Nintendo Land Preview - Maakt er een groot feest van

Een salvo aan scheldwoorden en verwijten. Dat viel Nintendo Land ten deel tijdens de onthulling op de E3-persconferentie. Waar de fans op voorhand dachten de eerste beelden van een nieuwe Zelda-, Donkey Kong- of Kirby-game te aanschouwen, kregen ze in de plaats daarvan een kleurrijk pretpark waarvan niet echt duidelijk werd wat precies de bedoeling was. Op het hoofdkantoor van Nintendo Europe in Frankfurt zetten wij voor de tweede keer voet in Nintendo Land. En eerlijk is eerlijk: het is een bruisend pretpark met uitzinnige minigames.

Onze lofzang gaat zelfs zo ver dat we Nintendo een excuus verschuldigd zijn. In onze videoimpressie gaf ieder redactielid ongefundeerde kritiek op Nintendo's attractiepark. De minigames leken simplimistisch in opzet en ook visueel bracht het niet waar de Wii U met zijn kracht toe in staat is. In Frankfurt hadden we enkel de tijd voor een drietal attracties – het destructieve Metroid Blast, het kleurrijke Pikmin Adventure en het dolkomische Mario Chase. Zoals je ziet bevat Nintendo Land diverse minigames die refereren naar de namen uit de rijke historie van de Japanse spellenboer.

Het idee van Nintendo Land is duidelijk. Net zoals bij Wii Sports voor de Wii destijds, laat de partygame je door middel van de herkenbaarheid van Mario, Pikmin en Metroid kennismaken met de innovatieve controller. Tijdens het spelen met deze zogeheten Gamepad wordt duidelijk dat Nintendo toch wel heer en meester blijft in het ontwikkelen van grensverleggende producten. Wat te denken van de asymmetrische gameplay die de Wii U introducent, waarbij één speler met de Gamepad speelt, terwijl maximaal vier anderen met de Wii U-afstandbedieningen te werk gaan.

Lachen en gieren met Mario Chase
Mario Chase is de eerste attractie en blijkt een beregezellig festijn voor en jong en oud. Eén van de spelers neemt de Gamepad ter hand en manouevreert een als Mario verklede Mii door een doolhof vol obstakels om uit de handen te blijven van de vier andere spelers. Deze vier spelers houden de Wii-afstandsbediening horizontaal vast en kijken naar het scherm waar ze in splitscreen moeten samenwerken om de jacht op Mario zo snel mogelijk te beëindigen. De speler met de Gamepad staat met zijn rug naar de televisie, zodat de Toad lijkende jachthonden niet weten waar Mario loopt en ze dus op elkaars communicatie afhankelijk zijn.

Wel hebben de Toads een afstandsmeter die aangeeft tot hoe dicht ze hun doelwit genaderd zijn, waardoor ze ongeveer weten in welke richting ze moeten zoeken. Daarom is het uit de handen blijven van de jagers makkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel Mario op zijn plattegrond kan zien welke plek voor hem het meest veilig is, is het extreem moeilijk om uit de buurt van de spelers te blijven. Zeker aangezien de enkele obstakels op de drie speelterreinen het leven van Mario enorm zuur maken, zoals de modder die vertragend werkt, verdwijnende platformen en plots doodlopende wegen.

Een wilde rit in Metroid Blast
Net als Mario Chase is Metroid Blast een perfect voorbeeld van asymmetrische gameplay die de Wii U je voorschotelt. Het is ook gelijk één van de weinige attracties die zowel coöperatieve als competitieve spelmodi aanbiedt. In beide gevallen neemt de persoon met de GamePad de controle over een klein ruimteschip, bewapend met een destructief laserwapen. Het is de bedoeling dat diegene vanuit de lucht zijn doelwitten op de grond uitschakelt, of dit nu computergestuurde tegenstanders of spelers van vlees en bloed zijn.

Een groot verschil met Mario Chase is dat je hier als Gamepad-bestuurder gebruikmaakt van de bewegingsgevoelige sensor. In Frankfurt draaiden we geregeld rondjes van 360 graden om de doelwitten die achter ons bevonden neer te schieten. In combinatie met het vliegwerk bevat Metroid Blast zeker als gebruiker van de GamePad een stijle leercurve. Maar oefenen loont, want als je de controls eenmaal onder de knie hebt is het schieten met Metroid Blast een genot. Zowel coöperatief (waarbij je met de spelers op de grond samenwerkt) en competitief (waarbij het één ruimteschip tegen vier spelers is) weet deze attractie te overtuigen.

Pikmin Adventure
Pikmin Adventure is de minigame die het meest trouw blijft aan de formule van de populaire franchise van Nintendo. Ook hier kruip je in de huid van de koddige figuurtjes die samen op een spelmap vijanden moeten vermorzelen en samen veel moeten platformen. Pikmin Adventure is eigenlijk een soort Pikmin Light, waarbij er helaas weinig gebruik wordt gemaakt van de stereoscopische functionaliteiten van de Gamepad. Degene die dit ding bestuurt is dan wel de welbekende Captain Olimar, maar daar houdt het ook wel weer mee op.

Neemt niet weg dat Pikmin Adventure met wat vrienden op de bank een gemoedelijke attractie is om te spelen. Met name als je Olimar bestuurt, die zelf pikmins kan afvuren en ze op barricades en vijanden kan smijten, zoals we van de serie gewend zijn. Klein verschilletje is dat de pikmins die nu onder het dictatoriale gezag van deze kapitein vallen, nu de spelers zelf zijn. Dat betekent dat Pikmin Adventure alleen leuk is afhankelijk van de GamePad-bestuurder, omdat diegene bepaalt waar de pikmins heen gaan en wanneer. De eerste indruk op Frankfurt was goed, maar het blijft de vraag hoelang dit leuk blijft.

Dé must have partygame van Wii U
Ongekend hoe je je - zelfs als 'deskundige' journalist - kunt vergissen. Nintendo Land is op weg één van de leukste partygames te worden die ooit bij een launch van een spelcomputer aanwezig is geweest. De drie attracties die wij in Frankfurt speelden overtuigden ieder op zijn eigen manier en lijken een bezoek aan het pretpark te rechtvaardigen. In onze vorige kennismaking werden we al overtuigd door Luigi’s Ghost Mansion, Animal Crossing: Sweet Day en The Legend of Zelda: Battle Quest. Het is te hopen dat de resterende minigames evenzo vakkundig gebruik maken van de functionaliteiten van de Gamepad. Want voor nu kunnen we alleen maar zeggen: 'Nog een ritje, nog een ritje!'