5 Redenen waarom het Zelda Breath of the Wild design voortreffelijk is!

De meesten van ons zijn het er wel over eens: Zelda Breath of the Wild is de beste Zelda, zo niet de beste game ooit. Het heeft eigenhandig de stoffige Zelda-formule tegelijkertijd overtroffen en opnieuw uitgevonden. Eigenlijk merk je dit in de eerste paar uur al, en XGN vertelt je de vijf redenen waarom.

Je hebt twee mensen moeten neerhoeken in je lokale game-outlet, maar nu zit je toch op de fiets naar huis: de trotse eigenaar van Zelda Breath of the Wild. Je knalt de game in je console en wordt naakt wakker in de Shrine of Resurrection.

Je bent al snel overdonderd door hoezeer de game je los laat en moet erg wennen aan de controls... drie uur later heeft een genocide zich voltrokken op het bokoblin-volk. Je bent tot op het bot bewapend en een wereld, zo groot dat deze niet meteen is te overzien, gaat voor je open. Maar je bent niet bang. Je weet precies wat je aan het doen bent. Wat is er gebeurd dat je zo perfect heeft voorbereid op een game waar de gemiddelde gamer zo’n 120 uur in zal steken?

Zodra de controle over onze kersverse Hero of the Wild in jouw handen terecht komt, lijkt het in eerste instantie of Nintendo voor de bekende weg heeft gekozen. Een immateriële stem vertelt je wat te doen – de nieuwe Navi, King of Red Lions of Fi die je tot vervelens toe uitgebreid zal uitleggen wat je volgende stap moet zijn.

Je merkt alleen al snel dat vooral de camera je steeds een duwtje in de juiste richting geeft en dat de immateriële stem in je hoofd na drie zinnen al uitgepraat was. Zodra Link op zijn voeten staat word je even gewezen op de Sheikah Slate die in het donker ligt te glinsteren, en buiten wordt je blik geleid naar de oude man die bij een kampvuur zit.

Gedurende het hele spel wordt deze techniek als gids gebruikt. “Fijn”, denk je nu, “Nintendo heeft ein-de-lijk door dat een zanikend fee’tje niet wordt gewaardeerd”, maar gaandeweg leer je dat het camerawerk een geïntegreerde design-keuze is geweest. Van het glinsteren van een nieuw wapen op de grond, tot het op de eerste Sheikah-tower rondgluren naar shrines – alles in Zelda: Breath of the Wild rekent op jouw oplettende, scherpe ogen.

Eenmaal op zoek naar je eerste shrine loop je al met flink wat takken en knuppels in je zak. De spaarzame rode bokoblin die je tegenkomt zorgt voor niet al te veel problemen – dat ze wel erg veel schade doen dicht je toe aan je miezerige aantal hartjes. En dan kom je je eerste guardian tegen.

Na enkele minuten heb je het game over scherm zo ongeveer uit je hoofd geleerd en vlucht je. Vanaf dan wordt het alleen maar moeilijker; de bokoblin bevolking heeft steeds meer scherpe wapens ter beschikking, en de Stone Talus die je per ongeluk wakker maakt,helpt je met een enkele rechtse om zeep.

Als je een paar uur later met je nieuw gekregen paraglider Hyrule in zweeft, schrik je niet van de gigantische moblins die je rond ziet patrouilleren. Zelda Breath of the Wild heeft je geleerd op Links souplesse te vertrouwen, voorzichtig te zijn en een gevecht altijd in je eigen voordeel te starten. Gedurende de rest van de game zal je deze attitude keihard nodig hebben.

Niet alleen is de moeilijkheidsgraad niet op z’n Zelda, ook de voortgang in de game wordt gespiegeld aan je eerdere ervaring met The Legend of Zelda. De Shrine of Resurrection geeft je in eerste instantie een vals gevoel van veiligheid.

Een Link die wakker wordt zonder echt te weten wat er aan de hand is doet immers niet alleen maar aan Ocarina of Time, maar verder terug ook aan A Link to the Past en Link’s Awakening denken. De paddenstoelen die je meteen buiten de Shrine of Resurrection pakt geven bovendien direct aan dat zij je hartjes zullen verversen, en je snapt meteen dat je met gras maaien naast hartjes deze keer ook wel geen rupies zal vinden.

Je pakt een tak die na enkele slagen breekt en de oude man geeft je al helemaal geen zwaard, zoals in de klassieke, eerste Zelda. In de verte staat de bekende Temple of Time, maar de civilisatie is nergens te bekennen. Stap voor stap breekt Zelda Breath of the Wild met alle Zelda-tradities en -conventies zodat een speler die de tutorial heeft volbracht het in zijn oren heeft geknoopt: dit is niet zomaar een dertien-in-een-dozijn Zelda game. Deze game speelt volgens andere regels.

De Sheikah Slate wijst je de weg naar een nog verborgen Sheikah Tower, maar het eerste wat menig gamer zal willen ontdekken is de verwoeste Temple of Time die in de verte opdoemt; en, jawel, de speler vindt daar zijn eerste boog voor de moeite. De eerste shrines zijn, hoewel je ze in welke volgorde dan ook kan volbrengen, allemaal verplichtte kost.

Maar onderweg vindt de gamer bij de vleet grotten, vijandige kampen en geheimen die grote beloningen bezitten. Verdwalen heeft vaak de voorkeur boven simpelweg de shrines achter elkaar af te werken. Zelda: Breath of the Wild leert de speler op deze manier gestaag en systematisch zijn omgeving af te werken, op zoek naar verborgen schatten.

Hoewel elke Zelda-game tot op zekere hoogte van het gebaande pad afwijken beloont, doet Zelda Breath of The Wild dit zo regelmatig dat het vooral duidelijk wordt dat er in eerste instantie al geen gebaand pad is. Bij de zoektocht naar de eerste shrines krijgt de speler meermaals verschillende opties met hetzelfde einddoel voorgeschoteld.

Zo kan een van de drie oefen-shrines – degene die op een koude berg staat - met het gebruik van een ice potion gevonden worden, of kan de gamer besluiten eerst een side-quest te volbrengen waarvoor hij warmere kleren ontvangt. Als Link eenmaal van het Great Plateau afkomt en het spel echt begint, laat Zelda: Breath of the Wild alle lineariteit helemaal vallen.

De tutorial was slechts een klein voorbeeldje van wat de rest van de game voor je in petto heeft. Er is geen vast pad, geen correcte methode en geen voorbedachte manier om de game te volbrengen. Je kunt zelfs, mocht je dat willen, Calamity Ganon meteen proberen te verslaan. Hier is de speler, tegen die tijd, alleen al helemaal aan gewend.

Door de introductie tot Zelda Breath of the Wild heb je alle gereedschap gekregen om de game tot een goed einde te brengen, maar heb je vooral ook geleerd alle voorbedachte noties te laten vallen. Dit is een nieuwe generatie open-world game, waar "van het gebaande pad af" niet bestaat. Het is geen sandbox game die toch een lineair missiesysteem in een grote wereld probeert de bouwen, nee, elke steen in Zelda Breath of the Wild is het waard om te keren.

De tutorial stoomt je slechts klaar voor een ervaring in een wereld die echt leeft en die je in alle vrijheid kunt ontdekken.