Wist je dat The Beatles The Lord of the Rings wilden verfilmen?

Afgelopen week verscheen het allerlaatste nummer van The Beatles, je hebt misschien wel eens van ze gehoord. Dat is meestal niet iets waar wij veel aandacht aan besteden, maar er is een merkwaardig stukje overlap tussen The Beatles en de zaken waar we normaal over schrijven. De band wilde namelijk ooit The Lord of the Rings verfilmen.

Hoewel de erven van J.R.R. Tolkien geen liefhebbers zijn, hebben de Lord of the Rings-films van Peter Jackson een speciaal plekje in de harten van veel mensen. Het is de eerste live-action film gebaseerd op de boeken die wereldwijd bekend werd, maar dat had anders kunnen zijn. In 1968 waren The Beatles geïnteresseerd in een filmversie.

The Beatles waren film tegen die tijd niet meer vreemd: ze hadden al fictieve versies van zichzelf gespeeld in A Hard Day’s Night en Help!, maar er moest volgens een contract nog een film komen. Vanuit de filmstudio kwam het voorstel om The Lord of the Rings te verfilmen en met name John Lennon had er wel oren naar. Er werden al snel plannen gesmeed.

Daarbij was de rolverdeling van de bandleden natuurlijk niet onbelangrijk. Je verwacht misschien dat het viertal Frodo, Sam, Merry en Pippin zou spelen, maar het uiteindelijke plan was iets anders. Paul McCartney zou Frodo zijn en Ringo Starr moest Sam spelen. Maar George Harrison had een optie op de rol van Gandalf en John Lennon zou — hou je vast — Gollum gaan vertolken. We vragen ons af of ze de soundtrack als hun personages hadden gezongen.

De eerste tekenen dat deze verfilming het misschien niet zou gaan worden, kwamen bij de zoektocht naar een regisseur. Er werd bijvoorbeeld gedacht aan Richard Lester, die de vorige Beatle-films voor zijn rekening had genomen, maar hij was niet de eerste keus. Het liefst wilde de band niemand minder dan Stanley Kubrick.

Maar Kubrick sloeg af: hij vond de boeken van Tolkien onverfilmbaar. Een andere keuze was David Lean, de regisseur van klassiekers als Lawrence of Arabia, The Bridge over the River Kwai en Doctor Zhivago. Er waren duidelijk ambities, maar er was een vrij groot obstakel waar The Beatles niet omheen konden.

Niet onbelangrijk als je het hebt over een filmversie van The Lord of the Rings, is de toestemming van J.R.R. Tolkien. De auteur leefde destijds nog en kon dus persoonlijk zijn goedkeuring geven, maar dat deed hij niet. Het verhaal gaat dat hij een hekel had aan The Beatles.

Wat daar waar van is, is niet duidelijk, maar uit een brief blijkt wel dat Tolkien geen hoge pet op had van bands die probeerden de volgende Beatles te zijn. Een lid van zo’n groep woonde bij hem in de straat en wanneer er repetities waren, vond gelauwerd auteur J.R.R. Tolkien de herrie “onbeschrijflijk”. Daar komt bij dat hij er ook niet blij mee was dat The Lord of the Rings populair was in de hippie-cultuur, dus of hij nou specifiek een hekel had aan The Beatles of niet, de kans dat hij zijn werk door hen zou laten verfilmen was nihil.

Toch is het cirkeltje op een bepaalde manier rond gekomen. Peter Jackson, de man die The Lord of the Rings uiteindelijk met succes naar het witte doek bracht, wordt de laatste jaren ook een belangrijke figuur in de geschiedenis van The Beatles. Hij regisseerde bijvoorbeeld de acht uur lange Get Back-documentaire.

Daarvoor werd een speciale techniek ontwikkeld om audio te scheiden, die anders onlosmakelijk op dezelfde tape staat. Dat maakt ook remixes van het eerdere werk van de band mogelijk én het is de enige reden is dat er nu een laatste nummer gemaakt kon worden. Jackson regisseerde overigens ook de video bij het nieuwe nummer, waarmee hij mogelijk zijn kortste werk ooit aflevert.