De beste games van 2019 volgens Theo Weber

2019 is bijna afgelopen en dat betekent dat we de beste games van 2019 op een rij zetten. Ook ondergetekende heeft zich gebogen over een lijst met de beste games van het jaar en daar zijn we uitgekomen. Dit zijn de beste games van 2019 volgens Theo Weber.

Ik trap mijn lijst af met een game uit de stal van Square Enix. De game is niet helemaal uit 2019, maar begon eigenlijk al in 2018. Het complete verhaal rondom Sean en Daniel is pas in december 2019 afgerond en ontwikkelaar DONTNOD deed dat met een knal. Wat een einde had deze game zeg en wat wist de ontwikkelaar weer een goed verhaal te vertellen.

Althans onder aan de streep dan, want van de vijf afleveringen die de game kent vond ik er twee beduidend minder interessant. Met name de derde aflevering had voor mij interessanter gemogen. Door deze mindere delen zakte de game al wat in mijn top tien lijst. Los hiervan zit het hele seizoen vol keuzes die je moet maken. Waar in Life is Strange en Before the Storm die keuzes veel sneller impact hadden, is dat nu niet zo. Pas aan het einde worden de eindjes aan elkaar geknoopt en dat vind ik erg jammer. Een tiende plek it is!

Hoe zou het leven zijn als je een lief, klein vlindertje was? Nou, vast niet zoals Flutter Bombs het afschildert. In de indie game die je met maximaal vier mensen kunt spelen ben je een fladderen vlindertje. Maar je hebt ongetwijfeld iets verkeerds gedaan, want je wordt aan alle kanten belaagd door wespen, spinnen en andere dieren.

Het doel in Flutter Bombs is knallen op de hordes aan vijanden die jou belagen. In elk level wordt dat moeilijker, maar ook steeds leuker. Ik heb zitten smullen van deze game, maar eerlijk is eerlijk: op een gegeven moment wordt het geheel wat eentonig. Toch is Flutter Bombs goed voor de negende plek in mijn top tien van 2019.

Gears of War was ooit mijn favoriete franchise op de Xbox 360. Rondrennen met een kettingzaag en gekke gasten in stukken achter laten. Het was bijna een hobby. Intussen is Gears of War veel meer geworden dan een simpele shooter, want op het gebied van verhaal gaat de game steeds dieper. En met succes. Waar Gears 1 nog over de oorlog met de Locust ging, mogen we in Gears 5 ontdekken dat de game wendingen kan verzorgen die niet zouden misstaan in een goede televisieserie.

Maar Gears 5 heeft ook een flink minpunt wat mij betreft. Toen ik voor de zoveelste keer op de Skiff moest stappen was ik er wel een beetje klaar mee. Het 'lineaire' in de game vond ik tenslotte juist zo lekker dat ik ervan bleef smullen. Ondanks dit is Gears 5 een titel die niet mag ontbreken in mijn lijst. Al had deze veel hoger kunnen staan dan de achtste plaats.

Post-apocalyptische werelden spreken mij wel aan. Of het nou met zombies, mutanten of gewoon met gekkies is. Het is gewoon tof om in een wereld rond te lopen a la Mad Max. Als die wereld dan ook nog eens bevolkt is door 100 klonen van Keith Flint en allerlei ander gespuis om af te maken, ben ik om.

Toen ik Rage 2 speelde heb ik geen enkel moment meer aan het eerste deel gedacht. De grauwe kleuren maakten plaats voor felle neon tinten en de wereld biedt ineens een hele berg activiteiten die onderaan de streep te maken hebben met gekkies afknallen. Het is daarbij heerlijk om chaos te veroorzaken in de game. Heerlijk genoeg voor een zevende plaats in mijn top tien.

Capcom games. Negen van de tien keer eet ik ze echt op. Zeker als het om Devil May Cry titels gaat. Toen Devil May Cry 5 aangekondigd was voelde ik me dan ook een kind in een snoepwinkel. Eindelijk een nieuw deel waarin weer lekker gehakt mag worden gemaakt van demonische gedrochten uit de hel. Toen de game er was ging ik gelijk helemaal los en speelde de game helemaal uit.

Enerzijds is het heerlijk om weer als vanouds demonen in elkaar te slaan in lekker over de top gevechten, maar anderzijds heeft de game en wat minder element. Ik vond de stukken met V namelijk niet zo indrukwekkend als die met Dante en Nero. Het is een nieuw element van de franchise waar ik misschien nog even aan moet wennen. Voor nu zorgt dit ervoor dat de game 'slechts' goed is voor een zesde plek.

Halverwege de lijst aangekomen komt mijn liefde voor Final Fantasy bovendrijven. Dit jaar kwam namelijk de nieuwe add-on voor Final Fantasy XIV uit. De wereld van Eorzea riep en ik antwoordde, net als ruim 15 miljoen andere spelers. Shadowbringers voegt een enorme brok verhaallijn toe die je wederom tientallen uren van de straat houdt.

Betoverende omgevingen, de meest uiteenlopende monsters en honderden zijmissies is waar je dan mee bezig bent. Shadowbringers heeft het allemaal. Als je de game samen speelt is deze het allertofst,al is het in je eentje ook prima te doen door de AI spelers en de miljoenen andere gamers die op Eorzea rondwandelen.

Een tijdje geleden kwam Yoshi's Crafted World uit. Het is een game die eigenlijk niet eens mijn aandacht had, maar omdat me gevraagd werd mee te spelen ging ik ervoor. Ik werd bijzonder positief verrast door het groene vriendje van Mario en zijn kartonnen avontuur. Yoshi's Crafted World is een game die me van A tot Z vermaakt heeft, alleen al met de reguliere levels!

Daarnaast biedt de game nog Poochy levels die je letterlijk de achterkant van de werelden laten verkennen. Waar het meeste in de kindergame toegankelijk is, kun je voor 100 procent uitspelen toch stiekem een flinke kluif hebben aan het avontuur. Ik kan erover door blijven praten, maar probeer deze game gewoon. Ondanks het uiterlijk van een kinderspel is het namelijk een titel die absoluut in ieders Switch moet belanden!

Mijn lijst is dit jaar behoorlijk voorzien van Nintendo titels. Logisch ook, want ik game er flink op los in de trein tegenwoordig. Ik durf zelfs bijna te zeggen dat ik het gros van mijn Switch games dit jaar in de trein uitgespeeld heb.

Een van de games die niet uitgespeeld zijn in de trein is Super Mario Bros. U Deluxe. Deze heb ik volledig in co-op gespeeld. En wat een tof spel is dit zeg. Voor iedereen die Mario World leuk vond is dit een aanrader, maar ook voor elke platform liefhebber een must have. Het enige dat ik jammer vond aan dit Mario avontuur is dat ik iets geheel nieuws miste. Maar het is tenslotte een remaster van een Wii U game, dus eigenlijk is dat mierenneuken.

Als je mij het angstzweet wil bezorgen moet je van goede huizen komen. Ik lach meestal om horrorfilms en knipper niet als er een monster weer iemand in stukken rijt. Met horrorgames ben ik wel gespannen en heb ik zeker wel eens een pareltje zweet op mijn voorhoofd, maar dat is dan maar even. Maar deze game pakte me in 2014 al vanaf het begin vast en liet me urenlang met klamme billetjes en trillende handen rond sluipen.

Compleet als verrassing kwam dit jaar ineens Alien: Isolation naar de Switch. Ik bedacht me geen seconde om terug te keren naar de Sevastopol. En ja hoor, die game heeft nog steeds hetzelfde effect op me. Zodra de Xenomorph zich laat zien of horen, gaan mijn nekharen alweer recht overeind staan. Alleen de sfeer in Alien: Isolation al, zet voor mij de game hoog op de lijst. Het angstzweet dat ik, na de game al vier keer uitgespeeld te hebben, nog steeds heb zet de titel regelrecht op twee!

Op de eerste plaats geen rillingen of aliens die je opjagen. Wel nostalgie. De game die ik dit jaar op de troon heb staan is Links Awakening. Toen ik een klein Theootje was smulde ik al van deze titel en als groot Zelda fan kon ik deze remake enorm waarderen.

Nintendo heeft met Links Awakening de spijker op zijn kop geslagen. Kohorint ziet er fantastisch uit en het avontuur is toegankelijk maar op momenten lekker uitdagend. Die schattige stijl gaat er daarbij in als zoete koek bij mij. Ik hoef dan ook niet te zeggen dat ik al snel de aftiteling voorbij zag komen. Ik kan nu al niet wachten op een nieuwe Zelda game in deze stijl!