GTA V - Drie dagen op pad met Trevor

Wij kunnen sinds afgelopen dinsdag aan de slag met het nieuwe Grand Theft Auto V. In deze game speel je als drie unieke personages: Michael, Franklin en Trevor, allemaal met hun eigen trekjes. Wat deze mannen allemaal beleven in Los Santos, kun je hier lezen in hun dagboek.

Eerder keken wij al naar drie dagen uit het leven van Michael en Franklin, vandaag is het tijd voor het laatste deel uit de serie; drie dagen uit het leven van onze gestoorde hillbilly Trevor.

Lief Dagboek,

Toen ik vanochtend wakker werd in mijn besmeurde witte T-shirt, vond ik het wel eens tijd om een keer wat nieuws te kopen. Ik mag dan in een vervallen camper leven, maar dat wil nog niet zeggen dat een man er als een zwerver uit hoeft te zien. In mijn kenmerkende enthousiasme trok ik een 'redneck' uit zijn truck om vervolgens naar de eerste de beste kledingwinkel te rijden. Zo kieskeurig ben ik niet, ik bedoel maar: in iedere winkel liggen mooiere kleren dan degene die ik nu aan heb. Eenmaal aangekomen bij de winkel opende ik mijn portemonnee om te kijken hoeveel ik uit kon geven aan een flitsend pak, als ik de inhoud van mijn beurs mocht geloven zou ik alleen een stel nieuwe sokken kunnen kopen. Tijd om in een zo kort mogelijke tijd belachelijk veel geld te verdienen dus.

Nu weet jij, lief dagboek, als geen ander dat als ik iets graag wil, het me ook in honderd procent van de gevallen lukt, het feit dat ik een shotgun mee had genomen hielp natuurlijk ook mee. Zelfs in de woestijn verkiezen mensen gelukkig hun leven voor hun dollars (op die ene boer na die het dan ook met zijn leven moest bekopen), zodat ik na een uurtje mensen beroven genoeg bij elkaar gesprokkeld had voor dat ene prachtige oranje pak. Waarom ik de winkel niet beroofd heb? Jeetje dagboek, dat je dit durft te vragen. Jij zou als geen ander moeten weten dat ik niets liever doe dan het stimuleren van de economie. Geld moet rollen, of dat nu over de toonbank of over een lijk is, maakt me niet uit. Ik kan nu al niet wachten totdat ik morgen iedereen op ons trailerpark kan laten zien hoe flitsend ik eruit zie.

18 september 2013
(^(^&#!*&!(!, DAGBOEK,
Dit geloof je niet, maar toen ik vanochtend wakker werd, lag ik middenin de woestijn. In een jurk. EEN JURK, waar is mijn prachtige oranje pak gebleven waarmee ik de blits zou gaan maken. Ik dacht nog zo voordat ik gisterennacht die pillen nam: "Doe eerst je nieuwe kleren uit Trevor, straks gebeurt er nog iets mee." Eigenwijs en lomp dat ik ben heb ik dit natuurlijk niet gedaan, en kijk eens waar me dat heeft gebracht: in een roze. JURK. Tot overmaat van ramp had ik geen idee waar ik was, dus ben ik naar de eerste auto gelopen die ik zag rijden. De bestuurder wist echter niet hoe snel hij het gaspedaal in moest trappen om op de vlucht te slaan, iets dat ik best gek vind: ik bedoel, hoe gevaarlijk kan een kalende man van middelbare leeftijd in een jurk zijn, die met een shotgun in zijn handen naar je toe komt lopen? Mensen zijn tegenwoordig overal maar bang voor dagboek, dat is het probleem.

Ik mag trouwens hopen dat die angsthaas blij is met zijn keuze, want er kleeft nu ook bloed aan zijn handen. Dankzij zijn absurde reactie heb ik namelijk gedwongen een oud opaatje van zijn scooter af moeten schieten om zijn kleren te jatten, waarna ik vier auto's in de fik heb gezet. Oké, die vier auto's waren misschien meer mijn eigen schuld. Toen ik weer terugkwam bij mijn oude vertrouwde bouwval van een camper zag ik een verdacht papiertje op de deur hangen met de tekst "mooi pak, sukkel", een komisch maar zinloos briefje, ware het niet dat de leeghoofdige schrijver het op de achterkant van een transactiebon had geschreven waar zijn naam en telefoonnummer op staan. Morgen gaan we even een bezoekje brengen aan deze meneer.

19 september 2013
Zo. Dagboek.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: vandaag was een betere dag dan gisteren. Al zegt dat natuurlijk niet heel veel. Ik ben in ieder geval gewoon in mijn eigen bed wakker geworden, zonder vrouwenkleren. Veel tijd om me druk te maken over mijn outfit had ik vandaag niet: het was immers tijd om achter de kledingdief aan te gaan die zo dom was om een briefje met zijn naam op mijn voordeur achter te laten. Met een honkbalknuppel op mijn passagiersstoel vertrok ik richting een nabij gelegen dorpje waar hij zou moeten leven.

Terwijl ik onderweg naar wat countrymuziek op de radio luisterde, reed ik langs een vliegveld. Zoals je weet ben ik een volleerd (afgekeurd) piloot, dus waarom ook niet. Ik klom in een prachtig rood vliegtuig en zette koers richting het adres van de kledingdief. Toen zijn huis langzaam maar zeker dichterbij kwam, groeide ook de woede in mij. Ik vind mezelf best een kalm persoon, maar mensen die dingen stelen, daar word ik ongelofelijk razend van. Voor ik het wist vloog ik op maximale snelheid, met mijn neus richting het dakraampje van het huis, richting mijn gezworen vijand. Net voordat mijn rode vliegtuig zich in het dak zou boren sprong ik uit het vliegende voertuig. Ik kwam precies terecht in een heerlijk zachte berg met hooi, die perfect mijn val brak, precies zoals ik wel eens gezien heb in één of ander computerspel. Dat oranje pak kan me gestolen worden. Ik jat wel een andere (duurdere) uit de kledingkast van Michael.