Blair Witch Review - Terug naar de Black Hills bossen

In 1999 was The Blair Witch Project een baanbrekende horrorfilm. Na deze film kwam nog een vervolg en in 2016 een derde deel getiteld Blair Witch. Nu mag je zelf de Black Hills bossen van Burkitsville, Maryland in. In deze Blair Witch review schrokken wij ons regelmatig rot, maar we merkten ook dat er losjes met de materie wordt omgegaan.

In Blair Witch kruip je in de huid van Ellis, een voormalig agent en militair die bol staat van de stress. Door zijn tijd in het leger heeft hij een posttraumatische stressstoornis en dat heeft effect gehad op zijn carrière bij het politiekorps. Gelukkig draagt hij deze last niet alleen, want hij heeft een trouwe viervoeter genaamd Bullet van de sheriff gekregen toen hij de politie verliet. Met zijn politie-ervaring, en om zichzelf nog een keer nuttig te maken, heeft Ellis besloten om mee te gaan zoeken naar een vermist jongetje. Je raadt het al: het jongetje is zoekgeraakt in de bossen nabij Burkitsville.

Gewapend met een rugzak, een mobiele telefoon en een zaklamp ga je vol goede moed het bos in. Voordat je het bos daadwerkelijk in loopt en mag gaan zoeken naar het jongetje, pak je ook nog even een walkietalkie in. Het is dan nog klaarlichte dag, maar de torenhoge bomen in het bos weten je op dat moment al een onheilspellend gevoel te geven.

Ontwikkelaar Bloober Team laat je onder het genot van het daglicht kennismaken met de gameplay van het spel die voor het grootste gedeelte uit rondlopen en op je hond letten bestaat. Dit zijn meteen de elementen waarover de game in het begin de waarschuwing afgeeft dat jij in de gaten gehouden wordt (en de hint die op meerdere eindes van de game wijst).

Na een half uurtje spelen (van de in totaal vijf uur durende game) neemt de game een wending en is het ineens pikkedonker in het bos. Omdat je weet dat je in een Blair Witch verhaal zit, loopt de spanning al snel op. Los hiervan is het nooit tof, in welke setting dan ook, om in je eentje met een zaklamp door een donker bos te lopen. Zo ook in Blair Witch. Onbekende geluiden, brekende takjes in de verte en geritsel vlak naast het pad geven je de kriebels. De formule lijkt op dat moment nog erg goed te werken, maar er is geen spoor van de heks te bekennen en het enige teken van leven in je buurt lijkt Bullet te zijn.

Je trouwe viervoeter is een getrainde politiehond die jou maar al te graag de weg wijst. Je kunt je hond commando’s geven om iets specifieks te doen. Bullet is om te beginnen namelijk je kompas in het verwarrende bos en weet precies wat de weg is. Die wijst hij je dan ook maar al te graag en dit doet hij helemaal uit zichzelf. Als je hem iets laat zoeken, komt hij met rommel terug of brengt hij iets handigs mee zoals een rode cassette, een foto of een ander voorwerp dat je nodig hebt en wat toevallig ergens in de buurt ligt. Het bos ligt namelijk vol met spullen.

Naast het zoeken is het belangrijk dat je Bullet ook in de buurt houdt. Als hij te ver uit de buurt gaat, krijg jij namelijk te maken met je PTSS en ga je gekke dingen zien. De derde belangrijke feature van Bullet schuilt in het knuffelen van de herdershond. Als jij hem regelmatig wat liefde geeft, zal hij meer uit zichzelf gaan doen en dus vaker met gevonden voorwerpen terugkeren. Daarnaast zal de hond jou met zijn leven beschermen, al maakt hij je ook regelmatig onnodig aan het schrikken.

Het bos zit namelijk ‘vol’ met gevaren. Je weet vooraf al dat je een keer te maken gaat krijgen met elementen uit de horrorfilms en dat je dus aangevallen en opgejaagd zult gaan worden. Bullet laat je precies weten wanneer er gevaar in de buurt is. Alleen is dat dan vaak niet de heks die je tegenkomt, maar in plaats daarvan zitten er dan gekke bovennatuurlijke wezens in de buurt die jou aan willen vallen.

De wezens lijken bosgeesten te zijn die een beetje op Groot lijken uit Guardians of The Galaxy, maar dan doorzichtig en razendsnel. Hier komt het eerste probleem van de game naar voren. Zodra de wezens namelijk aanvallen, zal Bullet naar ze kijken en grommen of blaffen als een malle. Dat is, áls hij in de buurt is. Want vaak is de hond net even iets aan het zoeken en moet hij nog naar je toe rennen, terwijl jij al aangevallen wordt.

Los van deze wezens, die eigenlijk niks met de hele Blair Witch-franchise te doen hebben, kom je nog wat andere bovennatuurlijke verschijnselen tegen (die ook los staan van de filmfranchise) die voor variatie zorgen. Toch is het grootste gedeelte van de game monstervrij. Blair Witch draait niet zozeer om de daadwerkelijke horror en kent geen echte jump scares, maar zorgt juist door een beklemmende sfeer dat je wel steeds gespannen aan het spelen bent.

Met spanning loop je dus door het bos dat jou snel het gevoel geeft hopeloos verdwaald te zijn. Eén element uit de films dat je hierin terugziet is dat het bos telkens anders is. Zo loop je op het ene moment op een pad en moet je even later terug om te ontdekken dat er helemaal geen pad meer is. Daarbij heb je het gevoel telkens rondjes te lopen in het woud. Jammer genoeg zorgt juist dit voor een ietwat saaie ervaring op den duur, want er is wel spanning, maar er gebeurt vrij weinig tot aan het einde. De heks is nergens te bekennen op enkele stemmen na en je bent meer aan het puzzelen dan aan het griezelen.

Wat betreft dat puzzelen heeft Bloober het goed voor elkaar. De camcorder uit de films zorgt voor een deel hiervan. Je vindt deze al vrij snel en onderweg kom je cassettes tegen. De blauwe cassettes geven je instructies over wat je moet doen en de rode cassettes bestaan uit vreemde beelden die, mits op het juiste moment gepauzeerd, interactie hebben met het bos. Je kunt hiermee paden openen en hints vrijspelen bijvoorbeeld.

Los van de cassettes kom je in het bos foto's van slachtoffers van de heks tegen, dog tags van gevallen soldaten die op een vreemde manier uit de nachtmerries van Ellis lijken te komen, en documenten die de game wat onderbouwen. Deze laatste geven de titel wat meer diepgang en vertellen wat meer over verdwijningen in het bos en over de psychische gesteldheid van Ellis. Ze zijn dan ook zeker de moeite waard om te lezen.

Toch is Blair Witch niet de ervaring die de game had kunnen zijn op het gebied van horror, schrikeffecten en de lengte. Allereerst is het een hele korte game die maar een uurtje of vijf duurt als je alles goed onderzoekt. Daarbij gebeurt er onderweg vrij weinig op horrorgebied, maar ben je meer aan het puzzelen in een griezelige setting dan aan het rillen van angst.

Je moet dan ook goed doorbijten wil je richting het einde komen van de game. Maar als je daar eenmaal aankomt, kun je smullen van een uur aan horror en ronduit vreemde elementen. Blair Witch is dan ook een game die je zeker eens moet spelen, maar dan wel tussen de toppers door.