Banishers: Ghosts of New Eden Review - Emotionele spokenjacht

Wie bel je als je in de zeventiende eeuw leeft en last hebt van spoken? In het geval van Banishers: Ghosts of New Eden ben je dan aangewezen op Red en Antea. Dit nieuwste avontuur van ontwikkelaar Don't Nod focust zich op alles wat met vloeken en geesten van doen heeft. De Banishers: Ghosts of New Eden review vertelt je of dit nieuwe mysterieuze avontuur je helemaal paranoïde maakt of dat je het toch beter bij Ghostbusters kunt houden.

In deze game kun je alles verwachten: van een tienermeisje met superkrachten tot en met de stad Londen die vol zit met monsters. Ontwikkelaar Don’t Nod is niet vies van een spannend verhaal gemixt met wat creatieve fictie als smaakmaker. Banishers: Ghosts of New Eden past wat dat betreft prima in het bovenstaande rijtje thuis. Ditmaal reis je af naar het zeventiende-eeuwse New Eden, een fictieve regio in wat wij nu Noord-Amerika noemen.

Daar kruip jij in de huid van Red mac Raith en zijn geliefde én collega Antea Duarte. Het tweetal is, zoals de titel van de game al een beetje verklapt, ‘banisher’ van beroep. Deze spokenjagers staan in nauw contact met de geestenwereld en het door een vloek geteisterde New Eden heeft dringend hun hulp nodig. Dat loopt allemaal toch niet zo vlekkeloos en het probleem lijkt groter dan gedacht. Het resultaat: Antea legt het loodje en wordt opeens zelf hetgeen waar ze normaal altijd op jaagt.

Wat volgt is een avontuur waar Sherlock Holmes van zou gaan watertanden. Red en Antea moeten uitvinden wat de oorzaak van de vloek is die New Eden zo in zijn greep houdt, om er op die manier voor eens en voor altijd een stop op te drukken. En dat alles terwijl het duo hun nieuwe verstandhouding een plekje probeert te geven. Antea’s gedaante als geest speelt zowel in de gameplay als in het verhaal een grote rol.

Die gameplay is in de basis het makkelijkste te vergelijken met bijvoorbeeld een God of War (Ragnarok) of het eerdere Vampyr van Don’t Nod zelf. Je deelt constant lichte of zware aanvallen uit op de juiste momenten en timet de aanvallen van je tegenstander om ze te ontwijken. Het leuke van die gevechten is dat je kunt wisselen tussen Red en Antea, die allebei hun eigen arsenaal aan aanvallen hebben.

Zo is Red heel handig met zijn zwaard en krijgt hij later ook de beschikking over een musket om van een langere afstand aan te vallen. Antea daarentegen kan als geest vliegensvlug teleporteren en op die manier uit het niets rake klappen uitdelen. Gaandeweg de game speel je voor beide karakters nieuwe aanvallen vrij en kun je ook upgrades kopen om jouw speelstijl wat uit te kunnen werken. Een heel diepgaande skilltree is het niet, maar de combat in Banishers: Ghosts of New Eden houdt je in ieder geval van begin tot eind meer dan zoet.

En dat is maar goed ook, want de open wereld van Banishers is nog best van formaat. Wie zich focust op het verhaal en tussendoor wat optionele uitdagingen oppakt, is al snel 25 tot 30 uur verder. In die tijd reis je door verschillende gebieden heen, van fleurige groene bossen tot besneeuwde bergtoppen. Sowieso is de game visueel geen straf om naar te kijken. Meer dan eens stuit je op prachtige vergezichten die je toch wel even goed in je op wil nemen.

Het enige nadeel van al die visuele pracht en praal: de performance is soms net even té wisselvallig. In ieder geval op de geteste PlayStation 5-versie dook de framerate in de performance modus in een aantal gevallen flink naar beneden als er veel gebeurde op het scherm. Vooral in de sneeuwgebieden, waar de vlokken ook nog naar beneden dwarrelen, voel je het soms heel duidelijk. Zeker als je je bedenkt dat de gameplay een goede timing van je vereist, moet dit eigenlijk niet voorkomen.

Daarnaast werkte de audio, in ieder geval in de reviewperiode, niet altijd naar behoren. Tijdens cutscenes viel meer dan eens halverwege de muziek helemaal weg, ook tijdens een heel emotioneel punt in de game. Zoiets trekt je natuurlijk helemaal uit het moment en het is te hopen dat de day one patch in ieder geval dit probleem aanpakt.

Het is jammer dat die performance soms wat steken laat vallen, want verhaaltechnisch is Banishers: Ghosts of New Eden echt heel mooi geschreven. Gaandeweg leer je de kolonisten van New Eden kennen en kom je erachter dat veel mensen twee gezichten hebben. De hoofdrolspelers geven het zelf ook aan in de game: een geest blijft alleen hangen als er ongedane zaken zijn. Maar ook de relatie tussen Red en Antea heeft een prominente rol in de game, waarbij zaken als rouw en liefde de revue passeren.

En zoals het een Don’t Nod game betaamt, mag je ook in dit verhaal keuzes maken die invloed hebben op het verdere verloop. Wie laat je leven en wie legt er het loodje? De keuzes hebben invloed op de rode draad in het verhaal, maar de directe impact van veel beslissingen komt niet direct naar voren. In Vampyr, een van Don’t Nods vorige games, word je bijvoorbeeld sterker door inwoners te vermoorden. Hier lijken keuzes vooral invloed te hebben op welk einde je krijgt voorgeschoteld.

Daardoor voelen de verschillende ‘cases’ in de game vaak aan als losstaande verhaaltjes, vooral de optionele extra onderzoeken. Je doet onderzoek naar wat er gebeurt is, je komt erachter welke geest er is gemanifesteerd en je sluit het onderzoek af door de dader (geest of mens) te straffen of te vergeven. Het zijn afgebakende verhaaltjes en qua structuur zijn ze veelal ook gelijk. Iets meer variatie in het puzzelen en meer context bij de keuzes was geen overbodige luxe geweest.

Het klinkt misschien allemaal wel heel kritisch en ergens klopt dat wel. Maar dat komt juist ook doordat de game je meteen vanaf minuut één bij de lurven pakt en je een avontuur in trekt. Je voelt direct een band met Red en Antea en je leeft enorm mee met hoe ze met elkaar en de situatie omgaan. Beide hoofdpersonen zijn overtuigend en realistisch geschreven en dat is misschien wel het sterkste punt van de game.

Fans van de studio mogen Banishers: Ghosts of New Eden dus zeker niet overslaan. Ook de actievolle combat is de moeite waard. Het wisselen tussen Red en Antea blijft leuk en het tweaken van je aanvallen zorgt ervoor dat je jouw vechtstijl helemaal eigen kunt maken. Toch zorgen de technische hobbels en de opzet van keuzes en quests ervoor dat de game nét die kers op de taart mist om een echte uitblinker te zijn. Al met al blijft Banishers een solide avontuur dat het spelen zeker waard is.