Destiny Bèta: Dagboek 4 - Ongekend teamwork

Terwijl wij onze eerste stappen zetten in de bètaversie van de wereld van Destiny, ontwaakt ons personage in een wereld die hij niet herkent. Volg zijn avonturen vijf dagen lang in ons Destiny dagboek.

Met mijn Crucibleprestaties nog vers in het geheugen vlieg ik over planeten, op zoek naar nieuwe dingen om te doen. Omdat mijn ruimteschip pas op 9 september nieuwe locaties kan bereiken, is het knap lastig om nog uitdagingen te vinden op aarde.

Net als ik bezig ben met het helpen van wat andere Guardians door wat aliens een kopje kleiner te maken, krijg ik een melding binnen via mijn koptelefoon. Een satelliet is zojuist op een paar honderd meter van mij neergestort en de data die daarop staat zou een belangrijke rol kunnen spelen in de strijd tegen The Fallen.

Zoals ik al had verwacht wemelt het meteen van Fallenverkeer in het luchtruim. Vanuit het niets verschijnen er reusachtige groene ruimteschepen, gevuld met bloeddorstige monsters die dolgraag eens een kijkje nemen naar dat neergestorte object. Terwijl mijn motortje vanuit het niets naast me verschijnt, schieten links en rechts al twee Guardians voorbij.

Onderweg naar de crash site spookt er vanalles door mijn hoofd. Tot nu toe was ik altijd degene die de Fallen aanviel. Op mijn manier en wanneer het mij uitkwam. Dit is een heel ander verhaal. Ze zijn voorbereid, weten dat we eraan komen en dat we die satelliet niet zomaar opgeven.

Wat ik aantref als ik aangeracet komt verbaast me dan ook weinig. Diepe kraters in de grond verraden de bommen en granaten die hier zijn ingeslagen en als ik afstap struikel ik bijna over de speederbikes die her en der geparkeerd staan. Overal zitten Guardians klaar voor de inkomende aanval.

Aan de blinkende vizieren te zien, zitten er in de bomen Hunters verscholen, Warlocks vormen met hun magische krachten de achterhoede en de Titans staan met hun logge harnassen vooraan. Iedere keer als de paarse bommen naar beneden vallen duiken de linies ineen, grote rotsen dienen als bescherming en een oud gebouwtje met een stevig stalen dak is ineens onze beste vriend.

Zodra de Fallen hun voeten aan de grond hebben keert het tijd direct. We mogen dan geen experts zijn in het neerhalen van ruimteschepen, als het op het mikken op hoofden komt dan zijn er geen beteren. Met oorverdovende knallen schieten de Hunters salvo na salvo op de rennende vijand af.

Pas als ze binnen handbereik zijn komt de ware kracht van de Titans naar boven. Met brute zwaaibewegingen meppen ze de ene na de andere alien naar de grond. Ondertussen vliegen er paarse lichtbollen over ons hoofd van de Warlocks die even verderop ontploffen en meerdere vijanden hulpeloos laten rondbungelen.

Ik draag mijn steentje bij door al mijn munitie op de klaarblijkelijk oneindige stroom aan razende Fallen te legen. In het begin nog zorgvuldig, daarna schiet ik op alles wat beweegt. Dit teamwork voelt in ieder geval geweldig. Met mensen die ik voorheen nog niet kende sta ik nu schouder aan schouder, te knokken voor onze levens.

Het is bijna jammer als de laatste Fallen van een berg af wordt geschopt door een enorme Titan. In één keer is het rustig, totdat we doorkrijgen dat de missie geslaagd is. Een gezonde dosis ruimtegeld komt onze kant op, maar dat kan me op het moment gestolen worden. Dit gevoel van teamwork dat ik vandaag ervoer zal me nog lang bijblijven.