Project Zero Maiden of Black Water Preview - Brrrrr!

In deze Project Zero Maiden of Black Water Preview kijkt XGN naar één van de weinige horrorgames op de Wii U. Laat deze Aziatische griezelboel ons in een hoekje wegkwijnen? Check de preview voor onze impressie!

Nintendo’s Wii U en horrorgames, dat is niet echt een vanzelfsprekende combinatie. Behalve een verdwaalde Resident Evil game en Zombi U valt er voor horrorfans weinig te beleven.

De console wordt vooral verrijkt door de kleurrijke Nintendo-titels als Mario, terwijl zogenaamd ‘volwassen’ games als Devil’s Third stofhappen. Daarom probeerden wij Project Zero Maiden of Black Water met de nodige voorzichtigheid. Kon deze Japanse griezelboel ons overtuigen?

In de demo van Maiden of Black Water namen we de controle over Yuuri Kozukata, een doodgewoon Japans meisje met een typisch Japanse vaardigheid om de geestachtige ‘schaduwen’ van mensen te zien. Oké, misschien is ze niet helemaal normaal, maar in vergelijking met haar omgeving wel. De arme Yuuri belandt namelijk op de verlaten berg Mt Hikami waar het, je raad het al, niet helemaal pluis is.

Als je bekend bent met de eerdere Fatal Frame/Project Zero games dan weet je wat je te wachten staat. Je loopt door de verlaten, creepy berg terwijl je wordt bejegend door allerlei spookverschijnselen. Wat ons positief verraste is dat je niet de hele tijd van alle kanten spookvoer bent of dat de game een soort gefaalde actiegame probeert te zijn; in de demo werden we maar een handjevol keren aangevallen, en dan ook meestal wanneer we het niet verwachtten.

In de wereld van Project Zero manifesteren geesten zich niet zoals je zou verwachten. Met behulp van een speciale Spirit Camera (die je bestuurt met de gyroscoop in de Wii U gamepad) maak je kiekjes van de geesten rondom Mt Hikami, waarvan de meesten nog steeds in het proces van doodgaan zijn. De plostelinge verschijning van een opgeknoopte man deed bij ons wel de nekharen overeind staan. Als je er dan snel bij bent met de camera, kan je bonuspunten scoren.

Helaas voor ons zijn de spoken op Mt Hikami niet alleen huiveringwekkend, maar ook niet goedgezind. De meeste sleuren je namelijk het liefste mee met hen naar de dieptes van de geestenwereld. Ze fotograferen met de speciale camera is de enige manier om de spoken (definitief) naar het hiernamaals te sturen.

Zoals we eerder schreven gebeurde een spookaanval niet ontzettend vaak, maar als het plaatsvond tijdens onze playthrough was het wel even spannend. De camera heeft namelijk even de tijd nodig om een nieuw filmpje te laden. Je kan dus niet de camera als een soort machine gun laten doorratelen op de spoken. De geesten effectief fotograferen kost tijd.

Tijd die je niet hebt, aangezien vijanden langzaam jouw richting op komen. De balans vinden tussen snel een minder effectieve foto maken, of waardevolle tijd 'verspillen' aan de geest perfect in het frame krijgen voor een maximaal resultaat. De vraag is alleen of de game dit systeem fris weet te houden gedurende de hele game, en dat het niet vervelend gaat worden.

Yuuri bestuurde wel wat aan de logge kant. Haar de goede richting opsturen of de camera draaien voelt erg stroef aan, en we weten niet zeker of dit een bewuste keuze van de ontwikkelaars is. Het voegde wel wat toe aan de sfeer van ‘niet in controle zijn’ waar Maiden of Black Water voor lijkt te gaan. Of dit de intentie was van de ontwikkelaars, dat is alleen niet helemaal duidelijk.

Verder was de besturing van de Spirit Camera met de Wii U Gamepad intuïtief, maar het kwam ook een beetje over als een gimmick. We zijn al blij dat de Wii U controller (die als enige controller te gebruiken is) voor meer dan sleeen landkaart gebruikt wordt. Maar of het in dit specifieke geval echt toegevoegde waarde geeft aan Project Zero, dat is nog moeilijk te zeggen. We zijn erg benieuwd wat de volledige game ons gaat voorschotelen.

Hoewel we onzeker zijn over de besturing, waren we veel meer onder de indruk van de verontrustende atmosfeer die de game over zich heen droeg. Somber hangende bomen, vervallen Japanse tempels en duistere riviertjes complementeerden de droevige sfeer perfect. Maar om het broekenpoepend eng te noemen gaat ons nog iets te ver. Wel slaagde de game erin een oncomfortabele setting te creëren met de graphics en het macabere geluid, alsof er elk moment iets ons kon grijpen vanuit de schaduwen.

Helaas gebeurde dat in de demo niet. Saai was het ook niet, maar we weten niet of de game kan overleven simpelweg gebaseerd op alleen de atmosfeer. Maiden of Black Water moet alles uit de kast trekken om ons definitief te overtuigen.

We vinden het erg lastig om al een definitief oordeel te geven over deze game, gezien de demo die we speelden maar gemiddeld een uur lang was. De graphics en de sound design waren in ieder geval prima, maar de game moet alles nog net iets meer opvoeren om in de volledige game écht onze onderbroeken te bevuilen.

Laten we het zo zeggen: Als je een fan bent van Japanse horrorfilms als Ringu of Ju-On, dan lijkt het erop dat deze game voor jou is gemaakt. Wij houden ons in ieder geval nog benieuwd over wat de game allemaal voor bovennatuurlijke gebeurtenissen in petto heeft. Laat maar komen!