Tomb Raider - De multiplayer Preview

Over zo'n twee maanden kunnen we eindelijk aan de slag met de langverwachte reboot van de Tomb Raider-franchise. Tegelijkertijd doet daarmee de eerste competitieve multiplayer binnen de serie zijn intrede. Wij gingen met de nieuwe modus aan de slag om te kijken of Lara ook in teamverband weet te overleven.

Tomb Raider zal naast de singleplayer - door ons reeds behandeld in een eerdere impressie – enkel een competitieve multiplayer bevatten. Samen met een vriend het avontuur van Lara doorlopen is er dus niet bij, maar samen met diezelfde vriend andere fans van de serie afmaken is voor het eerst een mogelijkheid. De multiplayer bevat in totaal vier modi, te weten Deathmatch, Team Deathmatch, Cry For Help en Rescue. Met die laatste modus zijn wij aan de slag gegaan en is samen met Cry For Help de modus die de meeste potentie lijkt te bevatten. Rescue stelt namelijk twee teams samen en geeft hen verschillende doeleinden: survivors moeten vijf medkits verzamelen en deze naar een bepaalde zone brengen, scavengers moeten twintig kills bij elkaar zien te sprokkelen.

Do you love it when a plan comes together?
Klinkt redelijk simpel, toch? Dat is het ook, al zitten er wel wat haken en ogen aan. Een groot nadeel voor de scavengers is dat zij survivors weliswaar neer kunnen schieten met simpel wapentuig, maar enkel af kunnen maken met een mêlee-aanval. En survivors kunnen na te zijn neergeschoten al liggend vrolijk doorschieten tot een andere speler hen heelt al dan niet doodt. Een soort permanente Last Stand-perk dus, mogen Call of Duty-fans denken. Een nadeel dat de overlevers hebben is dat zij met medkits in de hand niet kunnen schieten en dus erg kwetsbaar zijn. Dat roept een in multiplayer veelgehoorde term op: teamwork!

Zeker wanneer je je aan de kant van de survivors bevindt, is het essentieel om een gecoördineerd plan van aanpak te hebben, want technisch gezien hebben de scavengers het wat makkelijker. Het maakt hen niet uit een zelfmoordactie te ondernemen; ze krijgen immers geen straf voor sterven. Het is daarom afwachten hoe deze modus uiteindelijk uit zal pakken, aangezien de kans bestaat dat spelers weinig zin hebben om samen te werken en de scavengers dus steevast winnen door zelfstandig op moordtocht te gaan. Spannen spelers echter wel samen en zorgen ze voor een goede tactiek, dan ontstaat gelukkig een spannende strijd en zal je de interessante dynamiek van de ongelijke doeleinden opmerken.

Smerige trucjes
Om die strijd nog wat opwindender te maken, worden zowel de levels als de spelers zelf uitgerust met allerlei trucs die zo uit de singleplayer zouden kunnen komen – en dat waarschijnlijk ook doen. Zo bevindt zich in elk level een ‘gamechanger’, een manier om het tij te keren. In het level dat wij speelden nam dit de vorm aan van een enorme bel in het midden van het level. Deze kan geslagen worden door een hendel, waarna een zandstorm het level opslokt en spelers verblindt. Althans, het team dat niet aan de bel trekt. De overige spelers krijgen de mogelijkheid vijanden door de zandstorm heen te zien, hetgeen hen natuurlijk een groot voordeel geeft.

Minder bovennatuurlijke handigheidjes zijn trucs als het plaatsen van een ammokrat met een verborgen mijn en het installeren van een val die vijanden aan een touw in de lucht doet bungelen. Om daar uit te komen, dien je eerst het touw door te schieten. Dit soort grappen moet het overlevingselement van de singleplayer overdragen naar de multiplayer, maar in tijd die wij met de modus aan de slag konden vonden we daartoe nauwelijks gelegenheid.

Weinig exploratie
Het is natuurlijk erg grappig een tegenstander hulpeloos aan een touw te laten bengelen. Echter, wanneer na twintig meter de kogels je al om je oren vliegen, is de kans groot dat je de optie links laat liggen. Wel moeten we toegeven dat je wellicht makkelijker en beter met deze dodelijke ‘gadgets’ omgaat naarmate je levels beter kent en weet waar je veilig boobytraps kunt planten. Bovendien was de map waarin we werden losgelaten tamelijk klein, waardoor het niet uitnodigt tot exploratie. Het valt dan ook te hopen dat er grotere speeltuinen aanwezig zijn, die spelers meer mogelijkheden geven om als een heuse Lara Croft aan de slag te gaan.

Lara zelf is de ultieme trofee; haar speel je pas vrij als je level 60 bereikt. Zelf mochten we niet met de pittige dame aan de slag, maar het te hopen dat ze – in tegenstelling tot de rest van de speelbare karakters in de multiplayer – weet hoe ze een mêlee-aanval moet uitvoeren. De rest van de aanwezigen heeft namelijk nog nooit een bijl of mes in de hand gehad. Dit resulteert in ongelofelijk ongemakkelijke situaties wanneer je van dichtbij in een gevecht belandt. De spelers lopen als een kip zonder kop om en langs elkaar heen, blind zwaaiend met hun wapens. Ons advies: gewoon blijven schieten tot ze neervallen.

Ongevraagde fanservice
De multiplayer van Tomb Raider lijkt voornamelijk een stukje ongevraagde fanservice te zijn. Niemand vroeg erom, maar het is leuk dat het er is. De ontwikkelaars zelfs lijken zich te realiseren dat deze game geen Call of Duty-potentie heeft en zien het vooral als een extra manier waarop spelers van de serie kunnen genieten. En dat omschrijft deze modus perfect; niet baanbrekend, wereldschokkend of geniaal, maar wel leuk. Het valt enkel te bezien hoeveel spelers daardoor over de streep getrokken worden.