The Evil Within Preview - Gemengde gevoelens

Over iets minder dan twee maanden verschijnt de nieuwe horrorervaring van Tango Gameworks: The Evil Within. Afgelopen week tijdens de Gamescom mochten wij alvast met hoofdstuk negen van de game aan de slag, in een donker verlaten landhuis met misselijkmakende experimenten.

Met negen andere journalisten werden wij naar een donker hokje geleid, middenin de Bethesda booth, om The Evil Within te spelen. Op de PlayStation 4 gingen wij met de game aan de slag. Met grote houten platen werd voorkomen dat wij andere mensen konden zien, waardoor je echt het gevoel had alleen te zijn. Doodeng.

Doodeng, dat moet The Evil Within worden. Onze demo begon voor een enorm landhuis. In het donker natuurlijk, terwijl de takken van de bomen onheilsspellend in de lucht wapperden, en het maanlicht op de kant van het huis scheen.

Eenmaal binnenin het huis zien wij een man wegrennen. Hij houdt iemand vast, maar de deur waar hij doorheen rent slaat hard dicht. Wij krijgen te horen dat drie puzzels opgelost moeten worden om het slot open te krijgen, en die blijkbaar belangrijke vent te pakken.

Wat meteen opvalt is dat de besturing van The Evil Within nog wat werk nodig heeft. Sebastian is traag, heeft een draaicirkel groter dan een gemiddelde vrachtwagen en lijkt een trauma te hebben voor het openen van deuren.

Natuurlijk is dat te verklaren in een horrorgame, maar omdat de animatie steeds erg lang duurt, wordt de vaart uit het spel gehaald. Daarnaast is het ook erg irritant, want wanneer een van de monsters je aanvalt en je zit in zo'n animatie, dan heb je echt een probleem.

Ook andere animaties - bijvoorbeeld de sterfanimatie van Sebastian - zijn nog niet top. Beeld je een zak aardappelen in die van twee meter naar beneden flikkert, dan weet je ongeveer hoe Sebastian ten aarde slaat. Erg ongeloofwaardig. Hopelijk wordt The Evil Within op deze vlakken nog wat gepolijst voor de release in oktober.

Want qua 'messed-up' content zit het wel goed in The Evil Within. Al snel kom je erachter dat in het landhuis hersenexperimenten werden gedaan. Dat is niet eens zo raar, maar wel als je beseft dat dit gebeurde op levende proefpersonen tegen hun wil.

De puzzels om de deur te openen draaien dan ook om dit thema. Bij elk puzzelpunt - waar je overigens goed naar moest zoeken - stond een open hersenpan met een paar naalden erin. Een kleine geluidsboodschap werd afgespeeld over één van de emoties. Aan jou de taak om de juiste plek van die emotie, bijvoorbeeld angst, te vinden in het brein en hier een naald in te steken.

De opdracht is bijna misselijkmakend, aangezien de hoofden schudden en knipperen met hun ogen, alsof de personen nog levend zijn. Sebastian blijft hier overigens erg rustig onder en lijkt in onze demo vrij weinig moeite te hebben met de open hersenpannen.

Het hoofdpersonage heeft er ook niet veel moeite mee om te knutselen met zijn eigen grijze massa. Op een gegeven moment vonden wij een spiegel in een badkamer waarmee wij interactie konden hebben. Toen we dit deden, kwamen wij in een soort hotellobby met aan het einde van een gang een tandartsstoel.

Eenmaal zittend op deze stoel zet Sebastian een machine op zijn hoofd waarna hij zichzelf kan upgraden. Denk aan extra health of meer schade met pistolen. Wanneer je echter één van deze opties selecteert, kastijdt hij zich omdat de machine losgaat op zijn hoofd. Erg fijn allemaal.

De feel van The Evil Within zat er erg goed in de demo. De sfeer is duister en donker, en ook de vijanden zijn angstaanjagend. Ze zijn snel, sterk en dragen maskers die zo uit The Purge kunnen komen. Daarnaast zijn ze ook verschrikkelijk moeilijk neer te krijgen met kogels en moet je ze verbranden wil je echt van ze af zijn. Dit doe je met bijvoorbeeld lucifers, wat een aparte schaarse resource is in de game.

Nog enger is misschien wel een jongen met een hoodie die op bepaalde momenten uit het niets aanvalt. Het enige wat je tegen hem kunt doen, is wegrennen. Hij verdwijnt namelijk als je ver bij hem vandaan bent. Doe je dit niet en pakt hij je, dan wordt je gefolterd tot je bijna dood bent, waarna de mysterieuze verschijning verdwijnt. Omdat beide typen vijanden zo sterk zijn, voel je je enorm machteloos. Iets wat de ervaring van de game ten goede komt.

Hoewel de hoodiegeest je pijn probeert te doen, zijn niet alle geesten gevaarlijk. Zo kwamen wij enkele keren gedaantes tegen die ons juist het verhaal duidelijk maakten. In een slaapkamer stond een gedaante van een jongen te schreeuwen boven de lijken van zijn ouders. Niet vanwege verdriet, maar uit woede. Waarschijnlijk vanwege hersenexperimenten van de vader.

Het is een leuk gevonden manier van verhaal vertellen, aangezien je precies kunt zien wat er heeft plaatsgevonden in het landhuis. Dit wordt alleen maar versterkt omdat je om de spoken heen kunt lopen, en zelfs een close-up kunt krijgen van hun gezichtsuitdrukkingen.

Toch zaten wij aan het einde van onze dertig minuten durende sessie met een gemengd gevoel voor The Evil Within. Aan de ene kant doet de game nu al veel goed, met bizarre puzzels en enorm moeilijke vijanden. Aan de andere kant laat de game ook ontzettend ruwe kantjes zien, met vreselijk langzame controls, soms slechte animaties en een af en toe inkakkende framerate. Hopelijk weet ontwikkelaar Tango Gameworks dit nog weg te halen voor de game verschijnt, aangezien dit na de speelsessie als een nare smaak bleef hangen.