The Dig Review: Opgravingen in boek en op Netflix!

The Dig, naar het boek van John Preston, is naar het doek gebracht. Op Netflix zien we in de hoofdrollen Ralph Fiennes en Carey Mulligan. We lazen het boek én bekeken de film op Netflix.

Het verhaal speelt zich af in 1939, kort voor de Tweede Wereldoorlog, in Engeland. Edith Pretty (Carry Mulligan) woont in een landhuis in Suffolk, heeft haar man verloren en woont eigenlijk al een hele tijd op een flink landgoed vol met heuvels. Heuvels die mogelijk schatten zouden kunnen bevatten, mits ze niet allang leeggeroofd zijn. Ze neemt contact op met een soort van amateurarcheoloog (Ralph Fiennes) om te beginnen met graven.

Het boek is geschreven door John Preston, die eerder verantwoordelijk was voor de titel A Very English Scandal. De verfilming van The Dig is inmiddels een van de best bekeken films op Netflix. Het spannende element in zowel het boek als de film zit hem in de vraag of er daadwerkelijk wat opgegraven gaat worden, maar dat zie je natuurlijk al van mijlenver aankomen. Natuurlijk! De vraag is alleen wat er precies opgegraven wordt en hoeveel dat waard is.

Het is veel waard, want zo zal blijken, gaat opeens vroeg of laat zich iedereen ermee bemoeien. En het ergste is dat dit verhaal gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Er bestond ooit echt een amateurarcheoloog, Basil Brown – google maar eens. En eigenlijk doe je hem daarmee te kort, want zonder hem was deze schat van ongekende waarde nooit gevonden.

Enfin, wat er gebeurt is dat al snel veel meer mensen in de gaten krijgen dat er meer dan alleen konijnenholen in de heuvels liggen bij mevrouw Pretty. Binnen no time, terwijl de echte oorlog nog moet beginnen, ontstaat er nog net geen oorlog tussen allerlei archeologen. Het Brits museum wil al snel zijn neus in de zaak stoppen en de vraag is van wie de schat überhaupt is. Thema’s die aangeboord worden in zowel het boek, alsook de film zijn jaloezie, liefde en ambitie.

Hoewel de twee hoofdrollen weggelegd zijn voor mevrouw Pretty en Basil Brown, ontmoeten we diverse personages. Zo is er de zoon van mevrouw Pretty, Robbert. Hij vindt de opgravingen maar al te interessant en is eigenlijk het enige kind in de constante grote mensenwereld. Een andere belangrijke rol is weggelegd voor Peggy Piggott, een archeoloog, die getrouwd is met Stuart. Het is alleen wel snel duidelijk dat hun huwelijk draait om gemeenschappelijke interesses, want elke keer als zij toenadering zoekt tot haar eigen man, gebeurt er op lichamelijk vlak helemaal niets. Tot grote teleurstelling van haar.

Het mooie is dat Preston dit in zijn boek prachtig weet te omschrijven: ‘Maar toch denk ik dat ik iets verkeerd doe. Dat ik Stuart op een essentieel punt teleurstel. Ik weet niet of het mijn lastige karakter is of mijn uiterlijk, of allebei. Ik wil zo graag dat hij me aantrekkelijk vindt dat het averechts werkt. Ik stoot hem af.’

Als kijker van The Dig op Netflix weet iedereen binnen no time dat dit alles behalve met Peggy zelf te maken heeft.

Maar dat is weer het voordeel van een boek: bepaalde spanningen worden op een andere manier opgebouwd. Alleen al de structuur is interessant. Preston heeft er namelijk voor gekozen om diverse hoofdstukken vanuit bepaalde personages te vertellen. Zo stappen we als lezer eerst in de huid van Basil Brown, later Edith Pretty, weer later Peggy Piggott en aan het einde als epiloog, Robbert die dan volwassen is geworden. Het biedt net even wat meer inzicht in bepaalde dingen dan dat de film dat doet. Al moet gezegd worden dat de film een stuk onderhoudender is dan het boek. De muziek is mooi, de shots zijn fraai gefilmd en het acteerwerk is van dusdanig hoog niveau dat je steeds geboeid bent om door te kijken.

Van het boek kan helaas niet hetzelfde gezegd worden. Preston heeft af en toe prachtige poëtische uitspraken in zijn boek staan, maar er staan toch ook grotendeels stukken in die weinig betekenisvol lijken te zijn. Een beetje saai zelfs. Al is het voordeel wél dat je door het lezen van het boek veel beter in de gaten hebt wat er precies qua schat wordt opgegraven en al helemaal hoe bijzonder dat is. In de film zie je soms wat shots en wordt weliswaar gezegd uit welke tijd de opgraving komt, maar het boek geeft veel meer details weg en dat is waardevol om het gehele verhaal beter te begrijpen. Toch is de The Dig op Netflix wat ons betreft meeslepender dan het boek, al was zonder dit boek de film er nooit geweest.

Uiteraard zijn er verschillen bespeurbaar in de film op Netflix in vergelijking met het boek en dat is logisch, gezien een verhaal nooit één op één wordt overgenomen. Bepaalde relaties komen in de film niet helemaal goed uit de verf en zal je beter begrijpen als je het boek leest. In dat opzicht heeft het boek een absolute meerwaarde. Het boek brengt bijvoorbeeld veel beter in kaart wat de relatie is tussen Basil Brown en zijn vrouw, die in de film niet zo’n belangrijke rol lijkt te hebben, maar toch wel degelijk belangrijk voor hem is. En zo zijn er nog wat situaties die net even beter of anders belicht worden.

Al met al is The Dig een spannend en vooral bijzonder verhaal om mee te krijgen, of dat nou via Netflix is of via het boek. Door de Netflix film gaat alles veel meer leven en zie je voor ogen om wat voor maffe situatie het gaat en hoe eigenlijk een hele betekenisvolle man al snel buiten spel wordt gezet. Mocht je de film gezien hebben en meer willen weten, is het een idee om het boek te lezen. Dat heb je met 238 bladzijden wel in een dagje uit. Andersom geldt dat als je het boek eerst gelezen hebt, de film misschien niet zo heel veel toevoegt, behalve dat alles misschien iets meer tot leven komt. The Dig is in ieder geval een interessant waargebeurd verhaal.