Cafe Society Review (DVD) - Niet Allens beste werk

Woody Allen is de 80 al voorbij, maar de man blijft maar films maken. En logisch ook, want het gaat hem bijzonder goed af. Zijn nieuwste romantische komedie speelt zich af in het Hollywood van de jaren 30. Of deze film de komedie van Allen lekker neer weet te zetten lees je in deze Cafe Society Review.

In Café Society volgen we Bobby Dorfman (Jesse Eisenberg – Batman v. Superman). Een jonge man uit de Bronx die het helemaal wil gaan maken in Hollywood. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Hij vraagt zijn oom Phil (Steve Carell - The Office) om hulp, maar die heeft amper tijd voor hem. Bobby moet maar wachten en dat doet hij.

Hij wil tenslotte niet terug naar de juwelierszaak van zijn altijd kibbelende ouders, terwijl zijn gangster broer alleen maar ellende veroorzaakt. Bobby wordt uiteindelijk de loopjongen van zijn oom, al is hij een prima zakenman. Intussen neemt de secretaresse van Phil, Vonnie (Kristen Steward - Twilight), Bobby op sleeptouw om hem de stad te laten zien en wat bij te brengen.

Zij is verrassend charmant en ziet er ook nog eens goed uit. Logisch dan ook dat Bobby als een blok voor haar valt. Alleen er is één probleem. Vonnie wil het zakelijk houden, want ze heeft al een vriendje.

Bobby moet maar genoegen nemen met de vriendschap die ze hem biedt. Tot op een dag Vonnie voor zijn deur staat om te melden dat haar vriendje haar gedumpt heeft. En dan bloeit er een mooie romance op. Het verhaal is zo plat als een dubbeltje, waarbij je alles wel aan ziet komen, al is het met het typisch Allen sausje eroverheen.

Zo wisselt het verhaal luchtige, grappige en kleffe momenten samen met enkele dramatische elementen af. Maar geen van die momenten die Allen in zijn film heeft verwerkt weten je echt te pakken. Dit komt deels doordat er een stukje diepgang mist en er nagenoeg geen verrassingen in de film zitten.

Hierdoor weet de drama en de romantiek in de film niet(altijd) het gewenste effect teweeg te brengen. Een andere oorzaak is dat er te veel geforceerde humor voorbij komt. Er worden grappige momenten gecreëerd die hun doel niet treffen. De leukste grappen komen voorbij bij Bobby’s ouderlijke huis en dat is slechts een fractie van de film.

Als je dan gaat kijken naar de setting van de film, zie je precies het omgekeerde. Deze is steeds precies goed voor de jaren 30 stijl van de film. De grote huizen uit de genoemde tijd en de cafés met live Jazz muziek geven je het gevoel even terug in de tijd te gaan.

En de meeste acteurs weten ook het juiste gevoel neer te zetten. Kristen Steward en Steve Carrell zetten allebei een prima vertolking van hun karakters neer, al is de rol van Carrell semi serieus. Blake Lively, die helaas maar even haar gezicht laat zien, presteert in die korte momenten ook prima.

Eisenberg, die in deze film toch echt de hoofdrol heeft, doet helaas onder voor de twee eerdergenoemde acteurs. Hij weet niet overtuigend te zijn en laat bij vlagen zelfs het vervelende personage wat hij in Batman v Superman speelde terug komen. Dit is echt jammer.

Allen heeft normaal gesproken allee elementen in zijn films wel op een rijtje staan en een neusje voor de juiste acteurs, naar in Café Society mist hij helaas enkele keren goed de plank. Eisenberg die niet naar behoren presteert en humor veelal die niet tot zijn recht komt.

Op andere vlakken merk je weer heel goed dat het een productie van Allen is. Zo past de setting precies, kent de film de nodige drama en romantiek en proef je echt een jaren 30 sfeertje door de live jazz muziek tussendoor. Dit Allen sausje is alleen veel te dun waardoor het een productie van ieder ander had kunnen zijn.