Voor Luuc was 2024 een grandioos jaar qua games, zowel door grote AAA-games als tal van indiegames. Maar van de 33 nieuwe games die hij dit jaar speelde, kunnen er maar tien terecht in zijn top 10 beste games van 2024. Dit zijn de tien beste 2024 games volgens Luuc ten Velde.
Mocht je nu benieuwd zijn wat die 33 games zijn die Luuc speelde dit jaar, kun je dat snel ontdekken. Hier kun je het volledige overzicht vinden. En dat is uiteraard gerankschikt op basis van waarvan hij het meeste genoten heeft.
Het mocht even duren, maar Mario & Luigi Brothership brengt na lang wachten eindelijk een nieuw deel in de reeks die mij zo aan het hart gaat. Ik ben opgegroeid met deze games, heb er nog nooit één gemist en ben met volle teugen aan het genieten. Vooral doordat de opzet wat wegheeft van de structuur van One Piece.
Mario en Luigi belanden in Concordia, een wereld die in allerlei eilanden uit elkaar is gedreven. Aan de gesnorde broers om het land weer samen te brengen. Dat doen ze via de bekende Mario & Luigi-gameplay. Het verkennen van eilanden en verslaan van monsters staat centraal.
Helaas duurt het best lang voor het spel een beetje op gang komt. Ook is de performance op de Switch niet geweldig, wat ervoor zorgt dat de ik de game als tussendoortje zie in plaats van dat ik een hele dag op de televisie aan het spelen ben. Maar ontzettend genieten doe ik zeker.
Toch genoot ik meer van de 40 uur die ik met Black Myth Wukong doorbracht. De actiegame waarin je als The Destined One speelt in een ode aan Journey to the West moet je in de vingers zien te krijgen. Combat kan bikkelhard zijn, maar wie met soulslikes bekend is, zal vrij snel domineren in gevechten.
Voor mij was dat niet het geval en ik moest ploeteren en dat terwijl ik de game zat te reviewen. Het was wel eens frustrerend, maar de euforie na ieder baasgevecht was nog veel groter. Daarnaast was het bouwen van builds die met mijn vechtstijl samensmolten onwijs leuk, net als het ontdekken van geheime gebieden in deze bloedmooie game.
Laat in het jaar wist Indiana Jones and the Great Circle me flink te verrassen. Hoewel ik eerst rekende op een Uncharted-achtig avontuur, bleek het al snel meer weg te hebben van een imersive sim. En laat ik dat nu net ontzettend tof vinden, al waren de scheurtjes in het ontwerp ook wel zichtbaar.
Vijanden zijn bijzonder dom, terwijl je met een massasprint soms ook gewoon bij de volgende cutscene kan komen. Maar dan mis je de essentie van wat deze game zo tof maakt. Het ontrafelen van alle geheimen die in elk werelddeel verborgen liggen. Soms in de vorm van het kraken van nazi-codes, andere keren door een ingewikkelde puzzel in een oude tombe.
Het gevoel dat de Indiana Jones-films overbrengen, wordt op geweldige wijze voorgeschoteld in gamevorm. Daarvoor mogen we MachineGames flink bedanken. Net als dat we Troy Baker mogen bedanken voor zijn imitatie van Indy en het toffe verhaal dat je zo 20 uur geboeid houdt.
Paper Mario: The Thousand-Year Door heb ik vroeger ooit wel eens gespeeld, maar ik had deze nooit helemaal uitgespeeld. Daar is dankzij de remake van Paper Mario: The Thousand-Year Door dit jaar verandering in gekomen. En wat een geweldige game was dat zeg. Het is mijn favoriete Nintendo exclusive van het jaar.
Het schrijfwerk (en geweldige lokalisatie) was scherp, grappig en knus, terwijl de gamplay me constant nét genoeg wist te boeien. Daar hielp het badge-systeem enorm bij waarmee je verschillende soorten speelstijlen op kon zetten (en aanvallen beschikbaar had). Tel daar wat quality of life-verbeteringen bij op en ik heb bijna 40 uur keihard genoten.
Hoewel velen Stellar Blade alweer vergeten zijn, is het voor mij één van mijn meer memorabele gaming avonturen geweest dit jaar. Het was één van de eerste grote titels die ik speelde nadat ik terugkeerde uit Japan en het spelen van deze post-apocalyptische actiegame van het Zuid-Koreaanse Shift Up maakte me nostalgisch.
Dat kwam in de eerste plaats door de vele blikjesautomaten die ook overal in Japan te vinden waren. Het bracht me terug naar mijn reis, maar trok me met beide benen steeds weer op de grond als er een baasgevecht klaarstond. De verschillende soorten Naytiba oogden smerig en als vuile aliens die ik met plezier in elkaar wilde schoppen als Eve.
Ondertussen leerde de game me dat ik best wel van soulslike-games houdt. Ik moest ze alleen leren spelen. En Stellar Blade hielp me daar enorm mee, waar ik de game nog jaren dankbaar voor zal zijn.
Pas laat in het jaar kwam 1000xResist op mijn pad, maar gelukkig heb ik deze post-apocalyptische game nog gespeeld. Het is een verhalende game die qua gameplay niet heel diepgaand is, maar een verhaal met zoveel diepgang en lagen voorschoteld dat ik het voor geen goud had willen missen.
In de game speel je als een kloon die herinneringen van de zogeheten “Allmother” kan herbeleven. Op die manier puzzel je bij elkaar wat er in het verleden is gebeurd, wat er allemaal wel niet mis is met de wereld en wat jouw rol daarin is. Het wordt al snel een krankzinnige achtbaanrit.
Het is alleen de thematiek achter dat verhaal die me lang bij zal blijven. Het verhaal gaat namelijk net zo goed over migratie, familie en de rol die iemand heeft binnen een samenleving. En dat allemaal verpakt in een ijzingwekkend sci-fi verhaal dat je niet mag missen.
PlayStations geschiedenis heeft een speciaal plekje in mijn hart en Astro Bot wist binnen vijf minuten spelen dat plekje te vinden. Het nestelde zich in dat plekje en wist met ieder level een warme deken van nostalgische gevoelens over me heen te leggen. De verwijzingen naar oude PlayStation-games en personages waren zo tof om te ervaren.
Maar ondertussen was de platformactie zelf ook ontzettend sterk. Het maakt Astro Bot de ideale game om naar terug te gaan, want elk level tovert een lach op je gezicht. Zelfs al zijn die creatieve ideeën van bepaalde levels en power-ups wel heel vergelijkbaar met die van de Mario-games.
Er is geen game waarover ik dit jaar meer heb gesproken dan Balatro. Het is de ideale game voor onderweg. Het is de perfecte game die je er altijd even bij kunt pakken. En het is na al die uren spelen nog net zo verslavend als de eerste keer. Wanneer je door begint te krijgen dat je in deze deck builder het kaartdeck wil optimaliseren om zoveel mogelijk punten te verdienen, begint je nieuwe verslaving.
En daarvoor heb je dus geen poker kennis nodig. Want in Balatro werkt poker net wat anders. Elke joker heeft een andere kracht. En dan zijn er nog andere boosterkaarten die je kunt krijgen om zo combinaties te creëren die je binnen de kortste keren als een kaartspel-god doen aanvoelen. De video boven deze alinea's laat eigenlijk precies zien wat Balatro zo geniaal maakt.
Final Fantasy 7 is een game die zoveel geschiedenis met zich meebrengt. Het is de game uit m’n geboortejaar, dus de heisa rondom de release in 1997 heb ik nooit bewust meegekregen. Wel genoot ik als JRPG-liefhebber ontzettend van het spel, zelfs al speelde ik de game pas jaren nadat het ooit uitkwam en revolutionair was.
Maar van de Remake-games geniet ik nog meer. Zoveel maakt het tweede deel, Final Fantasy 7 Rebirth, dit jaar duidelijk. Het spel is gigantisch, zit vol geheimen en ook een paar kleine, persoonlijke frustraties. Ondanks dat is het één van de spellen waar ik dit jaar het meeste van genoot.
Hoewel het verhaaltempo niet hoog ligt in Rebirth is het de natuur buiten Midgar die me zo goed weet mee te nemen. Het nodigt uit om in de spelwereld te leven en deed ik, ondanks dat ik midden in de reviewperiode zat, met volle teugen. Waar ik ook maar een gaatje kon vinden, wilde ik lekker elke uithoek van de wereld uitpluizen.
En dan natuurlijk dat vechtsysteem, dat een heerlijke mix tussen turn-based en actief vechten weet voor te schotelen. Vijanden door midden hakken met Cloud, Tifa, Yuffy of één van de andere groepsleden. Ik kon er geen genoeg van krijgen en neig sterk naar een nieuwe playthrough om het allemaal dunnetjes over te doen.
Atlus-games zijn een lange zit. Metaphor ReFantazio is geen uitzondering op die regel. Wel is deze JRPG een stuk toegankelijker dan de Persona-reeks, die dezelfde geestesvader kennen. Dit spel stroomlijnt veel van de bekende mechanieken uit de Persona-reeks en beloont je daardoor rijkelijker.
Het turn-based vechtsysteem zit hierdoor beter in elkaar, want het is gemakkelijker om een tactisch plan op te stellen voor je kerkers vol monsters bestrijdt. De wisselwerking met het bouwen van banden met één van de vele zijpersonages werkt hierdoor ook beter. Elke keer dat je met iemand afspreekt, vordert de relatie en geeft dat weer een nieuwe perk op.
En dan is die gameplay nog niet eens het beste aspect van deze fantasy-RPG. Dat is het verhaal en de setting. Het betreft een wereld waarin de koning vermoord wordt en een wedstrijd losbarst om een nieuwe koning te kronen. Met dat politieke spelletje op de achtergrond is het aan jou en het team dat zich gaandeweg rond jou verzamelt om de prins van het koninkrijk te redden.
Het is een grandioos avontuur dat geen moment verveeld. Wat nog knapper is, is dat de verhalen met al die andere figuranten een diepere laag aan dat verhaal geven. En bij de thema’s die naar voren komen via dat verhaal. Tel daar de muziek bij op die 90 uur lang genieten is met ieder nummer en je hebt een game die wel mijn “Game of the Year” gekroond moet worden.
Natuurlijk zijn er nog veel meer games die in 2024 geweldig waren. Daarom kun je richting het einde van het jaar tal van listicles vinden, die hieronder voor je handig op een rijtje staan:
Wat een geweldig gamejaar was het weer. Hopelijk heb je er net zo van genoten als ondergetekende. Laat vooral in de reacties weten wat jouw favoriete game van het jaar is. Luuc is zeer benieuwd!