Watch Dogs Preview - Chicago als hackspeeltuin

Hacken is populairder dan ooit. Persoons- en bankgegevens worden gejat zonder dat je er erg in hebt en overheden bespioneren hun burgers en verzamelen data alsof hun leven ervan afhangt. Wat zou jij doen als jij ineens al die macht in handen kreeg in de vorm van een smartphone? Dat kun je uitvinden in Watch Dogs, waarin Chicago in een virtuele hackspeeltuin wordt omgetoverd.

Een hele tijd terug mochten we Watch Dogs al zien, maar nog nooit kregen we zo lang zelf de controle over hoofdpersoon Aiden Pearce. Vier uur lang hackten we er lustig op los, terwijl we gaandeweg kennis maakten met Aiden en zijn beweegredenen. Een traumatische gebeurtenis uit het verleden heeft ervoor gezorgd dat hij zijn vaardigheden tegenwoordig gebruikt om vooral zijn eigen leven te beteren.

Als hij krap bij kas zit, hackt hij wat onschuldige voorbijgangers en als iemand in zijn familie wordt bedreigd, spoort hij de dader met een druk op de knop op. Meneer Pearce is dan ook alles behalve een superheld, al geeft Watch Dogs je wel de kans om je wat meer als een goeie knaap te gedragen. Je komt er namelijk al snel achter dat je jouw supersmartphone voor veel meer dingen kunt gebruiken dan alleen het plunderen van andermans bankrekening.

Dit wordt al duidelijk in de tutorial, waarin je jouw hackskills gebruikt om een compleet voetbalstadion in duisternis te hullen. Deze blackout maakt jouw ontsnapping een stuk gemakkelijker, al zorgt dit gebrek aan stroom er natuurlijk ook voor dat je geen misbruik kunt maken van bewakingscamera's. Zo'n beetje ieder apparaat dat is aangesloten aan een stopcontact kan Aiden namelijk in zijn voordeel gebruiken. Met een druk op de knop activeer je garagedeuren, laat je stoplichten op hol slaan en zorgen auto-alarmen voor een handige afleiding. Waarom gasleidingen ook ontploffen als ze 'gehackt' worden weten we niet, maar omdat dit al talloze keren ons leven gered heeft, zul je ons hier niet over horen klagen.

Hoe Aiden precies aan deze vaardigheden komt, wordt niet meteen duidelijk, maar dat hij zich in een web van vernuftige nerds en schietgrage gangsters bevindt is goed te merken. Daarom is het contrast ook zo groot met de tweede missie, waarin je het verjaardagsfeestje van je neefje bezoekt. Minuten geleden ontvluchtte je de politie en sneed je de stroom af van een reusachtig stadion, nu sta je oog in oog met je neefje die je in tijden niet gezien hebt. Gek genoeg lijkt Aiden meer moeite te hebben met het behouden van een goede relatie met zijn familieleden, want al snel sta je na wat ongemakkelijke stiltes weer buiten. Een mooi contrast, dat zeker nog verder uitgediept zal worden naarmate het verhaal vordert.

Veel zin om ons druk te maken om de familiebanden van Aiden hebben we alleen even niet, het zonnige Chicago vraagt erom om ontdekt te worden. Overal op onze kaart (die we openen met een druk op de Touch Pad van de PS4-controller) zijn icoontjes te vinden die ons uitnodigen om een kijkje te nemen. Eén van de ontwikkelaars wist ons met een knipoog te vertellen dat we zeker eens een kijkje moesten nemen bij de verkopers van zogenaamde cyberdrugs, omdat dit een behoorlijk geestverruimende ervaring zou zijn. De eerste de beste dealer die we tegenkwamen spraken we dan ook aan, en tot onze verbazing werden we getrakteerd op twee minigames die we in onze stoutste dromen niet in Watch Dogs hadden verwacht.

Een moment later bevinden we ons namelijk bovenop een wolkenkrabber en besturen we een reusachtige robotspin met laserogen. Als je die zin nog een keer wilt lezen nemen we je dat niet kwalijk, want deze minigames benaderen Saints Row-levels van absurdheid. Nadat we genoeg schade aangericht hebben met de robotspin, kunnen we het niet laten om ook die andere minigame even te proberen. Hierin nemen we plaats in een vlammende auto die ons aanmoedigt om zoveel mogelijk lichtgevende mensjes plat te rijden. Vuur schiet uit de grond, de score stijgt na ieder verkeersslachtoffer en als we genoeg punten opgebouwd hebben veroorzaken we een explosie die onze wanhopige doelwitten alle kanten op laat vliegen. Hebben we hier te maken met een enorme stijlbreuk? Misschien, maar het vormt tegelijkertijd een geweldige, compleet gestoorde break van de rest van de game.

Terwijl we naar één van de vele Virtual Reality minigames scheuren op een motor, verschijnt de melding dat we gehackt worden. Een andere speler dringt onze spelwereld binnen om onze 'eerlijk' verdiende centen te jatten. Het is nu zaak om deze indringer zo snel mogelijk uit te schakelen, maar voordat het zover is zul je hem eerst moeten vinden. Geheel in Assassin's Creed-stijl, heeft hij zich namelijk vermomd als een willekeurige voorbijganger. Met je smartphone in je ene hand en een pistool in de andere scan je de omgeving totdat jouw telefoon de hacker ontdekt heeft. Of tot jij een persoon wel erg verdachte bewegingen ziet maken. Als er bijvoorbeeld iemand met hoge snelheid op je af komt gereden in een bus, dan kun je er voorzichtig van uitgaan dat de hacker zich in dat voertuig bevindt.

Dit hacken deed ons bij vlagen denken aan de Invasions van Dark Souls, waarin je ook op ieder moment lastig kunt worden gevallen door andere spelers. Naast deze modus kun je ook wat meer traditionele multiplayermodi spelen in Watch Dogs. Zo is er een race voor maximaal acht spelers, die wij jammer genoeg niet hebben kunnen testen omdat de servers nog niet optimaal werkten. Met deze multiplayer speel je bovendien vaardigheden vrij die ook bruikbaar zijn in de singleplayer. Naast een leuke afleiding, leveren deze modi dus ook nog echt iets op.

Voordat we begonnen met deze vier uur lange speelsessie, hadden we een heel ander beeld van Watch Dogs. De trailers schetsen een duistere game, waarin je als Aiden Pearce de onderwereld van Chicago onveilig maakt met je hack- en schietskills. Dit is zeker aanwezig in Watch Dogs, maar we werden blij verrast door de flinke dosis humor die de game ook bevat. De verhaalmissies zijn serieus (en voor zover wij gezien hebben erg goed uitgewerkt), maar als je even genoeg hebt van mensen neerknallen en camera's hacken, dan kun je ook freerunnen door de stad terwijl je muntjes verzamelt en rode spoken ontwijkt in de stijl van Pac Man. Wij vroegen aan Jonathan Morin, creative director van Watch Dogs, of deze balans tussen gek en serieus lastig is om te bewaren. Dit interview kun je hier lezen.