Devil's Third Review - Te stom om voor de duivel te dansen

Badass lefgozer Ivan speelt de hoofdrol in Devil's Third, de nieuwste shooter van Tomonobu Itagaki. Weet deze gewelddadige eerste game van het nieuw opgerichte Valhalla Game Studios ons te overtuigen met zijn bloederige charmes? Lees het in de Devil's Third Review!

Je hoort het vaak: "De Wii U is een console voor kinderen". Mario, Zelda en Star Fox zijn voor zogenaamd volwassen gamers niet serieus te nemen. Gelukkig voor hen zijn we nu gezegend met Devil’s Third, een brute third-person shooter met hack and slash-elementen. Nou ja, gezegend…?

Devil’s Third wordt gemaakt door Tomonobu Itagaki, die onder andere bekend is van Dead or Alive en het goed ontvangen Ninja Gaiden op de originele Xbox. Itagaki verliet Tecmo in 2008 om zijn eigen studio te starten. Hier begon hij ook aan een nieuwe game, die wij voor onze snufferd hebben gekregen.

Devil’s Third heeft een interessante ontwikkelperiode achter de rug. De game zou eigenlijk verschijnen voor de Xbox 360 en de PS3, maar nadat uitgever THQ kopje onder ging, werd de game verschoven naar de Wii U. Wat volgde was een lange ontwikkelperiode, waarin er meerdere keren van engine gewisseld werd.

En dat is helaas te zien aan het eindproduct. Na een veelbelovende start keldert de charme van Devil’s Third zó snel, dat de game niet aan te raden is. Dat geldt niet alleen voor Wii U-gebruikers, maar voor gamers in het algemeen.

In Devil’s Third speel je als Ivan, een soort Dwayne ‘The Rock’ Johnson, maar zonder diens charme. Hij is een koudbloedige killer vol met tatoeages, die met een ongelofelijk stereotypisch Russisch accent spreekt (denk aan de Heavy uit Team Fortress 2). En dat is ook eigenlijk alles wat er over Ivan gezegd kan worden; hij heeft geen persoonlijkheid, coole catch phrases of iets dergelijks. Hij zou net zo goed vervangen kunnen worden door een stuk karton met lippen.

Hetzelfde geldt voor het verhaal waarin Ivan verzeild raakt. Het is het zoveelste clichématige Call of Duty-scenario (compleet met Russen en Amerikanen), gecombineerd met een slap aftreksel van Kill Bill. Ivan was namelijk lid van een team van moordenaars, maar werd de gevangenis in gegooid nadat hij uit de groep stapte. Nu zijn ze terug met een plan dat de wereld bedreigt en Ivan moet ze stoppen om zijn vrijheid terug te winnen.

Vanaf dat punt gaat het precies zoals je verwacht: Ivan reist de wereld over op zoek naar zijn oude kameraden, om ze een enkeltje naar de begraafplaats te geven. Er zijn geen twists of interessante ontwikkelingen en we komen ook helemaal niets te weten over Ivan zelf.

Het verhaal is één ding, maar hoe speelt de game? Ivan bestuurt lekker met de Wii U gamepad: hij kan smooth en zonder problemen rennen, springen en klauteren. De rest van de besturing is standaard voor een third-person shooter. Lopen met de linkerstick, richten met de rechterstick en schieten en zoomen doe je met de schouderknoppen.

Hiernaast kan Ivan ook nog eens buizen, zwaarden en andere harde voorwerpen pakken om daar zijn tegenstanders tot pulp mee te slaan. Een leuk idee, maar hier ontstaan een aantal problemen die pas later in de game duidelijk worden: de melee combat is veel te saai. Vijanden onthoofden (met bijbehorende vloeiende levenssappen) is leuk in het begin, maar het wordt al snel vervelend door het kleine aantal wapens en de eindeloos herkauwde animaties.

Daarnaast is het spel ook nog eens veel te simpel: het hack and slash-element komt neer op knoppen rammen en Ivan leert geen nieuwe combo’s of andere moves, waardoor slaan totaal geen diepgang kent. Dit geldt ook voor het schieten. Wapens zijn onorigineel en standaard, geluidseffecten klinken als speelgoedpistooltjes en schieten zonder een iron sight te richten is totaal nutteloos vanwege het gebrek aan precisie.

Ook het leveldesign is van de onderste plank (beter gezegd: ver ondergronds). Er zijn een paar uitzonderingen, maar de meeste gebieden zijn saaie, standaard plekken als ziekenhuizen of militaire basissen. Visueel springt er dus niks uit en levels worden al snel voorspelbaar en standaard.

Ivan kan achter voorwerpen schuilen (net als in Gears of War), een systeem dat makkelijk en goed werkt. Alleen jammer dat de vijanden oliedom zijn en nooit proberen om je achter deze schuilplekken vandaan te drijven. Ze blijven maar op één plek staan of ze rennen blind een kogelregen in. Wegduiken voor granaten, daar hebben ze ook nog nooit van gehoord.

De enige reden dat we doodgingen in Devil’s Third, was omdat Ivan al na een paar schotwonden het loodje legt. Dit wordt pas echt vervelend met vijanden die een soort kogelsponzen zijn en honderden kogels nodig hebben om naar de eeuwige jachtvelden gestuurd te kunnen worden. Ook de eindbazen waren moeilijk tot aan het frustrerende toe; deze waren zo oneerlijk sterk dat we de neiging hadden om onze gamepad door midden te breken.

Ons grootste probleem met Devil’s Third was alleen niet de AI, het leveldesign of het verhaal: het was het gebrek aan focus op één gameplaystijl. De hack and slash-elementen zijn namelijk te mager om het een goede hack and slash-game te maken, terwijl het schieten niet gevarieerd genoeg is om het een goede third-person shooter te maken.

Dit geldt ook voor de toon van de game. We dachten in eerste instantie dat de game zichzelf niet serieus nam en een overdreven stijl zou hebben, een beetje als games in de trend van Vanquish of Lollypop Chainsaw. Later bleek dit dus niet het geval te zijn. Devil’s Third is niet belachelijk genoeg om vet te zijn, maar ook niet ernstig genoeg om door te kunnen als serieuze game.

Al deze problemen, gecombineerd met een af en toe dramatische framerate, lieten een zure smaak achter in onze mond. De eerste indruk van Devil’s Third was een overdreven gewelddadige game, maar uiteindelijk kon het spel de verwachtingen niet waarmaken en zakte het weg tot het niveau van een middelmatige 360-shooter, laat staan een Wii U-shooter.

Devil's Third's laatste poging om ons te overtuigen is de online multiplayer modus, waar je het met vijftien anderen tegen elkaar opneemt. Helaas zijn bijna alle problemen uit de singleplayer overgedragen naar de multiplayer. Het schiet- en sla-element slaan ook hier een deuk in een pakje boter, en de grafische problemen (vooral de texture pop-in) zijn ook hier weer dramatisch.

Dat betekent niet dat er geen plezier beleefd kan worden in de multiplayer van Devil's Third, want dat kan zeker. De game biedt een aantal originele en leuke gamemodi. Rondrennen door de levels (die bij vlagen interessant zijn) en op tegenstanders schieten voelt lekker hectisch. Jammer dat enige motivatie om de multiplayer te spelen vervaagt door de slechte smaak die de singleplayer in je mond achterlaat.

Toch geeft Devil's Third ons een laatste spijker die we in de grafkist kunnen nagelen; de game heeft namelijk microtransacties. Je kan namelijk jouw personage naar believen aanpassen, van de wapens tot aan het uiterlijk. Voor de cosmetische veranderingen heb je speciale gouden eieren nodig die je, je raad het al, moet kopen met echt geld. Dit is werkelijk onacceptabel voor een full priced Wii U game en een schandalige praktijk die we niet willen terugzien in andere (Wii U) games.

Het is te zien dat Devil's Third gebukt gaat onder het juk van een onnodig lange en uitgestelde ontwikkelingsperiode. De game is een technisch misbaksel zonder enig origineel idee onder de knoppen. Er valt wat plezier te beleven in de multiplayer, maar door de bedroevend slechte singleplayer is de motivatie om deze te spelen simpelweg niet aanwezig. Daarnaast zijn freemium praktijken niet goed te praten in deze game.

Als je dan wanhopig op zoek bent naar een goede third-person shooter op de Wii U, ben je beter af met het recent uitgekomen Splatoon dan met Devil’s Third. Want met een clichématige verhaallijn, saaie levels, frustrerende eindbazen en verwarde focus is deze game een gigantische teleurstelling geworden.