Asterix & Obelix XXL3 The Crystal Menhir Review – Samen Romeinen verslaan

Everzwijnen eten, wat Romeinen in de rondte gooien. Voor Asterix & Obelix is dit dagelijkse koek. Het Gallische duo is al jaren populair en daarom is een nieuwe game niet zo vreemd. We gaan met onze helden aan de slag in Asterix & Obelix XXL The Crystal Menhir.

Gelukkig! Een nieuw deel! Ja, dat mag wel even gezegd worden. Want vorig jaar verscheen nog een remake van XXL2 en hoewel ondergetekende daar erg naar uitkeek, viel dat spel toch vies tegen. De parodieën waren heerlijk, maar de gameplay was zoooo saai dat het soms maar moeilijk was om niet in slaap te vallen. Met het nieuwe deel hoef je daar helemaal niet bang voor te zijn, want in de verste verte lijkt dit spel niet eens op het vorige deel én dat is goed nieuws.

In deze game staat Obelix meer centraal en dan vooral de Menhir (de steen op zijn rug) waarmee hij rondloopt. Deze steen blijkt mysterieuze vormen te hebben, zo blijkt. Daarmee gaat de gameplay geheel op zijn schop. Naarmate je speelt krijgt de steen van Obelix er per continent steeds een andere functie bij. Aan het einde van de game heb je een Menhir van steen, ijs, vuur en magneet!

Met al die functies moet je gedurende de game, waar je zo’n zes a zeven uur zoet mee bent, diverse puzzels oplossen. Dit is een groot verschil ten opzichte van het vorige deel. Daar had je wel puzzels, maar op geheel andere wijze. En vooral: op een dodelijk saaie manier.

De puzzels in Asterix & Obelix XXL3: The Crystal Menhir zijn om van te smullen. In het begin denk je misschien nog dat je een beetje dingen aan de fik aan het steken bent om verder te komen in een nieuw gebied, maar tegen het einde van de game ben je bijna je hersenpan aan het kraken om verder te komen. Vooral een level met diverse ronddraaiende obstakels in een labyrint zorgt voor puur genot, alsook frustratie.

Frustratie met een kleine knipoog overigens. Voor het eerst in de serie kun je de game samen spelen, waarbij de één de snelle Asterix onder de knoppen neemt en de andere de wat zwaardere Obelix. Als je alleen speelt moet je de twee personages continu wisselen, dus wat betreft de puzzels later in de game is het een stuk makkelijker om samen de game te doorlopen. De AI van het spel is nou niet zo goed dat het altijd weet dat jij wilt doen. Met een echt persoon naast je kun je gewoon overleggen.

Het enige nadeel is wel en daar komt de ‘frustratie’ bij kijken is dat je soms elkaar in de weg kunt lopen. Er zijn puzzels die zo’n strakke timing vergen dat je per se allebei tegelijk ergens heen moet lopen. Dat klinkt simpel, maar dat is het niet als er overal gevaar op de loer ligt. Het vraagt om een apart soort precisie dat je niet bij een ‘kinderspel’ zou verwachten. Uitdagend is het in ieder geval wel. Al kun je er voor kiezen om het drop in en out co-op systeem te saboteren.

Hierbij moet gezegd worden dat we tijdens de speelsessie helaas hierdoor 1x een zwart scherm gekregen hebben. Het was vervolgens niet mogelijk om de game te laden in de singleplayer, maar alleen in de co-op stand. Iets om rekening mee te houden. Al heeft de praktijk uitgewezen dat het meerdere keren geen enkele moeite koste om te switchen van singleplayer stand naar co-op. Dus wellicht was dit een eenmalig foutje.

Je leest het goed: voor deze review hebben wij stukken van de game alleen gespeeld én samen. Het leukste is toch wel dat laatste. De game is er één die zich laat kenmerken door allerlei komische situaties. En wat is er nou leuker dan samen om de gekke grappen te lachen?

Daarbij kun je rustig een beetje babbelen als zich de standaard gevechten voordoen, oftewel hordes Romeinen in elkaar beuken. Asterix en Obelix hebben hun eigen moves om ze te meppen en terwijl jij allerlei helmpjes verzamelt, is dit je geld om later je personages nog te upgraden. Zo kun je kiezen voor wat meer damage of wat extra hartjes om te leven. Het loont in ieder geval om flink te knokken en ook allerlei boxen, waar de game vol mee ligt, kapot te slaan.

Hoewel de game vrij lineair is, zijn er toch ook zij-missies mogelijk. Deze worden aangegeven met een andere kleur dan de hoofdmissie. Het is niet iets wat je per se moet doen, maar het kan leuk zijn om de korte gameplay nog wat te verlengen.

Behalve het zwarte scherm zijn er eigenlijk geen minpunten te ontdekken aan de game. Het spel is zoveel beter dan zijn voorganger en oogt ook nog eens leuk. De game neemt je mee naar diverse omgevingen waarbij puzzels steeds moeilijker worden. Het enige wat welkom was geweest was een duidelijk map. Nu loop je steeds richting een uitroepteken, maar is het soms niet helemaal duidelijk waar je dan heen moet. Al is dit vele malen al verbeterd ten opzichte van het vorige deel. Maar een plattegrond had de situatie afgemaakt.

Ondanks dit en het zwarte scherm is het een verrassend leuke titel geworden. Zonder twijfel de beste Asterix & Obelix game van de laatste paar jaar. Want om heel eerlijk te zijn, zijn er toch best wat slechte delen uitgekomen.

Zo goed als ooit de platformgame was op de Super Nintendo, wordt het misschien nooit meer. Maar dit nieuwe deel is er een die zeker met een gerust hart aangeschaft kan worden. Veel plezier met zwijntjes eten en de jacht op Romeinen!