Column: Is het einde van de ellenlange open-world game nabij?

Een lange tijd leek het erop dat nieuwe games verplicht een open wereld moesten hebben en een verhaal van tientallen uren. Maar is het einde van die ‘verplichting’ in zicht?

Ter voorbereiding van Warhammer 40,000: Space Marine 2, besloot ik vorige week om nog eens het origineel te spelen. De games die zich focussen op de brede en boomlange supersoldaten staan niet bekend om hun diepgaande verhalen, maar omdat het verhaal van Captain Titus van de Ultramarines doorgaat in de sequel, wilde ik wel even op de hoogte blijven. Bovendien wist ik dat de eerste Space Marine geen superlange campaign heeft.

Na een paar avondjes en een ontspannen zondag, zag ik de credits voorbij rollen. Precies op tijd klaar voor Space Marine 2. Maar terwijl ik naar andere namen keek die meegeholpen hebben aan de ontwikkeling van de shooter, bedacht ik mij dat ik een game met grotendeels lineaire levels en een gefocust verhaal wel even heerlijk vond.

De laatste jaren zijn we namelijk gebombardeerd met games die 30, 40, 50 of meer uur nodig hebben om bij het einde van het verhaal te komen. Dat is absoluut niet erg, zo heb ik bijvoorbeeld intens genoten van de ruim 100 uur die ik in Elden Ring en de uitbreiding heb gestoken. Maar het wordt wel een probleem als bijna elke game die uitkomt zo lang is.

Eén van de oorzaken dat de gemiddelde game zo lang is geworden, komt door de open wereld die tegenwoordig in talloze games wordt gestopt. Naast een main story moeten er dan immers ook een berg sidequests, activiteiten en andere dingen gestopt worden om je bezig te houden.

Bij veel games bekruipt mij alleen het gevoel dat die open wereld nergens voor nodig is. Dat het alleen maar is toegevoegd om aan de wensen van spelers te voldoen. Grote werelden zijn cool om te verkennen en met een lange speelduur voelt het meer aan alsof de game het prijskaartje van 60, 70 of 80 euro waard is.

Neem bijvoorbeeld Star Wars Outlaws. Ik heb mij prima vermaakt met de game en de locaties die je kan bezoeken zien er prachtig uit. Had de game alleen ook gewerkt als een meer lineaire titel? Zeker. De missies zelf, waarin je elke keer een basis moet infiltreren, zijn veelal lineair en de open wereld voegt niet heel veel toe.

Dezelfde soort games waren vroeger veel meer lineair. Typische stealth games zijn bijvoorbeeld Splinter Cell en Thief. Beide franchises zijn door de jaren heen sterk veranderd, maar veelal wordt je in lineaire segmenten geplaatst of een groot level waar je wat meer keuzevrijheid hebt. Het komt bij lange na niet in de buurt van een open-world game.

Ik ben ook niet de enige die een beetje klaar is met games die kunstmatig worden uitgerekt qua speelduur. Op social media en fora is steeds meer kritiek op games die als ‘moetje’ een open wereld toevoegen of allerlei sidequests erin gooien om spelers langer aan de game gebonden te houden. En dan zijn er natuurlijk ook nog de live-service games waar veel mensen klaar mee zijn. Zie bijvoorbeeld Concord, Suicide Squad: Kill the Justice League en XDefiant.

Ondertussen is er de laatste tijd juist meer waardering voor games die wat korter zijn. Niet langer is een campagne van 10 tot 15 uur een minpunt, het is juist een pluspunt. Kijk bijvoorbeeld naar de positieve ontvangst van Warhammer 40,000: Space Marine 2, Prince of Persia: The Lost Crown en helemaal Astro Bot. Laatstgenoemde is qua cijfers de best beoordeelde game van 2024 en die game biedt een old school Mario 64-achtige ervaring.

Tel daar ook nog eens alle remakes op van klassiekers - zoals Paper Mario: The Thousand-Year Door, Braid en Silent Hill 2 - en het is een duidelijk signaal. Niet alleen ik, maar meer gamers snakken naar een meer oude aanpak van games. Hopelijk volgen andere uitgevers het voorbeeld.