Call of Duty WW2 United Front Review - Hier en daar verandering

Airdrop incoming! Als een gek rent iedereen naar de op willekeurige plaatsen gevallen kratten om explosieven te veroveren die de nieuwe War-map, genaamd Operation Supercharge, naar het volgende stadium brengt. Dit zijn de momenten waar de nieuwe DLC volop schijnt. Of de rest ook zo'n spektakel is, kan je terugvinden in de Call of Duty WW2 United Front review.

United Front is het derde pakket dat post-release is uitgekomen om de speelduur van één van de meest populaire Tweede Wereldoorlog games van het moment aan te lengen. In de voetsporen tredend van zijn voorgangers krijg je drie nieuwe multiplayermaps, een zombie-hoofdstuk en een War-operatie voorgeschoteld. Tijd om al deze onderdelen stuk voor stuk te ontleden!

Om te beginnen kent de vers gevangen DLC een stel multiplayermaps die behoorlijk verschillen qua setting, maar ook op het gebied van kwaliteit niet op één lijn zitten. Zo zijn de locaties of visuele pracht en minder goed ingedeeld op design, of verbaasd de lay-out en is hetgeen wat je te zien krijgt weer een tegenvaller.

Neem nou Stalingrad, één van de recente arena's die United Front te bieden heeft. Deze locatie houdt rekening met elke stijl die er gespeeld kan worden door een duidelijke drie paden structuur met een overzichtelijke uitvalsbasis aan beide kanten. Het winterse tafereel is een waar oord voor snipers, maar is door de nauwere passages ook prima te doen voor korte afstand gevechten. Helaas is het visueel gezien de minste van de drie mappen door het uitzichtloze witte kleurenpalet.

Daarentegen is Monte Cassino om van te snoepen als het om uitzicht gaat. Temidden van een verwoest Italiaans dorpje, inclusief abdij, is er gedacht aan een beeldschone omgeving. Dit strijdgebied is een slag kleiner dan Stalingrad en leent zich voor de wat kortere afstand wapens (of quickscope meta). Tijdens het design van het dorpje is er veel gedacht aan kleine ruimtes en een verticaal parcours, maar wordt al snel veel te chaotisch waardoor speltypes als domination in minder goede aarde vallen.

De laatste van het trio, Market Garden, speelt zich af in een groot landhuis nabij Arnhem. De locatie is over het algemeen een traktatie om in rond te lopen, mits je de buitenpaden bewandelt en van het uitzicht geniet. Qua gameplay mogelijkheden schiet de map flink tekort door de nadruk te leggen op het close quarters landhuis, dat zelfs ondanks zijn vele typisch Nederlandse verwijzingen één van de meest irritante CoD WW2 locaties vormt. Het gebouw telt te veel knelpunten waardoor je dezelfde onomkeerbare situaties krijgt als op de originele Gustav Cannon map.

Waar de DLC echt interessant begint te worden, is bij Operation Supercharge, expeditie nummer zes binnen de War-modus. Het strijdtoneel vindt plaats in het zuiden van Tunesië, waardoor spelers zich door kilometers aan zandelijke gebieden ploegen. Hoe zit deze operatie, gevormd door drie verschillende stages, in elkaar? Visueel erg prima, maar de gameplay is wat Supercharge doet onderscheiden van andere War-ervaringen.

Voornamelijk het eerste gedeelte, waarbij de aanvallende partij als een stel paratroopers uit de lucht komt zeilen om een klein dorpje te belagen, valt erg goed in de smaak. De defensieve partij kan de parachutisten ondertussen neerkallen als een stel kleiduiven. Eenmaal geland introduceert CoD WW2 een nieuwe mechanic binnen zijn gameplay, namelijk volledige willekeurigheid. Gedurende een aantal minuten moet de offensieve partij drie kratten verzamelen, die elke keer op onvoorspelbare plaatsen terechtkomen en een stukje dynamiek toevoegen.

De daaropvolgende doelen, een brug neerhalen en vervolgens een reeks aan bunkers overnemen, liggen wel weer vast. Deze zijn iets minder bijzonder, maar zorgen desalniettemin nog steeds voor samengeknepen billen wanneer beide teams de laatste 10 seconden met man en macht het laatste militaire doel omsingelen. Over deze nieuwste toevoeging aan het strategische speltype is weinig aan te merken.

Het laatste onderdeel van het drieluik, de ondoden jagen tijdens de zogenaamde The Tortured Path, breekt de tradities van het CoD WW2 zombiegenre. Vergeet alles wat je gewend bent, want deze klopjacht naar een middel tegen de agressieve lijken gooit het over een heel andere boeg. The Tortured Path bestaat uit een reeks van drie verschillende mappen die elk tien (elf met de extractie) rondes duren en in successie afgerond moeten worden. Drie voor de prijs van één klinkt als muziek in de oren, maar weet helaas niet overal te overweldigen.

Net als het eerste gedeelte van Operation Supercharge, maakt The Tortured Path een hoop gebruik van willekeur. Elke paar golven aan vijanden krijgt je team een te behalen doel dat volbracht moet worden, maar iedere keer anders kan zijn. Als de doelstelling niet behaald wordt, is het potje gelijk al afgelopen en moet er weer van voor af aan gewerkt worden. Ook al ben je in de laatste map, één slippertje resulteert in een terugreisje naar ronde 1 van de eerste map.

Alhoewel dit systeem wat verrassingen brengt, zijn deze niet altijd welkom. Zo zijn bepaalde doelstellingen op de eerdere rondes zo goed als onmogelijk met de beginwapens, dus hangt het geheel van kansen af of je de mogelijkheid krijgt om door te spelen. Bovendien is dit kansensysteem verder doorgewerkt in het aanschaffen van wapens, die ook willekeurig zijn en waar je maar beter wat geluk aan je zijde kan hebben. Mede dankzij deze aanpassingen en de absentie van armorstations, is The Tortured Path alleen voor de echte masochisten.

De drie (kleine) mappen waaruit de helse tocht bestaat, zijn an sich ook niet bepaald boeiend. Met uitzondering van de eerste tien rondes die zich afspelen in een landelijk gebied met een windmolen, zijn de daaropvolgende contreien niet bepaald fantastisch. Voornamelijk de tweede met een boot als setting, kan je al snel gestolen worden.

Zonder twijfel wordt er getracht verandering in de gameplay toe te voegen door vaste elementen enigszins aan te passen. Soms lukt dat, maar niet overal komt dat even overtuigend over. Het totaalpakket is samen te vatten als middelmatige multiplayer mappen, een positieve toevoeging aan War en een wat minder hoofdstuk binnen zombies. Hopelijk weet de laatste DLC deze formule geheel juist te krijgen, want United Front was zonder twijfel een serieuze poging om wat nieuws te brengen.

United Front is lost te verkrijgen voor een prijs van €14,95 en tevens inbegrepen in de season pass. Voor nu is de DLC alleen beschikbaar voor PS4, maar zal deze een maand na de release ook naar Xbox One en PC komen.