Top 10 beste games van 2021 volgens Luuc ten Velde

Als een jonge hond heeft Luuc ten Velde in 2021 ook weer flink wat games gespeeld. Maar wat zijn volgens hem de beste games van het jaar? Dat lees je nu in zijn persoonlijke top 10 beste games van 2021!

In deze lijst met beste games van 2021 zet ondergetekende de tien games waarvan hij dit jaar geen genoeg kon krijgen. Hoewel ik weet dat sommige titels gebreken hebben, kon ik ze simpelweg niet neerleggen. Iedereen heeft vast en zeker van titels dit jaar waarvan ze na tientallen uren nog steeds optimaal genieten. Laat me in de reacties weten welke games jouw favorieten van het jaar zijn!

We trappen deze lijst af met Far Cry 6, de nieuwste open-world game van Ubisoft. Ik was huiverig in aanloop naar deze game, maar begon naarmate de release dichterbij kwam begon ik toch zin te krijgen in de game. Vooral was ik huiverig doordat de game niet veel leek te veranderen, iets wat in mijn ogen wel nodig was.

Uiteindelijk is dit op verschillende vlakken wel gebeurd, maar niet altijd even goed. Het resultaat is een zeer vermakelijke game die helaas iets te veel last heeft van de Ubisoft-ziekte. De nadruk op verzamelen wordt alleen maar vergroot, wat de game onnodig oprekt en dat terwijl het verhaal onwijs tof is en het heerlijk is om lekker te schieten in Yara.

Kena Bridge of Spirits is een indrukwekkende game. Tenminste, als je weet dat de game is gemaakt door een indiestudio en dat dit de eerste game is die de studio ooit heeft gemaakt. De grafische pracht en praal wordt dan ineens veel indrukwekkender en als speler vergeef je sneller de wat simpele aspecten van de game.

Daarmee doel ik vooral op het design van Kena Bridge of Spirits. Dat doet denken aan games van de PS2-generatie, al vond ik dat persoonlijk niet zo erg. De game speelt namelijk heerlijk weg en doet me alleen maar meer uitkijken naar de volgende game van Amber Lab.

Returnal is de game die me mentaal dit jaar het meeste heeft bezig gehouden. De mysterieuze wereld wist me vanaf het eerste moment te grijpen en liet me niet meer los. Toch is het de gameplay zelf die me vooral zolang bezig hield. Housemarque heeft een game weten te creëren die fenomenaal speelt.

Waar de ontwikkelaar altijd al goed wist hoe een gameplay-loop spelers kon binden, doet de studio het nu ook in een 3D-wereld. Het resultaat is een game die simpelweg fantastisch speelt, maar soms te veel leunt op geluk. Soms kan dat laatste frustreren waardoor de game slechts op plek acht staat in mijn lijst.

De vernieuwde versie van Ghost of Tsushima Director’s Cut staat verrassend laag in mijn lijst. Ghost of Tsushima is namelijk zonder twijfel de beste game die ik dit jaar gespeeld heb, maar de game kwam oorspronkelijk natuurlijk vorig jaar uit. Dit jaar pakte ik de game pas voor het eerst op, waarna ik ook nog de Ghost of Tsushima Director’s Cut review op me nam.

De verlenging van het verhaal via Iki Island is dan ook fantastisch, net als de multiplayer modus Legends, maar helaas kan ik de game niet hoger op mijn lijst zetten. Het is immers een game waarvan het meeste plezier opgedaan wordt uit de wereld en het verhaal dat vorig jaar al beschikbaar was. Toch is de DLC (en de verbeteringen op de PS5) zo goed dat de game niet anders dan een plekje in mijn lijst heeft verdiend.

De Sinnoh-regio is mijn favoriete regio in de Pokémon-wereld en dus zijn Pokémon Diamond & Pearl mijn favoriete Pokémon-games. Remakes van mijn favoriete titels gaan er dan ook met de paplepel in en ondanks vele gemiste kansen staat de game hoog op mijn lijst. Wel valt de game door de gemiste kansen (een betere artstyle, missende onderdelen uit Pokémon Platinum) net buiten mijn top 5.

Toch heb ik alweer dik 50 uur in mijn tweede playthrough zitten en ben ik nog lang niet klaar. De remakes doen precies wat ze moeten doen, namelijk een nieuwe, betere plek geven om deze (in mijn ogen) klassiekers te spelen. Als Pokémon-fan kan ik niet om meer vragen, al was ik in mijn review toch best kritisch op de game.

Wie mij vorig jaar had gevraagd welke game er bij mij op één zou staan, had me horen spreken over Ratchet & Clank Rift Apart. Deze nieuwe actietitel van Insomniac Games leek baanbrekend te worden en een compleet nieuwe ervaring te bieden door nieuwe technieken die op de PS5 mogelijk waren. Deze verwachtingen werden deels waargemaakt, waardoor de game in mijn ogen toch een beetje tegenviel.

Dit had vooral ook te maken met de korte lengte van de game, al lagen mijn verwachtingen daar misschien iets te hoog. Toch is een vijfde plek in mijn lijst met beste games van 2021 nog steeds erg goed en ik heb dan ook enorm genoten van de game. Mocht je deze PS5-exclusive nog niet gespeeld hebben, raad ik aan om nog even te wachten tot de prijs wat lager is, want een toffe ervaring is het zeker.

Ik heb helemaal niets met Halo. Voor Halo Infinite heb ik een paar keer geprobeerd m’n voeten in deze vijver te waden, maar heel veel kon het me nooit boeien. Toch heeft Halo Infinite me binnen weten te slepen dankzij de verslavende multiplayer.

De gameplay van Halo Infinite is even wennen, maar speelt vervolgens zo onwijs heerlijk weg. Dit vertaalt zich dan ook naar de campaign die ik met plezier doorspeel en me vooral constant geïnteresseerd houdt door de wat meer open-wereld. Ik houd ervan om te verdwalen op Zeta Halo en gewoon lekker de wereld te ontdekken en doe dat dan ook met veel plezier!

Na jarenlang de Arkane Studios-games links te hebben laten liggen, heeft Deathloop me dit jaar omver geblazen. Deze action-adventure game wist me op slimme manier steeds door te laten spelen door op slimme wijze constant aan m’n mouw te trekken. Informatie vergaren is de sleutel tot succes in Deathloop en dat verzamel je dan ook constant.

Tel daar een onwijs leuke gameplay-loop bij op die toffe krachten mixt met een goede shotgun (of andere wapens) en je hebt aan mij een blije klant. Toch is het ook de interessante wereld en het toffe verhaal dat me constant bezig houdt. Keuzevrijheid is misschien wat minder groot dan dat de game je doet geloven en het einde is wat raar, maar dat neemt verder niet weg dat Deathloop fantastisch is.

Sinds de onthulling van Marvel’s Guardians of the Galaxy wist ik dat deze game iets speciaals zou worden. Iets in me zei dat deze game geweldig ging worden en wat ben ik blij dat Marvel’s Guardians of the Galaxy daadwerkelijk een fantastische game is. Een prachtig verhaal van Eidos Montreal dat de focus legt op de Guardians zelf heeft ervoor weten te zorgen dat dit mijn favoriete Guardians zijn.

Als mega-fan van het MCU is dat onwijs knap, maar het valt wel goed te verklaren. De game mixt Uncharted-gameplay met een Marvel-sausje. Tel daar een onwijs toffe soundtrack bij op en het is met recht één van mijn favoriete games van het jaar.

Je moet met een dijk van een game komen als je een fantastische Marvel-game van de troon wil houden van mijn lijst met beste games van 2021. It Takes Two doet dat op fenomenale wijze met een prachtig avontuur dat me van begin tot einde is bijgebleven. En dat terwijl ik de game samen met onze Roland Janssen zat te spelen.

Met een zuurpruim aan m’n zijde kon ik alleen maar genieten en zat ik met een grijns op mijn gezicht te spelen. Constant werd ik verbaasd door de gameplay die steeds een nieuwe richting insloeg. Dit in combinatie met diverse levels die alleen een creatief meesterbrein als Josef Fares weet te bedenken en het resultaat is een prachtige titel die iedereen moet spelen.

Waar The Last of Us Part II vorig jaar liet zien dat games een kunstwerk kunnen zijn, doet It Takes Two precies het tegenovergestelde. It Takes Two laat zien dat games voor iedereen zijn, waar creatievelingen ongestoord hun dromen waar kunnen maken en dat samenspelen zo onwijs waardevol kan zijn. Gamen draait om plezier en dit jaar is er in mijn ogen is er geen game die dat beter laat zien dan It Takes Two.

Nu 2021 op haar einde loopt is het weer tijd om terug te blikken. Dit jaar doet XGN dat met een scala aan artikelen over het beste van 2021! Houd de site in de gaten voor nieuwe lijsten met het beste van wat 2021 ons heeft gebracht!