cartel spelen we in Gunslinger met een compleet nieuw personage: Silas Greaves, een ex-premiejager met een rijk verleden. Als hij op een dag een willekeurig spookstadje binnenkomt en een smerige saloon bezoekt, raakt hij in gesprek met een aantal kroeggasten. Onder het genot van een whiskey vertelt hij zijn verhaal en duiken we met Greaves terug in de tijd. De tijd waarin hij een premiejager was. De tijd waarin hij het opnam tegen de grootste schurken uit het Wilde Westen.

Laat dat nu één van Gunslinger's grote troeven zijn: dat je oog in oog komt met de meest beruchte gunslingers van het Wilde Westen. Je beleeft vanuit het perspectief van Greaves de verhalen van deze mannen. De vertelmanier is vergelijkbaar met die van Max Payne 3: je herspeelt de gebeurtenissen die de premiejager vertelt en hoort dus continu op de achtergrond een voice-over die alles van commentaar voorziet. Veelal luchtig commentaar; Greaves krijgt je meerdere malen aan het lachen met constant droge opmerkingen en vlijmscherpe one-liners.

Veel heeft het verhaal niet om het lijf, maar dat maakt in het geval van Gunslinger niet heel veel uit. Techland brengt een eerbetoon aan de bekende Amerikaanse geschiedenisverhalen en dat is bij vlagen goed gelukt. De metershoge bergketens van de Rocky Mountains, de smerige moerassen van St. Louis, de legendarische goudmijnen omringd door prachtige vegetatie: Gunslinger ademt steeds weer dat westernsfeertje uit. Opvallend detail: de grafische stijl is niet zoals we van de serie gewend zijn. Een geslaagde mengelmoes van kleurrijke beelden, cel-shaded graphics met daaroverheen soms een grauwe filter die het plaatje compleet maakt.

Actietechnisch is Gunslinger nauwelijks anders dan zijn voorgangers. Het is vooral hersenloos knallen, dekking zoeken achter tafels, bomen en rotsen, met dynamieten gooien en de tijd vertragen om zo je killstreak op te bouwen om vervolgens met extra vuurkracht van je twee handpistolen de schedels van je tegenstanders te doorboren. Het schieten geeft veel voldoening, maar meer vernieuwing of verrassende elementen waren welkom geweest. Nu raakt Gunslinger na verloop van tijd in verval aangezien je een aantal uur lang hetzelfde aan het doen bent: schieten, schieten en nog eens schieten, tegen vijanden die een kunstmatige intelligentie van likmevestje hebben. Je weet precies wanneer en waar ze opduiken en derhalve raas je door het avontuur heen.

Het verzamelen van ervaringspunten zorgt gelukkig nog een beetje voor de variatie die Gunslinger nodig heeft. Met het uitmoorden van vijanden ontvang je punten die je in upgrades kunt stoppen. Deze upgrades zijn afgestemd op je wapens. Denk daarbij aan het sneller herladen van je wapen, een grotere magazijnruimte voor je pistool en aan het verbeteren van je vuurkracht. Erg ingenieus wordt het allemaal niet, maar het is leuk dat de speler op de één of andere manier nog zelf een invulling aan Gunslinger kan geven. Vooral aangezien het avontuur verder vrij lineair is en je niet van het bestaande pad kunt afwijken.

Zoals we al in onze speelsessie in Londen constateerden bevat Gunslinger ook hier een enorme waslijst aan bugs en glitches. Zo kwam het geregeld voor dat een gescript evenement niet geactiveerd werd, of pas heel laat. Of dat we voor een paar minuten niet wisten waar we heen moesten, omdat de checkpoints soms nogal onduidelijk staan aangegeven.

Het is ironisch dat het downloadbare Gunslinger – dat voor vijftien piek over de digitale toonbank gaat – zoveel meer weet te bieden dan de laatste Call of Juarez die voor de volle mep werd verkocht. Dit vierde deel is door een aantal gebreken misschien geen steengoede game en zal over een jaar vast wel van de radar verdwenen zijn, maar voor deze kinderachtige prijs maak je absoluut geen verkeerde aanschaf. Call of Juarez: Gunslinger is een geslaagde ode aan het Wilde Westen, met mooie shoot-outs, indrukwekkende omgevingen en de aanwezigheid van de grootste schurken uit haar geschiedenis.