The Evil Within Preview - Griezels die in je oor hijgen

Je zou denken dat een horrorgame vooral op één element leunt: angst. Het moet eng zijn, misschien een beetje goor. Maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken, zo blijkt ook in The Evil Within.

We hebben tijdens E3 een stukje demo gezien en gelukkig ook gespeeld. We werden in een donkere ruimte gezet, compleet afgesloten van de buitenwereld door een grote koptelefoon op. Helemaal alleen met de stilte in de game, helemaal alleen met de griezels die in The Evil Within af en toe in je oor hijgen.

Er is een ding waar we nu al zeker van zijn. The Evil Within wordt gemaakt door Shinji Mikami, de man achter Resident Evil. Met zijn eigen gamestudio Tango Gameworks is hij nu dus bezig met The Evil Within, die in april 2012 werd onthuld onder de naam ‘Project Zwei’.

Zoals je wel gewend bent van veel horror- en survivalspellen wordt het je niet makkelijk gemaakt door zombie-achtige wezens die likkebaardend naar je levendige lijf grijpen. In The Evil Within wordt survival zelfs heel letterlijk genomen. Er liggen niet overal toevallig blikjes cola en donuts, de bronnen zijn schaars en dat betekent dat je dus veel meer zorgen hebt dan alleen geïnfecteerde freaks die het op je hebben voorzien.

Voordat je aan The Evil Within begint, wees gewaarschuwd, deze game is een behoorlijke stresstest. Gelukkig loopt er geen tijd, want dat zou helemaal pittig zijn, maar de duisternis en die schaarste, plus het feit dat je soms andere mensen om je heen hebt die je veilig moet houden zijn stuk voor stuk bloeddruk stijgende factoren.

Gelukkig zit het spel je niet de hele tijd op de lip. Je hebt best wel even tijd om rustig op onderzoek uit te gaan en dat is maar goed ook, want je bent immers detective Sebastian. In onze speelsessie kwam het niet zo naar voren, maar wel in de trailer: deze game belooft een redelijke mindfuck te worden. Bereid je ook daarop voor dus, mensen klagen al veel te veel dat gamers het verschil tussen realiteit en fantasie verliezen en Tango Gameworks gooit waarschijnlijk aardig wat olie op het vuur met dit spel.

Het gedeelte wat wij hebben gespeeld vond plaats in en om een huis. Zodra je binnen wandelt, staat er meteen een kast en dat zorgt al voor spanning. Wat gebeurt er als je hem opent? Is het een veilige plek om te schuilen voor al die rare wezens die het op je hebben gemunt? Het zijn allemaal risico’s en keuzes die je moet nemen, alleen dat gegeven al brengt bij een heleboel gamers spanning teweeg.

Een goede horrorgame valt of staat bij het sfeertje en dat heeft The Evil Within absoluut. Kippenvel is gegarandeerd, zoals we in de videopreview aangeven kijken we al uit naar Koreanen die gillend achter de webcam zitten te spelen (of liever gezegd jumpscaren). Dat zit dus allemaal wel goed.

Speelt de game ook lekker? Ja. Instructies komen subtiel in beeld en we hoefden geen studie te maken van de knoppen voor we begonnen te spelen. Het verhaal is natuurlijk nog enigszins mysterieus en zo hoort dat ook, maar het is een interessant gegeven om een detective te spelen die even out is geweest na een rare situatie bij een onderzoek.

Je moet waarschijnlijk wel van filmische games houden om dit spel te kunnen waarderen. Zo kwamen wij een geval tegen wat zo uit de film Se7en had kunnen komen. We moesten in een lijk wroeten, omdat we op een bureau bij een slager-achtige creep hadden gezien dat er een sleutel in zijn middenrif te vinden was. Leef je dus vooral lekker in, net zoals je bij een film zou doen, want daar leent The Evil Within zich heel goed voor. Even in een andere wereld verkeren.

Met filmisch bedoelen we trouwens ook dat de game niet het ene na het andere actie-moment kent. Het is vooral sluipen en zorgen dat je niet gezien wordt, juist omdat je niet een oneindige rij kogels aan je broek hebt hangen. Als je vooral op zoek bent naar Dead Rising-achtige actie, dan ga je dat niet vinden in The Evil Within. Dit is meer een Silent Hill-achtig avontuur waarin je nooit weet wat je om de hoek zal aantreffen en of je dat wel aankunt.

Wat ons enigszins zorgen baarde, is dat de vijanden moeilijk klein te krijgen zijn. Soms schiet je ze in het hoofd en blijven ze nog met hun ielige armpjes naar je graaien. Ze zijn niet kapot te krijgen en het is dan ook regelmatig nodig om ze goed te rammen en dan met een luciferdoosje in de fik te steken om ze volledig uit te schakelen. We vragen ons af of dat leuk blijft om dat de hele game door steeds te herhalen. Het is immers best frustrerend als je al je energie stopt in het uitschakelen van een personage, terwijl die als ware een kakkerlak in een kernreactor gewoon doorgaat.

En dat, om het cirkeltje rond te maken, geeft weer wat extra stress. We raden je dan ook aan, als The Evil Within eindelijk verschijnt, af en toe een wekkertje te zetten voor een goede afkoelpauze om de bloeddruk weer even omlaag te halen. Maar, dan niet schrikken van het rinkelen he?