De top 10 beste games van 2016 volgens Jimmy Kemkes

Jimmy kwam binnen lopen bij XGN: een video-achtergrond en een tikkeltje verlegen. Inmiddels is deze man een van de beste schrijvers binnen de XGN redactie. Hij kan toveren met zinnen! En hij gamet. Hij gamet veel! Dit is de top 10 beste games van 2016 volgens Jimmy Kemkes!

Elk jaar heeft wel een beetje zijn eigen trends als het gaat om games. 2016 heeft daarmee vooral in het teken van het terugkeren naar de geschiedenis gestaan. De ene na de andere remaster werd gelanceerd, maar ook werd er veelal gekozen voor een setting die zich in het verleden afspeelt. Alhoewel er niet bijzonder veel nieuwe IP’s zijn uitgebracht, mag er niet bepaald geklaagd worden over alle releases die het daglicht hebben gezien.

Ook ik heb dit jaar als een trouwe hond de PS4 en PC weer genoeg aandacht gegeven. De ene na de andere titel heeft mij tot in het holst van de nacht bezig gehouden, met maar heel af en toe een waardeloze game ertussen. Benieuwd welke spellen ik het meest gekoesterd hebt? Dan trappen we snel af met de eerste titel van mijn top 10 beste games van 2016!

De lijst der lijsten begint met op de tiende plek een game die dit jaar qua humor maar moeilijk geëvenaard wordt. Ik heb het hierbij over Shadow Warrior 2, een game die een zeer mondige protagonist in huis heeft. Ook de andere personages weten hun mannetje wel te staan, wat vaak hilarische momenten oplevert. Maar naast het dialoog, weet ook de gameplay zelf te overtuigen.

Met hypermoderne lasers of juist katana's hordes aan demonen te lijf gaan, klinkt niet bepaald verkeerd. In Shadow Warrior 2 was dit zelfs bijzonder bevredigend! Er zitten zelfs wapens in de game waarmee je torenhoge abominaties in pluizige konijntjes kan veranderen. Tijdens het spelen was het wel vaak oppassen geblazen, want zo'n knaagdier kon ook weer in een alles vernietigende killer rabbit transformeren! Shadow Warrior 2 heeft mij in ieder geval aangenaam weten te verrassen!

Japanse RPG's staan er vaak om bekend nogal wat problemen op de Westerse markt op te veroorzaken. Games zijn vaak te ingewikkeld voor de gemiddelde gamer of trekken totaal niet qua uitvoering. Toch zit er zo nu en dan reden tot hoop tussen. Voor mij kwam dat dit jaar in de vorm van God Eater 2 Rage Burst!

Als bekende met de anime serie leek het mij tof om ook zelf flink wat Aragami in de pan te hakken. Het verslaan van deze demonen bleek nog af en toe een flinke uitdaging. In combinatie met de uitgebreide personaliseringsopties was er, voordat ik het wist, een flink aantal uur aan gameplay voorbij geschoten. Nog even één gevecht? Nou, nog eentje dan!

God Eater 2 Rage Burst was naar mijn idee een flinke verrassing. Flitsende krachtmetingen en langdurige vriendschappen zorgden voor een toffe uitwerking die ook voor de Westerse markt aantrekkelijk kan zijn.

Op de achtste plaats in mijn top 10 beste games van 2016 weet Overwatch zich te vestigen. Dit is zonder twijfel één van de grootste hypes van de eerste helft van het jaar geweest. En daar is alle reden toe!

Ik was wel weer toe aan een nieuwe multiplayer uitdaging en daar presenteerde Overwatch zich op een dienblad van hulde. Al snel bleek het een spel te zijn dat ik niet voor eeuwig zou spelen, maar de tijd die ik er wel in doorbracht was prachtig. Vooral strijders als Tracer en McCree behoorden tot mijn arsenaal, waarmee complete teams weggevaagd werden. Samen met de Reaper of Souls uitbreiding van Diablo 3 heeft Blizzard een goede bijdrage geleverd aan mijn gameplay van 2016.

Far Cry Primal behaalde over het algemeen niet de resultaten die vorige Far Cry games in de zak wisten te knopen. Desalniettemin was het voor mij één van de beste spellen van het jaar, want wat heb ik mij onwijs vermaakt. Een beetje als holbewoner rondrennen om vijandige volkeren flink te straffen voor hun wandaden. Dit was mij een game wel!

Om eerlijk te zijn vond ik de setting wel interessant genoeg om over naar huis te schrijven. Alhoewel dat stomme oermens taaltje wel na een tijdje irritant begon te worden, maakte het temmen van beesten veel goed. Voor de rest wist de game zich niet bepaald te onderscheiden van vorige delen uit de franchise, maar in mijn geval vond ik dat juist alleen maar prettig. Ubisoft heeft hiermee niet het wiel opnieuw uitgevonden, maar alsnog een schitterende velg afgeleverd.

Het heeft net niet mijn top 5 bereikt, maar een zesde positie is ook niet bepaald verkeerd. De remastered versie van de eerste Modern Warfare heeft al de nodige uren gedraaid, waarbij zowel single- als multiplayer een greep naar de oude glorie is. Vanaf de aankondiging keek ik hier dan ook al enorm naar uit, want als er wel één game was die de perceptie van competitieve games voor de jonge Jimmy heeft geschapen, dan was het deze wel.

Na een gigantische download heb ik de singleplayer aan één stuk doorgespeeld, op veteran niveau natuurlijk. Dag twee was de platinum trophy al gescoord, waarna ik even de tijd nam om deze opnieuw beleefde ervaring te verwerken. Het nostalgie orgaan binnenin mij was wel weer even tevreden gesteld. Totdat de multiplayer uitkwam natuurlijk.

Op de dag van de release van Infinite Warfare was het niet de nieuwe game die gelijk uitgeprobeerd werd. Het podium was namelijk bedoeld voor de Modern Warfare Remastered multiplayer en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Alle mappen kende ik nog op mijn duimpje en ook de meest handige plekjes wist ik zonder moeite nog te vinden. Had de franchise maar het pad van eerste twee Modern Warfare games kunnen bewandelen, dan zou ook Infinite Warfare nog zoveel aandacht van mij krijgen.

Het mag wel duidelijk zijn welke multiplayer game de hoogste verwachtingen heeft gecreëerd aan het einde van 2016. Battlefield 1 is de absolute overwinnaar als het gaat om shooters, want wat een dijk van een release bleek dat te zijn! Ik heb al een tijd niet meer zo'n plezier gehad met een Battlefield game en dit wist echt alles te overtreffen. Sinds een lange tijd zat er zelfs een redelijke campagne bij!

De wapens voelen stroef, de voertuigen rijden als blikken soep en de setting gaat een gehele eeuw terug. Ja dit is het slagveld dat ik wilde zien. Ook al moet de Eerste Wereldoorlog een zeer vreselijke gebeurtenis zijn geweest, als setting voor een game was het dit jaar wel helemaal perfect. Een prima eerbetoon en een toffe onderbreking van al het futuristische geweld, Battlefield 1 is de bom.

Als ik terug blik naar mijn tijd met Total War Warhammer, dan is het eerste wat me te binnen schiet een onwijs gave perstrip. Op het platteland van Engeland door de Middeleeuwen wandelen, gevolgd door een speelsessie met de wonderbaarlijke strategiegame en een interview met Ian Roxburgh en Andy Hall. Als kers op de taart een banket zoals alleen koningen dat kennen, begeleid door volksmuziek en ridders. De game kon na al deze poespas eigenlijk niet meer teleurstellen.

Al snel bleek Total War Warhammer al mijn verwachtingen te overstijgen door een perfecte implementatie van Warhammer in de al lang meegaande strategie franchise. Elk volk voelde zo anders om mee te spelen en er was genoeg uitdaging aanwezig om de tanden in elke feature te zetten. Pure plezier en vernedering was het dan ook toen ik dacht online een kans te maken tegen andere spelers, waar ik al snel weer terug naar de realiteit geschopt werd. Gelukkig, na flink wat oefenen, heb ik de meeste tactieken wel onder de knie gekregen.

Ergens halverwege dit jaar liet ik Total War Warhammer toch weer een beetje links liggen om te focussen op de andere games die uitkwamen, totdat de Realm of the Wood Elves DLC zijn release kende. Ik heb mijzelf gelijk weer op alle content gestort die deze uitgebreide game te bieden heeft en beleef er nu nog meer plezier aan dan dat ik eerst deed. Total War Warhammer komt dan ook oprecht in mijn top 5 beste games van 2016

Op mijn derde plek komt het fantastische Final Fantasy XV. Als groot FF-fan keek ik dan ook al geruime tijd naar deze game uit en werd er na 10 jaar ontwikkeling toch een beetje gevreesd voor een faalpartij. Met een hand op mijn hart werd na mijn eerste paar uur al duidelijk dat dit gelukkig niet aan de orde was, maar wel dat ik tientallen uren van mijn leven kwijt zou geraken.

Final Fantasy XV is met stipt één van de meest actievolle games van de franchise, maar dat is ook niet zo vreemd want het komt haast met geen enkele voorganger overeen. Een snel combat systeem en de grafische pracht zorgt ervoor de franchise, naar mijn idee, nog makkelijk met de tijd meeloopt. Tel daar ook nog eens bij op dat je op Chocobo’s kan reizen en dat gigantische bossfights alom aanwezig zijn, en je snapt al waarom dit een topper is. Ik zal niet rusten voordat elke premiejacht met een zegen beëindigd is!

Heel stiekem ben ik eigenlijk wel een fan van alles wat met Bethesda te maken heeft. Op de één of andere manier weet het bedrijf altijd met games te komen die ontzettend tot de verbeelding spreken en honderden uren van je tijd afsnoepen. Bij mij gaat dit soms zo ver, dat ik rustig tot ’s ochtends vroeg door speel. Ik was dan ook zo blij als een kind dat voor het eerst naar Disneyland gaat, met de release van Dishonored 2.

Het Dunwall van de eerste Dishonored bracht al het nodige kippenvel, maar Karnaca als setting van het vervolg ging nog net een stapje verder. Elk level was net zo sfeervol, al dan niet sfeervoller, als de vorige. De game heeft mij bij mijn keel gegrepen en heeft mij zeker drie playthroughs in een week bezorgd, waarbij het experimenteren met de manieren om missies door te komen en ware uitdaging bleek te zijn.

Corvo was met het tweede deel in volle glorie teruggekeerd, maar ook Emily mocht er wel wezen. De femme fatale bracht genoeg verfrissing in de franchise toe, om repetitiviteit ten opzichte van het eerste deel tegen te gaan. Dishonored 2 is dan ook oprecht een game die ik enorm koester en waar, als de rook van andere releases een beetje opgetrokken is, nog wat expedities in uitgevoerd gaan worden.

Er kan er simpelweg maar één de beste zijn. De game der games van 2016 is voor mij dan ook Dark Souls III. Ik heb gedurende deze game meer gevloekt dan ooit tevoren, maar dat is alleen maar een graadmeter voor hoeveel plezier ik er aan beleefd hebt.

De ervaring van Dark Souls III was er één als nooit tevoren. Toegegeven lijkt het heel erg op zijn voorgangers en toch wist het een geheel verfrissende draai aan de franchise te geven. Alle goede punten waren in één game gestopt, waarbij eindelijk de multiplayer naar behoren is uitgewerkt. Hier heb ik dan ook nog vele tientallen uren in rondgedoold om andere nietsvermoedende spelers de stuipen op het lijf te jagen.

Zowel de meeste bazen als gebieden wisten erg veel indruk te maken. Ook al lukte het niet de eerste (of tiende) keer om alles tot een goed einde te brengen, was de aantrekkingskracht van wat je nog te wachten stond veel te groot om te laten schieten. Resulteerde dit in nog een keer dood, kon er vaak niks anders dan een glimlach op mijn gezicht getoverd worden. Dark Souls III is echt een topper van een game en gaat bij mij als eerste plaats van de top 10 games van 2016 de boeken in.