Waarom moeten veel games in 2015 een open wereld hebben?

Mirror’s Edge, Metal Gear Solid en zelfs Ghost Recon; drie beroemde gameseries die enorm van elkaar verschillen. Toch hebben ze allemaal een ding gemeen, dat inmiddels op een trend begint te lijken: iedere game wil tegenwoordig een open wereld hebben, terwijl dat helemaal niet nodig is.

De komst van de nieuwe generatie consoles lijkt vooral een ding met zich meegebracht te hebben: door de krachtigere PlayStation 4 en Xbox One is er voor ontwikkelaars ineens genoeg ruimte om een gigantische open wereld in te bouwen, waarin spelers vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen.

In sommige gevallen pakt dat goed uit. The Witcher 3 bijvoorbeeld, die in tegenstelling tot het tweede deel niet meer geplaagd wordt door losse hoofdstukken waarin je vast zat in een bepaald gebied, waar je na afloop nooit meer naar terugkeert. Nu heb je de kans om een enorm gebied te ontdekken, dat gevuld is met spannende side-quests en ontelbaar veel dingen om te doen.

Ook games als Fallout 4 en de eerstvolgende The Elder Scrolls-game zullen ongetwijfeld de krachtigere consoles benutten om een nog geloofwaardigere open wereld neer te zetten. Deze games zijn echter voor dit soort gameplay gemaakt, terwijl wij ons afvragen of dit bij Mirror’s Edge en Ghost Recon ook zoveel toevoegt.

Een groot stuk land om te ontdekken wil namelijk helemaal niet zeggen dat je game daardoor beter wordt. In de meeste gevallen voeg je in ieder geval wat uren aan de gameplay toe omdat de speler van A naar B moet rijden. Neem Mirror’s Edge bijvoorbeeld. De losse missies waarin die game was opgedeeld waren perfect om snel nogmaals te spelen, als een soort tijdraces, om te zien hoe snel je een level door kon rennen.

Nu deze missies in Catalyst verspreid liggen over een enorme stad, is het een stuk lastiger om missie 1 en missie 8 snel achter elkaar te spelen, en is het de vraag of dit überhaupt mogelijk is. Op de E3 gingen we al aan de slag met de game, en voorlopig lijkt het erop dat de open wereld slechts een manier is om wat kleine side-quests in de game te stoppen, zoals een graffiti tag op een bord spuiten of een stel bewakers te slim af zijn.

Ongetwijfeld meer content dus, maar lang niet alle games hoeven met dit soort zij-opdrachtjes volgestopt te worden. De campaign van Call of Duty spelen we bijvoorbeeld al jaren met plezier uit, omdat het afzonderlijke missies zijn die zich afspelen in allerlei verschillende omgevingen. Daarnaast ben je er binnen een uur of zeven klaar mee, en dat is precies lang genoeg.

Ondertussen lijkt zelfs Nintendo onder de druk van deze trend te bezwijken en slaat de nieuwe Zelda ook de weg in met een gigantische open wereld, wat nogal de nodige extra ontwikkeltijd met zich meebrengt (of zouden ze hem stiekem bewaren voor de NX?). Nu heeft Zelda natuurlijk altijd al een wereld gehad die de verschillende dungeons aan elkaar verbond, maar meer dan een ‘overworld’ waarin je binnen een paar minuten van A naar B rijdt was dit niet.

We zagen het al een keer eerder in The Wind Waker: en daar pakte het geweldig uit. Zolang een ontwikkelaar een duidelijke visie heeft, en de tijd neemt om een wereld te vullen met interessante content, kan de stap naar een open wereld een geweldige zijn. Laten we dus hopen dat alle games die er dit jaar ook voor vallen het niet alleen doen omdat het kan, maar omdat het ook echt iets aan de game toevoegt.