Call of Duty: Van WOII naar de moderne strijd

Met Call of Duty 2 zette Infinity Ward zich op de kaart als ontwikkelaar. Nog nooit hadden de gruwelheden van een oorlog er zo realistisch uitgezien. Opstuivend stof, dikke rookpluimen en vooral veel lijken; het was alsof we er zelf waren. Toch begon er wel wat te knagen bij de meeste mensen. Waren we niet een beetje uitgekeken op het eindeloos neermaaien van Duitse soldaten of het opblazen van wéér een Tiger Tank? Om maar te zwijgen over Normandië.

Het antwoord leek een korte ‘nee’ te zijn met Call of Duty 3 in het vizier. Alleen was het ontwikkelaarsstokje overgedragen aan Treyarch, die verder borduurde met de formule die in Call of Duty 2 was vastgelegd. De Xbox 360 en PlayStation 3 stonden nog in kinderschoenen in die periode en een echt toffe WOII-shooter hadden we toentertijd nog niet. Eigenlijk was er wel iets nieuws nodigs.

De grootste verrassing kwam echter pas één jaar later, eind 2007. Infinity Ward had de teugels weer overgenomen en deed ineens iets drastisch: geen Tweede Wereldoorlog meer. Er ging een grote shock door de achterban van Call of Duty, want waarom verlaat je de Tweede Wereldoorlog? Er waren nog zoveel digitale Duitsers af te schieten! ‘Nee’, zei Infinity Ward, het is tijd voor een hedendaagse oorlog. En zo komen we uit bij Modern Warfare.

Rondsluipen door een modderig landschap in Frankrijk, terwijl onze Oosterburen naar jou speuren en ondersteund worden door vier van die benzineslurpende tanks. Op de grond liggen was nog nooit zo spannend geweest, totdat Modern Warfare langskwam. De missie ‘All Ghillied Up’ zal bij de meeste gamers wel een belletje doen rinkelen. Als Captain Price kruip je door het gras, terwijl de verlaten spookstad Pripyat – van de nucleaire ramp Tsjernobyl – in je ooghoeken opduikt. Dat was spanning, dat was pas sensatie.

Het is slechts één van die voorbeelden van een zinderende singleplayer ervaring. Over het algemeen gezien wordt deze campagne ook beschouwd als de beste singleplayer in de Call of Duty reeks. De daaropvolgende missie - ‘One Shot, One Kill’ voor de geïnteresseerden – was ook zo bloedstollend en zenuwslopend, dat je na deze missie wel even een paar keer flink zuchtte.

Verandering van spijs doet eten en dat merkten we bij Modern Warfare. Weg waren de simpele schietijzers als de Tommy Gun en de Walther PPK, hallo hedendaagse kogelafvuurders Barret 50.Cal, AK-47’s en de M4A1. Het klonk oorverdovend mooi en het deed ons geeneens terug verlangen naar die oude tijd met simpele wapens.

Qua mond openvallende stukjes hadden Call of Duty 2 en 3 niet echt noemenswaardige scènes. Modern Warfare had die stukjes wel. Denk maar eens terug aan het moment dat er een nucleaire bom afgaat in Iran en dat jij in je helikopter ineens de bom af ziet gaan. Mede-helikopters die langs je heen zeilen, soldaten die als lappenpoppen uit het toestel vliegen en een gigantische stofwolk die op jou afstuift. Het begin van het einde.

Dat einde is misschien nog wel imposanter dan het hele spektakel wat ertoe leidt. Als Paul Jackson kruip je het verwrongen wrak van de helikopter in om een gigantische paddenstoel in de lucht te zien. Jackson ademt zwaar en sterft langzaam, iets wat je zelf ook wel weet. Met open mond zit je naar de televisie te staren, benieuwd wat je moet doen. Dan blijkt ineens dat je nog even rond kunt kruipen, totdat je ineenstort en het verhaal voor jou voorbij is. Voorbij met Paul Jackson welteverstaan.

Het verhaal van Modern Warfare is ook een stuk spannender en realistischer dan haar voorgangers. Ja, de geschiedenis, dat weten we nu wel. Politiek correct zijn qua geschiedenis correct zijn is logisch, maar waar is de inspiratie? We waren toe aan iets nieuws, iets spannends en enerverends. Waar is de fantasie?

Daar komt Modern Warfare inspringen. Met een zeer indrukwekkende openingsscène word je als president van een kleine oliestaat neergeschoten door Al-Asad, de leider van een groep ultra-nationalisten in Rusland. Het land van de wolf is in totale chaos door een burgeroorlog tussen de regering en de eerder genoemde groepering.

De Verenigde Staten bekijken het vanaf de zijlijn en beslissen daarna dat het tijd is om humanitair op te treden en het land binnen te vallen. Jij bent Soap MacTavish en krijgt de taak om Al-Asad op te sporen, terwijl de rest van de wereld toekijkt. De zoektocht brengt je langs diverse landen, terwijl je ook meerdere soldaten onder je knoppen krijgt.

Het derde deel introduceerde een leuke multiplayer, maar van bijzonder hoge klasse was het niet. Call of Duty 4 pakte het online gedeelte op en kneedde het tot iets perfects. Halo 3 stelde in die tijd een beetje teleur qua online, maar Modern Warfare had iets unieks. Je bleeft het maar spelen, omdat je dan een nieuw wapen of nieuwe perk vrij kon spelen. De verslavingsfactor was intens hoog.

Met die perks erbij had Infinity Ward goud in handen. Net wat sneller kunnen herladen, oneindig kunnen sprinten of twee primaire wapens kunnen dragen; het kon ineens allemaal door de perks. Maar het eindige daar niet mee, aangezien we ook ineens 'Kill Streaks' hadden. Drie kills, een UAV. Zeven kills een helikopter, die van boven dood en verderf zaait. De drang om zoveel mogelijk kills achter elkaar te krijgen was enorm.

Modern Warfare had het qua mappen ook perfect voor elkaar: het met schipcontainers volstaande Shipment, sniperlievelingetje Bloc, het verwoeste Ambush of het snelle Backlot. Iedere fan heeft zo zijn eigen favoriete map - je kunt hier nog stemmen voor je favoriet! - maar we kunnen het eens zijn dat de mappen in Modern Warfare briljant in elkaar zaten.

De verandering van de Tweede Wereldoorlog naar een moderne oorlogssetting heeft de serie veel goed gedaan. Treyarch probeerde een jaartje later ook gedeeltelijk vernieuwend te zijn, door de setting van de oorlog naar Azië te halen met World at War, maar slaagde daar niet bijzonder goed in. De rest van de route kennen we nu allemaal wel, tot aan Ghosts toe. De vraag voor later is: zou Infinity Ward – of zelfs Treyarch – weer zo’n drastische verandering kunnen maken?